Σε μια εποχή που τα likes και τα comments περισσεύουν, και όπου τα συναισθήματα κωδικοποιούνται πολύ γρηγορότερα απ’ ότι εκδηλώνονται, οι ανάγκες για μια εκ των έσω αντιμετώπιση φόβων και απωθημένων, έχει λειτουργήσει δαιμονικά για όποια ταινία μπει στο κατόπι του αχόρταγου σινεφίλ. Και δη όταν πρόκειται για ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπου τα σκιτσαρισμένα συναισθήματα μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες ενοχές να απλωθούν στις λευκές οθόνες.
Ένα χρόνο πριν, όταν και ξεκίνησε η προώθηση για τη νέα ταινία της Disney/Pixar, όπου θα στριμωχνόταν στο βαρύ πρόγραμμα του φεστιβάλ των Καννών, άπαντες ήταν επιφυλακτικοί. Ζώα, πριγκίπισσες, αλλόκοτα πλάσματα των βουνών και των θαλασσών έκαναν στην άκρη και την θέση τους έδωσαν σε απόλυτα ανθρώπινους χαρακτήρες. Με μια μικρή διαφορά. Οι απαραίτητες συστάσεις των έξω θα γινόταν με μια μικρή βοήθεια με το μέσα τους.
Το βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων «Inside Out» ή «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» όπως ευφυώς μεταφέρθηκε στη ντόπια αγορά) θα μιλούσε για τα συναισθήματα που σε μορφή μικρών «ευθυνών» θα κινούσαν αποφάσεις και λειτουργίες, αλλά κυρίως αναμνήσεις μέσα στο…κεφάλι. Τόσο απλά, μα καθόλου απλοϊκά.
Η διαφορά του «Inside Out» με τις υπόλοιπες ταινίες κινουμένων σχεδίων, και δη με εκείνες της Pixar δεν είχε να κάνει τόσο με την απεικόνιση των ηρώων, όσο με την εφαρμογή των ανθρώπινων νόμων στις λειτουργίες των μικρών ηλικιών. Η εξαιρετικά καλαίσθητη νοηματική μετουσίωση των συναισθημάτων σε θεατές προσχολικής ηλικίας λειτούργησε αυτόνομα σαν μια οποιαδήποτε άλλη ταινία, όχι παιδικού χαρακτήρα. Μη μένοντας στο franchise προιόντων, αλλά στην ουσία των χαρακτήρων η Pixar πήρε ίσως το πιο ριψοκίνδυνο, μα πολυμήχανο ρίσκο της «καριέρας» της. Και το κέρδισε.
Ο θυμός, η λύπη, η απέχθεια, ο φόβος και η χαρά ήταν εκείνα τα συναισθήματα, που μπερδεμένα μεν στην αρχή, μα απόλυτα ξεκάθαρα στην πορεία όρισαν το ποιον του καθενός, από την προσχολική ακόμα ηλικία, δημιουργώντας αναμνήσεις που λειτουργούσαν εκ των υστέρων ως μαθήματα. Οι παιδικές και κυρίως σχολικές αναμνήσεις, καλές ή επώδυνες έμπαιναν μέσα σε έναν λαβύρινθο ελέους που αφομοίωνε κάθε καινούργια ανάγκη για ζωή. Διαφορετική κάθε φορά και αποποιημένη από το παρελθόν.
Μετουσιωμένα αυτά τα συναισθήματα στο σήμερα, επιχειρούμε ένα ξεσκαρτάρισμα των ηρώων της Disney και της Pixar μέσα από τα καινούργια «λειτουργικά κουμπιά» που επέβαλλε το facebook για τους χρήστες τους.
Wreck-It Ralph (2012) | Ένα ξεχαρβαλωμένο, ανοίκειο σύμπαν στο οποίο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν κάνει την δική τους απόβαση, βρίσκει τον απόλυτο ήρωά του στο όνομα και στην ιδιοσυγκρασία του Ralph, που οδηγεί στην επόμενη πίστα όλα τα «παιχνίδια» του. Πολύ καιρό πριν τα likes, η θέση ανήκε δικαιωματικά στο Atari και στα φλιπεράκια που δονούνταν σε κάθε λάθος κίνηση.
