Λοιπόν, άκου να δεις τώρα, αυτό με τα “παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη” της Γαρμπής είναι τίποτα, ιστορίες για αγρίους, εδώ τον Αλέφαντο να ακούς… Ο Πλάτωνας ένας πουθενάς ήτανε, μόνο Αριστοτέλης υπάρχει, ΜΟΝΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, εδώ αυτό που σου λέω γω, λοιπόν.

Πας και πιάνεις τώρα τον Πλάτωνα να πούμε, τον βοηθό του Σωκράτη, τον αιώνιο μεταφραστή του Σάντος σαν να λέμε, και τον εσυγκρίνεις με τον Αριστοτέλη, έτσι, τον Μουρίνιο δηλαδή της φιλοσοφίας, δεν γίνονται αυτά τα πράματα… Που αν ήτανε ο Σωκράτης μάγκας σαν τον πρόεδρο, τον άλλονα τον κανονικό τον Σωκράτη τον γίγαντα τον Κόκκαλη, ξέρεις τι θα του ’λεγε; “Σήκω φύγε, δεν κάνεις, πάρε το ψαλίδι, πάνε στα πρόβατα, αύριο το πρωί έχουμε κούρεμα”, έτσι μπράβο.

Ο Πλάτωνας ξέρεις για τι ήτανε; Να βγαίνει τα βράδια, να πηγαίνει σε κανά μπαρ, σε κανά συμπόσιο και το πρωί να έρχεται στις προπονήσεις και να τον εβάζεις μέσα στο σπήλαιο, να του δίνεις την μπάλα, να του λες “προχώρα ρε” και να μην μπορεί να ντριμπλάρει ούτε τους σταλακτίτες σταλαγμίτες πως τους λενε, τόσο αργός ήτανε, λοιπόν.

Άστα τα παραμύθια τώρα, ΑΣΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΡΑ ΜΩΡΕ ήτανε μαθητής λέει του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης και κάτι έγινε να πούμε, γελάει ο κόσμος…ΓΕΛΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ… Δάσκαλος του Μέγα Αλεξάντρου ρε σου λέει ήτανε ο άλλος, του γίγαντα, που πάει στη Περσία, ανεβάζει τέσσερους στη σέντρα και του πάει ο άλλος ο Δαρείος με 25 πάσες να ανέβει από την άμυνα στο κέντρο, σαν τον Γουατιόλα που διέλυσε τρεις ομάδες και τώρα θα διαλύσει και την Τσίτι, και τον εστέλνει τον Δαρείο στο πλην μηδέν, πάει το’χασες, ΤΟ ’ΧΑΣΕΣ ΤΟ ΜΑΤΣΑΚΙ από ημίχρονο, άστο, τράβα στα Άσπρα Χώματα, να παίζεις γάμα τοπικό με χαφ τον Γύγη και μπακ τα δαχτυλίδια του, λοιπόν, ένα και ένα κάνουνε δύο, Αλέφαντος σου μιλάει.

Και έπειτα έχεις και τον άλλονα, πας και του λες στα ίσα “έλα εδώ κύριε Αριστοτέλη, τι έχεις κάνεις εσύ, τι ξέρεις; “Έχεις γράψει για φυσική… Μάλιστα. Έχεις γράψει για βιολογία; Μάλιστα. Έχεις γράψει για πολιτική, για φιλοσοφία, τα πάντα όλα; Έχεις γράψει… ε λοιπόν, άκου τώρα, μπες μπροστά, θα κυνηγάς τις μπάλες, σίφουνας, με 300 χιλιόμετρα θα τρέχει, με 301 θα πηγαίνεις εσύ… 3-0 από ημίχρονο, 6-1 τελικό, το ένα θα τους το δίνουμε πέναλτι να προπονείται ο τερματοφύλακας”, έτσι μπράβο, άστα αυτά τώρα.

Γυμνασμένο κορμί ο Πλάτωνας, έτσι, δεν λέω, παλαιστής, χαλύβδηνος, μπούτια σιδερένια, σου ‘κάνε την κεφαλιά αλλά την έστελνε στον πάγκο, να του φέρει νερό να ξεκουραστεί, κατσαπλιάς μεγάλος, ψοφίμι και σου ερχότανε μετά ο Αριστοτέλης περπατώντας, ΡΕ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΡΕ, πήγαινε για περιπάτους φιλοσοφικούς, να θαυμάσει τη φύση, να δει το ’να τ ‘άλλο, δεν κλεινότανε στις σπηλιές, έβρισκε χώρους ανοιχτούς και τσουπ του κατέβαινε η ιδέα, την έγραφε, πάει, στο’ κανε το γκολ, να έρθει ο επόμενος, κλείνουμε ταμείο, Πλάτωνα έλα να μας χτυπήσεις το ζήτα, έτσι μπράβο.

Άσε τους διαλόγους και τα έτσι και αλλιώς, γράφτα απλά να σε καταλαβαίνει ο κοσμάκης, γράφτα απλά.. μου βάζεις τώρα τον κάθε πεθαμένο να μιλάει και λέει ό, τι του κατέβει, τον Φαίδωνα, τον Γοργία, τον Τίμωνα και τον Πούμπα να πούμε, ποιοι είναι αυτοί, που έχουν παίξει; Άλφα τοπικό με Παναιγειάλειο και Αστέριο Μπέλα αρχηγό, στο λέω εγώ ο Αλέφαντος.

Αλλά ποιος να σας τα πει αυτά; Οι Σωτηρακόπουλοι οι δημοσιογραφάρες όλοι; Ο Πανούτσης με τον Καρπετόπουλο που ερχόντουσαν στον Πανελλήνιο και μου λέγανε “κυρ Νίκο έχουμε δυο μέρες να φάμε, πεινάμε” και τους κέρναγα μπιφτέκια και Ηθικά Νικομάχεια, που τα ’χαν ξαναδεί αυτά; Τροφή πνευματική, εδώ εγώ σου μιλάω, που είχαν δει ξανά Αριστοτέλη; Πού ‘χαν δει ξανά μπιφτέκι μοσχαρίσιο στη σχάρα, φιλοσοφημένο να ζεματάει; Έτσι μπράβο.

Λοιπόν.