Δευτέρα βράδυ και το ραντεβού ήταν κλεισμένο από καιρό. Το Skrow Theater μας περίμενε από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το ανέβασμα της παράστασης “Γκιακ”. Και ας μην το ήξερε. Αρκεί που το γνωρίζαμε εμείς. Όταν έχεις λατρέψει τόσο πολύ το βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου (εδώ οι αποδείξεις), είναι σχεδόν επιτακτική η ανάγκη να βρεθείς στο θέατρο για να τσεκάρεις από πρώτο χέρι πώς μπορούν αυτές οι εκπληκτικές ιστορίες να πάρουν σάρκα και οστά από σκηνοθέτη και ηθοποιούς.
Πήγαμε λοιπόν στο Παγκράτι για την πρεμιέρα της παράστασης και αφού κάναμε γύρω στις 23 ώρες για να παρκάρουμε (υπερβολή, αλλά με πιάνεις), καταφέραμε να πάρουμε τα εισιτήριά μας από τις ερωτεύσιμες δεσποινίδες στα ταμεία και να πιάσουμε τη θέση μας στις καρέκλες που απλώνονταν περιμετρικά της γεμάτης από κοκκαλα σκηνής.
Αν δεν γνωρίζεις περί τίνος πρόκειται, θα στα πούμε συνοπτικά.
“Γκιακ” σημαίνει “αίμα” στην αρβανίτικη διάλεκτο και όπως καταλαβαίνεις, τα 9 διηγήματα είναι γραμμένα με αυτήν την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά. Όλες οι ιστορίες έχουν να κάνουν με διηγήσεις πρώην στρατιωτών της περιόδου της Μικρασιατικής Εκστρατείας που περιγράφουν αποστασιοποιημένοι εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Σε όλες τις ιστορίες πρωταγωνιστεί το αίμα και ο παραλογισμός του πολέμου μέσα από την εξαιρετικά γλαφυρή πένα του Παπαμάρκου που σε βουτάει με βία στο (όχι τόσο μακρινό) παρελθόν.
Αυτά για το κείμενο. Για την παράσταση όμως, τι θα μπορούσες να περιμένεις;
Συζητώντας στο αυτοκίνητο για το τι πρόκειται να δούμε, συμφωνήσαμε με τον (συν)προβοκάτορα Μανιάτη ότι είναι πολύ δύσκολη δουλειά η μεταφορά 9 μονολόγων και σχεδόν ποντάραμε ότι πάνω στη σκηνή θα βλέπαμε κάτι πολύ περίεργο που είτε θετικά είτε αρνητικά, θα μας καταπλήξει. Όσο δύσκολο κι αν φάνταζε όμως, η παράσταση μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.
Μπαίνοντας μέσα βλέπεις την σκηνή στο κέντρο και τις θέσεις των θεατών γύρω από αυτήν. Δεν είναι υπερυψωμένη, αντίθετα θα μπορούσαμε να πούμε πως μοιάζει περισσότερο με τάφο και με δεδομένο ότι είναι γεμάτη με οστά, δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι διαφορετικό.
Τέσσερις ηθοποιοί (τρεις άνδρες – μία γυναίκα) που σε αρπάζουν από τα μάλλια με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες, εξυπηρετούν άρτια τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης καταφέρνει (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να μπλέκει όσο χρειάζεται τις ιστορίες μεταξύ τους για να μην φαίνονται ασύνδετες. Η σκηνοθεσία του Θανάση Δόβρη είναι άψογη, ειδικότερα αν αναλογιστούμε το πόσο δύσκολη ήταν δουλειά του και το πόσο μεγάλες απαιτήσεις υπάρχουν όταν το κείμενο έχει ήδη αγαπηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από το αναγνωστικό κοινό.
Ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξίσου πειστικές, θα μας επιτρέψεις να εστιάσουμε στην καθηλωτική Εύη Σαουλίδου, που την θυμάσαι από τις “Νύφες” του Παντελή Βούλγαρη ή την είχες συμπαθήσει στο “Poker Face” του Χρήστου Δήμα. Υποδυόμενη την νεαρή χήρα στην “Παραλογή”, σε αναγκάζει με την ροή του λόγου της, να κοιτάζεις αποσβολωμένος και να νιώθεις ότι σε βουτάει με μανία μέσα στο βίαιο σκηνικό που εκτυλίσσεται μεταξύ χήρας και Χάρου. Πραγματικά συγκλονιστική.
Δεν είμαστε δα και κριτικοί θεάτρου (αν θεωρήσουμε πως μπορείς κάποιος να αποκαλείται έτσι), ωστόσο αν έπρεπε να βάλουμε τα γνωστά αστεράκια, θα βάζαμε εύκολα 5, με όλη μας την εκτίμηση να συνοδεύει τους εξαιρετικούς συντελεστές της παράστασης.
Skrow Theater: Αρχελάου 5, Παγκράτι,
Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 2107235842 (ώρες 11:00 π.μ. – 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. – 20:30 μ.μ.)
Παραστάσεις: Δευτέρα 16 Μαΐου 2016 έως Τρίτη 28 Ιουνίου 2016
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Kυριακή στις 22:30 και Δευτέρα, Τρίτη στις 21:15,
Διάρκεια: 70 λεπτά, Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 8 € φοιτητικό, 5 € ΑΜΕΑ & ανέργων
Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης, Δραματουργική επεξεργασία: Eλένη Τριανταφυλλοπούλου, Σκηνικά/Κοστούμια: Έυα Γουλάκου, Πρωτότυπη
Μουσική: Νίκος Ντούνας, Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, Βοηθοί σκηνοθέτη:Πάνος Κούγιας, Παντελής Φλατσούσης, Σκίτσα/Ζωγραφιές: Hλίας Δόβρης, Ερμηνεύουν: Στέλιος Ιακωβίδης, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Eύη Σαουλίδου, Σωτήρης Τσακομίδης
