Πόσες φορές δολοφόνησες στίχους τραγουδιών όταν ήσουν μικρός;

Τα πρώτα μουσικά ακούσματα για κάθε άνθρωπο αποτελούν μια ισχυρή βάση για την μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Πιο συγκεκριμένα, αν είχα παιδιά θα προτιμούσα να περάσουν τα παιδικά τους χρόνια ακούγοντας κομμάτια του τεράστιου Μάνου Χατζιδάκι από την Φρουτοπία, παρά τα “ζουζούνια” (γνώμη μου πάντα έτσι;) ή τον Βασίλη Τερλέγκα. Ωστόσο εδώ δεν έχουμε καμία διάθεση να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου αγαπητέ Προβοκάτορα. 

Εδώ γράφουμε για να θυμηθούμε και να θυμηθείς κι εσύ μαζί μας όλα εκείνα τα τραγούδια που άκουγες μικρός και τους δολοφονούσες εν αγνοία σου τους στίχους. Είναι αυτό που στα αγγλικά ονομάζεται “misheard songs” κυριολεκτικά δηλαδή, ο όρος περιγράφει εκείνα τα τραγούδια που τα έχεις ακούσει λάθος και έχουν αποτυπωθεί έτσι στη μνήμη σου. Όπως ας πούμε το πασίγνωστο “Φριστάιλα γουάκα μάκα φόουν”. Έλα, τώρα το έπιασες σίγουρα. 

Επειδή όμως με την αγγλική γλώσσα δεν το έχουμε όλοι πολύ καλά, θα προτιμήσουμε την ελληνική εκδοχή. 

Για πες, πόσες δολοφονίες στίχων θυμάσαι;

Η πιο διάσημη

 

Ο Πασχάλης ο Τερζής τραγουδά: “Ο δικός μου ο δρόμος, μ’ έχει χρόνια διαλέξει / στην οδό γράφει “μόνος”επικίνδυνη λέξη” και εσύ φυσικά ακούς: “Ο δικός μου ο δρόμος, μ’ έχει χρόνια διαλέξει / στην οδό Γραφημόνος επικίνδυνη λέξη”. Το τραγουδάς όσο είσαι πιτσιρίκος, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν το ψάχνεις παραπάνω. Μεγαλώνεις, έχεις youtube και πετυχαίνεις τυχαία ένα βίντεο με ροζ γράμματα και φόντο πανσέληνο, να γράφει τους στίχους. Οπότε τσεκάρεις τι πραγματικά έλεγαν, συγκλονίζεσαι, αλλά δεν μπορείς να το μοιραστείς, μη σε περάσουν και για χαζό. Χρόνια μετά που το βγάζεις από μέσα σου, συνειδητοποιείς ότι σχεδόν όλοι τραγουδούσαν το ίδιο με σένα.

Η σουρεαλιστική

Ο Γιάννης ο Πλούταρχος υμνεί τον πόνο του έρωτα και την έλλειψη. Σε μια συγκλονιστική στιγμή στιχουργικού σουρεαλισμού ο Γιάννης περιγράφει: “κι η μοναξιά με πνίγει πάει να με τρελάνει / ματώνει σαν την πρόκα την παλάμη της καρδιάς”. Φυσικά και δεν το έπιασες με την πρώτη οπότε έκανες πολλούς πιθανούς λογικούς συνδυασμούς στο κεφάλι σου για να καταλάβεις τι λέει. Κατέληξες στο: “κι η μοναξιά με πνίγει πάει να με τρελάνει /  Μα τόνισα την πρόκα την παλάμη της καρδιάς”. Ναι, δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά κλάιν, ούτε ο κανονικός στίχος δεν έβγαζε νόημα οπότε η μισή ντροπή δική του.

Η ακατανόητη

Ο Θάνος ο Καλλίρης μας πληροφορεί ότι γιορτάζει. Σόου γουάτ; Φωνάζει πως: “Γιορτάζω γιορτάζω / μ’ ακούτε που το φωνάζω” και εσύ (στην ηλικία των 7 που το άκουσες πρώτη φορά) δεν μπορούσες να καταλάβεις γιατί ένας τύπος που πανηγυρίζει επειδή γιορτάζει, αναφέρει πως δεν το φωνάζει. Ναι, εσύ άκουγες ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ “Γιορτάζω γιορτάζω / μα ούτε που το φωνάζω”. Καμία λογική. Καμία.

Η λογικότερη

 

Ρισπέκτ στον τεράστιο Άλκη Αλκαίο για τους μαγικούς στίχους, αλλά κύριε Άλκη μας πηδήξατε την ψυχολογία. Είναι απόλυτα λογικό να δολοφονήσεις τους στίχους αυτού του τραγουδιού αφού η ποιητικότητά τους σε σκαλώνει άσχημα. Το βασικότερο σημείο που γίνεται το λάθος είναι το “εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι / κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό” όπου το “φαιό” μετατρέπεται συνήθως σε “θεών”. Ακόμη πολλοί τραγουδάμε ή τραγουδήσαμε το “Αγάπη που σε λέγαν Αντιγόνη”, όταν ο στιχουργός έχει γράψει “Αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη”. Πολλοί το άκουσαν, κανένας δεν το κατάλαβε. Εγώ το έμαθα πριν μερικές ημέρες από την εκπομπή “Δεν έχω Λόγια” και αυτό είναι ό,τι καλύτερο είχε να μου προσφέρει η τηλεόραση τα τελευταία 26 χρόνια.

Αυτή που μάθαμε σήμερα

 

Και σκέφτεσαι τώρα: “τι διάολο, 5 στίχους έχει όλο κι όλο (σόρρυ κύριε Λεφθέρη) το τραγούδι, τι μπορεί να έκανα λάθος;”. Κι όμως. Για τραγούδα το από μέσα σου… “Καμαρούλα μια σταλιά / δύο επί τρία / κόχη και λατρεία”. Κόχη; Τι είναι η κόχη; Δεν έλεγε “όχι και λατρεία” ειρωνευόμενος; Σύμφωνα με το λεξικό κόχη είναι η γωνία. Κάτι έμαθες και σήμερα από το Provocateur. Ενννοείται ότι αυτό το μάθαμε κι εμείς σήμερα, οπότε μη νιώθεις άσχημα. 

Η πιο άκυρη

 

Τέλος, ήρθε η στιγμή να αναφερθεί και ένα απολύτως προσωπικό βίωμα. Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, ήταν μια μεγάλη παρέα ανθρώπων έτρωγαν και έπιναν και κατέληξαν να τραγουδούν στο δρόμο. Μέσα στα τραγούδια που εκτελέστηκαν εκείνο το βράδυ, περιλαμβανόταν και το “Ζήτω τα παράλογα” του Πασχάλη Τερζή. Εκεί λοιπόν που η μπάντα έδωσε την καλύτερη κορώνα της στο “Ζήτω μας κι εμάς”, ακούγεται μία γυναικεία φωνή από πισώ η οποία αναρωτιέται φωναχτά: “Τι είναι ο μασκεμάς;”. Κάπου εκεί έχασαν όλοι τη γη κάτω από τα πόδια τους και γελούσαν για καμιά ώρα, ασταμάτητα. Σίγουρα έχεις μια παρόμοια ιστορία με αυτή…

Και επειδή τα τραγούδια που τραγουδούσαμε λάθος είναι αμέτρητα, περιμένουμε και τις δικές σου δολοφονίες στα σχόλια…