Snow White and the Seven Dwarfs (1937) | Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Disney τυγχάνει να είναι και εκείνη που θα διαπεράσει όλα τα συναισθήματα μέσα από τα 80 της λεπτά για να καταλήξει στο ένα και μοναδικό, το οποίο και κατά κόρον θα την απασχολήσει στην πολυετή «φιλμογραφική» ζωή της τα επόμενα χρόνια. Μια πριγκίπισσα κυνηγημένη από την κακιά μητριά της, θα βρει καταφύγιο σε ένα σπίτι στο δάσος παρέα με 7 νάνους. Κι όταν η οργή ενός μήλου την κοιμίσει, τότε το φιλί ενός πρίγκιπα θα την ξυπνήσει για πάντα. Ανόθευτη, αφελής αγάπη. Το μυστήριο του σύμπαντος.
The Lion King (1994) | Η πιο περίεργη ιστορία ενηλικίωσης ενός βασιλιά, και συγκεκριμένα της ζούγκλας, που χάνει από νωρίς τον πατέρα του σε μια από τις πιο δυνατές συγκινητικές ιστορίες της ηλικίας κάθε παιδιού φρενάρει όταν στην πορεία και προτού γίνει ο ίδιος ο επόμενος βασιλιάς θα συναντήσει δυο μικρούς φίλους. Ο “Βασιλιάς των λιονταριών”, λέγε με και Σίμπα θα βρει το ξέγνοιαστο alter ego του στον Τιμόν και τον Πούμπα που θα του διδάξουν πως “Hakuna Matata”, χωρίς να σε νοιάζει τι και πως, είναι το αντίδοτο στους ακάνθινους λαβυρίνθους.
Cinderella (1950) | Μια κολοκύθα γίνεται άμαξα, δυο ποντίκια μεταμορφώνονται σε άλογα και η βρώμικη Σταχτοπούτα αλλάζει και γίνεται αυτομάτως πριγκίπισσα. Εκεί ακριβώς είναι που όλα τα στόματα μένουν ανοιχτά από το πόσο εύκολα τα πάντα στα παραμύθια και στην ζωή μπορούν να ανασυνταχθούν διαφορετικά. Ω ναι!
Up (2009) | Η εναρκτήρια σκηνή του UP (Ψηλά στον Ουρανό) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να περιγράφει τι είναι αληθινή αγάπη. Από την παιδική γνωριμία, μέχρι τον γάμο και από τα όνειρα για ένα μεγάλο ταξίδι, μέχρι την άχαρη συνειδητοποίηση του φθαρτού της ανθρώπινης ύπαρξης, ο κύριος Φρίντκενσεν λίγο πριν δει το σπίτι του να πετάει ψηλά, μαθαίνει (ο ίδιος) και διδάσκει και σε εμάς πως είναι να κρατάς στα χέρια σου για πάντα ζωντανή την αγάπη.
Sleeping Beauty (1959) | Μια μάγισσα που κατοικεί σε ένα σκοτεινό κάστρο σε έναν τρομακτικό βράχο θα καταραστεί μια πριγκίπισσα πως όταν κλείσει τα 18 της χρόνια, θα της πάρει την ζωή. Και για να το καταφέρει, «νανουρίζει» όλη την πόλη, αφήνοντας τρείς νεράιδες και έναν πρίγκιπα να αναζητούν το αντίδοτο.
Με μια επική μάχη για το φινάλε, όπου εκείνη θα μεταμορφωθεί σε γιγάντιο δράκο και εκείνος θα φυλακιστεί ανάμεσα σε θανατηφόρα αγκάθια, η Ωραία Κοιμωμένη θα ξυπνήσει, όπως θέλουν τα παραμύθια, και η Ντίσνει θα συστήσει έναν από τους πιο μισητούς χαρακτήρες της ιστορίας της.
