Μήπως το Ελληνικό Σινεμά αξίζει περισσότερη προσοχή;

Ο ελληνικός κινηματογράφος των τελευταίων χρόνων είναι ένα… τετράγωνο. Στη μια γωνία βρίσκεις βραβευμένο πειραματισμό (Κυνόδοντας, Miss Violence). Στην άλλη αξιοπρεπές mainstream (Παπακαλιάτης σαν να λέμε). Στην τρίτη, ακαδημαϊκές παραγωγές και υπερπαραγωγές (Μικρά Αγγλία, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι) ενώ στην τελευταία, ό,τι του φανεί του καθενός (Σ.Ε.Ξ., Νήσοι, Λιμουζίνες κτλ…). 

Κάπου εκεί ανάμεσα, λοιπόν, υπάρχει κι ένα άλλο σινεμά. Ένα σινεμά που παλεύει να σταθεί όρθιο, όμως κανείς δεν του δίνει σημασία. Κι αν το Suntan φέτος τα κατάφερε να το προσέξουνε, θέλει πολύ προσπάθεια ακόμη για να αρχίσει να πιστεύει ξανά ο Έλληνας πως η χώρα του αξίζει μια ματιά. Παρακάτω θα βρεις 7+1 ταινίες που θα σε πείσουν.

Υ.Γ. Φυσικά υπάρχουν πολύ περισσότερες. 

1. Suntan (Δράμα, 2016)
Μια ταινία – αληθινή “γροθιά στο στομάχι“. Ξέρω, το ‘χετε ακούσει για κάμποσες κουλτουρο-χαζομάρες ως τώρα. Όμως εδώ ισχύει απόλυτα, και όπως κάθε καλή γροθιά, το φιλμ δεν σε προειδοποιεί και δεν σε τρομάζει εξαρχής. Σε βάζει αργά σ’ ένα τρυπάκι παθιασμένης ερωτικής ανάγκης, ίσως υπερβάλλει λίγο αλλά τελικά, η αυτοκαταστροφή του ήρωα είναι τόσο φυσική που σχεδόν… ταυτίζεσαι! Βλέπεται σαν νερό και τσούζει σαν οινόπνευμα στις ήδη ανοικτές πληγές σου. Και μπράβο του!

2. Τετάρτη 04:45 (Νεο-Νουάρ, 2015)
Γεγονός. Στην Ελλάδα νουάρ παράδοση δεν έχουμε. Κι ωστόσο όλο σκάνε μύτη κάτι τέτοια διαμαντάκια να μας αφήσουν [email protected]@κ3$ (μαλάκες έγραψα, μη βγάζεις τα μάτια σου). Με απίθανη μουσική και το Στέλιο Μάινα στιβαρό, αφοπλιστικά ανθρώπινο (ως συνήθως), η Τετάρτη στέκεται όρθια χωρίς να κρύβει στιγμή τις πολλές επιρροές της. Επιρροές που ξεκινάνε απ’ τον Σκορτσέζε και φτάνουν ως τον… Δεν το λέω! Θα το καταλάβετε στο φινάλε.

3. Οι Αισθηματίες (Δραμεντί, 2013)
Άλλη μια νεο-νουάρ προσπάθεια που στέφθηκε με επιτυχία. Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γέμισε συναίσθημα τους Αισθηματίες του, που ψάχνουν χώρο για μια ανάσα κι έναν έρωτα ανάμεσα σε όπλα, χρήμα, αρχαία αγάλματα και αίμα. Με ωραίο χιουμοράκι και χαλαρή μουσική, η ταινία είναι απόλαυση, ενώ τις εντυπώσεις κλέβει ο (βγαλμένος μέσα από σελίδες Μίκυ Μυστήριο) “Δάσκαλος”!

4. Χάρισμα (Ρομαντική Κομεντί, 2010) 
Η απάντηση σε όσους υποστηρίζουν πως οι ελληνικές ρομαντικές κωμεντί είναι καταδικασμένες σε σκηνοθεσία άρπα-κόλα, σενάριο κόκα-κόλα και τις ερμηνευτικές ικανότητες κάποιας Ζέτας. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη εκμεταλλεύτηκε την ανοιξιάτικη δροσιά της Βάσως Καβαλιεράτου (aka κυρία Δεληβοριά), το στυλάκι του απίθανου Mάκη Παπαδημητρίου, πρόσθεσε χιούμορ, ατάκα, ωμό ρομαντισμό και… τύφλα να ‘χει ο Γούντι Άλεν! (Ας κάνουμε πως δεν το ‘γραψα αυτό το τελευταίο).

6. Μπιγκ Χιτ (Σινεφίλ – Φιλμ Νουάρ, 2012)
Όχι, το Μπιγκ Χιτ δεν είναι ταινιάρα. Αξίζει όμως την προσοχή γιατί είναι άλλο ένα πείραμα που έχει πλάκα. Ο Κάρολος Ζωναράς γύρισε ένα ασπρόμαυρο ριμέικ του αριστουργηματικού Big Heat με ολόιδια πλοκή, μεταφράζοντας (όχι διασκευάζοντας) το σενάριο και με ντουμπλαρισμένους διαλόγους. Το αποτέλεσμα; Συμπαθέστατο!

7. L (Σινεφίλ, 2012)
Αν είσαι απ’ αυτούς που γουστάρουν το παράδοξο σύμπαν του Λάνθιμου, το L θα σε ψήσει. Αν δεν είσαι, το L θα πάρει το αίμα σου πίσω. Η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη κινείται στην ίδια σκηνοθετική λογική, αλλά είναι πιο παλαβή, λιγότερο αποπνικτική, πιο αστεία διάολε! Σαν να παντρεύεις Λάνθιμο με Γουες Άντερσον! Αν έχεις αντοχές, μετράει. 

8. Wasted Youth (Δράμα, 2011)
Μετά το απολαυστικό (και αμερικάνικα στυλιζαρισμένο) Bank Bang και πριν το Suntan που έκανε αίσθηση φέτος, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος γύρισε ένα φιλμ με ανεξάρτητο αέρα και “ανεξάρτητη” πλοκή, χωρίς να κρύβει ωστόσο από πού εμπνέεται και πού στοχεύει (πολύ πριν αυτοπαραδοθεί στην τελευταία σκηνή). Καταγγελτικός (;) προβληματισμός απ’ τον πιο συνεπή και γήινο (όπως αποδεικνύεται) Έλληνα σκηνοθέτη.