Πάπαλα και η Πρωτομαγιά, πάπαλα και οι κοινωνικοί αγώνες εν μέσω αργίας αλλά για μισό λεπτό να σε ρωτήσω κάτι: Κάθε φορά που ακούς τριγύρω για αγώνες εργαζομένων, δικαιοσύνη και ανθρωπιά, δεν σου έρχονται στον νου εκείνοι οι παλαβιάρηδες που κάποτε πίστευαν πως θα αλλάξουν τον κόσμο με λουλούδια;

Ε, λοιπόν, μπορεί να μην άλλαξαν τον κόσμο, άφησαν όμως για πάντα το σημάδι τους στην αισθητική, τη μουσική και την κουλτούρα. Για μερικούς από μας, άφησαν ζωντανή και μια ελπίδα για λίγο πιο χαλαρό και πολύ πιο ανθρώπινο μέλλον.

Και οι παρακάτω ταινίες την κρατάνε ζωντανή!
 

1. Jesus Christ Superstar

Ο Ιησούς και οι μαθητές του ως ομάδα χίπηδων! Απαράλλαχτη η χριστιανική ιστορία και μερικά απ’ τα καλύτερα ροκ τραγούδια που ακούστηκαν ποτέ στον κινηματογράφο (το Gesthemane θα ‘πρεπε να διδάσκεται στα θρησκευτικά!). Ένα απ’ τα πιο φευγάτα, αδικημένα μιούζικαλ όλων των εποχών, και μια απ’ τις καλύτερες “πασχαλιάτικες” επιλογές (πάντα τιμή και δόξα στον Φράνκο Τζεφιρέλι, ωστόσο).

2. Easy Rider

Η ταινία σταθμός των 60’ς, η ταινία που έκανε mainstream τα τεράστια “πιρούνια” στα τσόπερ, η ταινία που “μεγάλωσε” απότομα την καριέρα του Τζακ Νίκολσον. Κατά τα άλλα ο Ντένις Χόπερ φέρνει στο φως ατόφια την άγρια ομορφιά της ελευθερίας, με πέτσινο τζάκετ και άξιο συμπαραστάτη το πιο κατάλληλο soundtrack.

     

3. The Yellow Submarine

Οι Μπιτλς μπαίνουν στο “Κίτρινο Υποβρύχιο” και ξεκινoύν ένα αργοναυτικό ταξίδι σε φανταστικές θάλασσες, παίζουν μουσική και σώζουν την Πέπερλαντ απ’ τους κακούς. Λίγη ψυχεδέλεια και πολλή μουσική σε ένα animation που μοιάζει σαν ενήλικη (λέμε τώρα…) βερσιόν του Νησιού των Πυροτεχνημάτων (by Ευγένιος Τριβιζάς). Πόσο υπέροχοι φλώροι είστε ρε Μπιτλς!

4. Taking Woodstock

Ένας πιτσιρίκος διοργανώνει μουσικό φεστιβάλ για να ξελασπώσει οικονομικά την οικογένεια. Οι ντόπιοι αντιδρούν. Κανείς δεν φαντάζεται πως αυτό που έρχεται θα γίνει το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς στην ιστορία της μουσικής. Η ταινία του Ανγκ Λι είναι μια τίμια απεικόνιση του κλίματος μια ολόκληρης γενιάς. Κι αυτή είναι μια (πολύ) τίμια τζούρα της:

 

5. Inherent Vice

Μια βρόμικη αστυνομική ιστορία, ένας ντετέκτιβ “των λουλουδιών” και μια σειρά αλλοπρόσαλλοι χαρακτήρες. Ή αλλιώς, το σαρκαστικό (βιβλίο) νουαράκι του Τόμας Πίντσον γίνεται μια κλασική Πολ Τόμας Άντερσον ταινία με αχαρακτήριστα άψογο καστινγκ. Χίπι στιλ, γέλιο και μια ρομαντική νοσταλγία για την πιο αθώα εποχή του προηγούμενου αιώνα.
 

6. The Doors

Ένα συγκρότημα μύθος, ένας φρόντμαν θρύλος και η ξέφρενη κάμερα του Όλιβερ Στόουν. Η οθόνη γεμίζει απ’ τη σοφιστικέ τρέλα του γκρουπ που άλλαξε για δεύτερη φορά τη μουσική, η Μεγκ Ράιαν είναι σκέτος έρωτας αλλά ολόκληρο το φιλμ ακουμπάει πάνω στα ερμηνευτικά διαπιστευτήρια του Βαλ – Τζιμ Μόρισον – Κίλμερ. Δηλαδή στην άψογη απεικόνιση της ισορροπίας ανάμεσα στον ποιητή και τον σούπερσταρ!


7. Hair

Πρώτον, λέγεται Hair. Δεύτερον, ολόκληρη η ταινία μοιάζει με κινούμενο videoclip των Πινκ Φλόιντ. Τρίτον, Παιδιά των Λουλουδιών vs Στρατός σημειώσατε 1 (διδακτισμός ή όχι, λίγο με νοιάζει). Θέλετε κι άλλα; Voila!:


8. Τhe Big Lebowski

Χαλαρό, αστείο, κάπως παράλογο (αλλά λογικότατο), ελαφρώς μαστουρωμένο και με πρωταγωνιστή που τον λένε “The Dude”, το αριστούργημα των αδερφών Κοέν είναι ο ορισμός του νεο-Χίπι. Δεν σας έπεισα; Ρίξτε μια ματιά στον Dude και θα πειστείτε άπιστοι (Θωμάδες;)!

 

9. The Dreamers

Κι αν ο χαλαρός χαβαλές του Lebowski έπιασε το στιλ, οι Ονειροπόλοι του Μπερτολούτσι έπιασαν την ψυχή! Ο Μάης του ’69 και η σεξουαλική απελευθέρωση, ένας νεο-διαφωτισμός που θα τον ζήλευε ο Κέρουακ, το σημάδι που άφησε πίσω της η εποχή των λουλουδιών (και μια Εύα Γκριν για… φίλημα!). Μιας και Πρωτομαγιά…

 

10. Fear and Loathing in Las Vegas

O Χάντερ Τόμσον ήταν ο πρώτος (ίσως κι ο μοναδικός) άνθρωπος που έκανε πραγματικά γαμάτο χίπικο το επάγγελμα που έλαχε και σ’ εμάς να ακολουθήσουμε. Πώς; Λοιπόν, ναρκωτικά, ναρκωτικά, και λίγα ακόμη ναρκωτικά! Ε, κι ο (άκρως κατάλληλος) Τέρι Γκίλιαμ έφερε στο φως όλη αυτή τη ναρκωμένη παράνοια, βάζοντας τον Τζόνι Ντεπ να βολτάρει σε πολύχρωμα ξενοδοχεία διακοσμημένα από τις παραισθήσεις του! Πλοκή; Κανόνες; Ποιος τα χρειάζεται!

PLUS. Where the Buffalo Roams

Όχι, δεν είναι τόσο παρανοϊκό όσο το Fear and Loathing. Όχι, δεν έχει παραισθήσεις, οράματα και πλάνα παραμορφωτικού καθρέφτη. Στο κάτω κάτω, όχι, δεν το γύρισε ο Τέρι Γκίλιαμ! Έχει όμως Μπιλ Μάρεϊ σε ρόλο Χάντερ Τόμσον (δες ακριβώς από πάνω!). Και με κάθε σεβασμό στο μύθο του Τζόνι Ντεπ, ο Μάρεϊ δεν παίζεται!