Έλα μωρέ τώρα ποιος Τοστόι, ΠΟΙΟΣ ΤΟΣΤΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ, αυτοί οι συγγραφείς τελειώσανε… Άκου Τοστόι… Που πιάνεις το “Πόλεμος και Ειρήνη” σήμερα και μέχρι να το τελειώσεις, έχει ξεκινήσει άλλος πόλεμος, εδώ ο Αλέφαντος σου μιλάει, να τον ακούς.
Ο Ντοστογιέφσκι, κοίταξε να δεις… Ο Ντοστογιέφσκι είναι γρήγορος, πιάνεις τους “Δαιμονισμένους”, το τελειώνεις, έφυγε, έλα μετά εσύ κύριε, ποιος είσαι; Ο Καραμαζόφ; Το διαβάζεις, πάει έφυγε, ο επόμενος.
Που μου γράφει ο άλλος για την “Άννα Κανένινα“, τι είναι αυτά ρε, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΡΕ; Άκου Κανένινα, σιγά θα κλάψουμε ρε… ΣΙΓΑ!!!
Τίποτα, ο Τοστόι είναι να τον επάρεις να του πεις, “δεν κάνεις, γρήγορα έμπα στ’ αμάξι στα Σπάτα κατευθείαν, να πατήσεις σταφύλια, έχουμε τρύγο”, με τον Αλέφαντο μιλάς.
Για δεν μας λέει γιατί τον αφορίσανε το 1901, γιατί δεν μας το λέει; Κορόιδα ήτανε στην ρωσική εκκλησία στην Πετρούπολη; Γιατί τον εδιώξανε με τις κλωτσές; Όλοι κορόιδα ήτανε και αυτός ήτανε ο έξυπνος;
Να’χεις δηλαδή τον Χέμιγουεη, τον άλλονα τον Μπουκόσκι τον, πως τον λένε, τον Κάφκα, τους παιχταράδες, να τους πάρεις να τους πας στο αγιονόρος, στους παπάδες… δεν γίνονται αυτά ρε.
Και άσε με τώρα με τους Λατινοαμερικάνους, κάτι Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, κάτι Μαρούδα, Νεδούρα, πως τον ελένε αυτόνε… Νερούδα, ναι, αυτόνε…
Λοιπόν…
Αυτοί είναι να βάλουν καμιά κορδέλα στα μαλλιά και να πάνε να παίξουνε πασούλες στην παραλία, ποδοβόλεϋ στην Κόπα Καμπάνα, εκεί στην άμμο, μαζί με τις σαλούφες, να κλωτσάνε τα πυργάκια.
Μου γράφει τώρα ο Τοστόι “Ο θάνατος του Ιβάν Ίβιτς”… Πότε πέθανε ο Ίβιτς ρε; ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΙΒΙΤΣ, σε ρωτάω να μου απαντήσεις εσύ που τα ξέρεις. Ο μικρός πέθανε ή ο μεγάλος του Ολυμπιακού, ο παιχταράς, που’ χει για γυναίκα την Πετρουλάκη, που είναι γυναικάρα… γυναικάρα σου λέω, άστο μην το ψάχνεις. Λοιπόν; Πότε πέθανε; Είδες που σου λέω… Ο άνθρωπος δεν είναι πουθενά… σαν τον Καρπετόπουλο, σαν τον Πανούση, σαν αυτούς, δεν κάνει, είδε φως, σου λέει “α ωραία είναι εδώ, ας μπω”. Ε δεν γίνεται…
Ο Ντοστογιέφσκι είναι ψηλό κορμί, έχει κεφάλι, χαλύβδινος, διεισδύει μέσα στον χαρακτήρα του άλλου, βλέπει γήπεδο, προσωπικότητα, εσύ που είσαι κύριε; Έχεις προσωπικότητα; ΡΕ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΑ; Ντιμπέι ρε αύριο το πρωί, τι κωλώνεις; Σε λένε και Λέων… Σιγά ρε θα σε φοβηθούμε ρε. Ρε έτσι είναι τα λιοντάρια; Έτσι είναι; Γατάκι είσαι, στο λέω γω ο Αλέφαντος, γράφτο όπως το λέω.
Διαβάζεις “Έγκλημα και Τιμωρία”, διπλό από ημίχρονο, διαβάζεις “Κανένινα”, έχει σουτάρει ο παίκτης έχει μπει γκολ η μπάλα, έχουνε πάει στη σέντρα και ο τερματοφύλακας ακόμα σκέφτεται ποια θα είναι η λάθος μεριά για να μην πέσει στη σωστή. 40 ήττες, μιάμιση νίκες, μηδέν ισοπαλίες, εδώ τον Αλέφαντο ν’ακούς.
Λοιπόν, άστα αυτά που ξέρεις, κρυφτήκατε σαν τους ποντικούς στον ηλεκτρικό, πού είσαστε ρε δημοσιογραφάκια, που είσαστε ρε, να σας δω. Τόσο πολύ σας πόνεσε ο “Σωσίας”; Τόσο πολύ σας πόνεσε ο “Παίκτης“; Ο παικταράς; Ο γίγαντας;
Μου λένε γιατί δεν μας λες για τον “Ηλίθιο”. Τι να σας πω ρε; Δεν ξέρετε για ποιον το έχει γράψει; Δεν ξέρετε, ε; Να πάτε να ανοίξετε κανά βιβλίο να μάθετε για ποιον έχει γράψει τον “Ηλίθιο”, που τα περιμένετε όλα από τον Αλέφαντο, μας πρήξατε με τον Σερβοέλληνα τεχνικό και ο Σερβοέλληνας το ένα και ο Σερβοέλληνας το άλλο, άντε, αφού θέλετε να σας το πω, ορίστε, σας το’ πα.
Μπάλα δεν ακούμπαγε, μπάλα… Του πήγε ο Πρόεδρος και του έφερε τόσους παικταράδες, τον Αμανατίδη, τον Αλεξανδρή, τον Τζοβάνι, παιχταράδες όλοι τους, έτσι το’παιρνα κι εγώ το Νόμπελ, άκου τον Αλέφαντο και άσε την ειρωνία.
Έτσι…
Λοιπόν…
Άνοιξε κανά βιβλίο και άσε αυτά που ήξερες… κάτι κομπιούτερς, κάτι τάμπλετς έχεις στραβωθεί, δεν περνάνε στον Αλέφαντο αυτά, αλλού αυτά, έτσι μπράβο.
Λοιπόν.
