Είχε καταντήσει σχεδόν ανέκδοτο. Και τώρα που το σκέφτομαι, το “σχεδόν” το βάζω μόνο για λόγους ευγένειας. Όχι, το “Όσκαρ στο Ντικάπριο” ήταν ανέκδοτο (μέχρι και παιχνίδι τον κάνανε)!
Kαι η (δακρύβρεχτη) υπομονή του Λεονάρντο, επιβραβεύτηκε (σίγουρα όχι ο ίδιος ο ρόλος): έφαγε το ξύλο του απ’ την αρκούδα, και πήρε το βραβείο. Οκ;
Η (μεταξύ σοβαρού κι αστείου) απορία των σινεφίλ βέβαια, παραμένει. Πόσο πρέπει να περιμένει κανείς για να πάρει επιτέλους ένα κωλοάγαλμα; Λοιπόν, ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Υ.Γ. Βασική αρχή του άρθρου, να δέχεται ως γελοιότητα το περίφημο “Όσκαρ συνολικής προσφοράς”. Σαν τη ζάχαρη που δίνεις στα παιδάκια για να πιουν το φάρμακό τους…
1.Al Pacino (20 χρόνια υπομονή – 7 υποψηφιότητες – 1 Όσκαρ)
Περίμενε είκοσι χρόνια, όμως αυτό δεν είναι το τρομερό της ιστορίας. Το τρομερό είναι πως η ακαδημία αρνήθηκε το βραβείο δύο φορές στον Μάικλ Κορλεόνε, μία στον Σέρπικο, μία στον Σόννυ της Σκυλίσιας Μέρας, κι ακόμα μία στον Άρθουρ που ούρλιαζε μες στο δικαστήριο το περίφημο: “You are out of order! The hole trial is out of order!”. Αυτά.
2.Martin Scorsese (26 χρόνια υπομονή – 9 υποψηφιότητες – 1 Όσκαρ)
“Κατά μάνα – κατά κύρη…” που λένε. Ο αγαπημένος σκηνοθέτης του Ντικάπριο έφαγε πρώτα μερικές βαριές χυλόπιτες (ο “Ταξιτζής” δεν ήταν καν υποψήφιος για σκηνοθεσία!), και ύστερα είδε πέντε ταινίες να πάνε στράφι, μέχρι να ‘ρθει ο “Πληροφοριοδότης”. Ντάξει, ψιλογελάει ο κόσμος, γενικότερα…
3.Sidney Lumet (Μια ζωή υπομονή – 4 υποψηφιότητες – Όσκαρ “Συνολικής Προσφοράς”)
O κύριος Λουμέτ, λοιπόν, βρίσκεται πίσω από τις εμβληματικότερες ταινίες της δεκαετία του ’70 (Σέρπικο, Οριάν Εξπρές, Σκυλίσια Μέρα, Το Δίκτυο). Ε και; Μετά την πρώτη του είσοδο στο κόκκινο χαλί το ’58 με τους “12 Ένορκους”(!), πέρασε κοντά μισός αιώνας για να του δώσουν τελικά (παρηγοριά στον άρρωστο) βραβείο “συνολικής προσφοράς”…
4.Peter O’Toole (Μια ζωή υπομονή – 8 υποψηφιότητες – Όσκαρ “Σ.Π.”)
Αν υπήρξε ένας τύπος που στ’ αλήθεια ξεφτίλισε το θεσμό, αυτός ήταν ο Πήτερ. Κακές δημόσιες σχέσεις (ακούς Λεό;) αλλά και μια αξιοζήλευτη καριέρα, τον έφεραν 7 φορές προ των πυλών, αλλά ποτέ αγκαλιά με το βραβείο. Τελικά πήρε κι αυτός τη “συνολικής προσφοράς” χαζομάρα και μετά τι συνέβη; Ξαναήταν υποψήφιος! Και ξαναέχασε! Μπράβο σας…
5.Henry Fonda (41 χρόνια υπομονή – 3 υποψηφιότητες – 1 Όσκαρ)
Ρεκόρ αναμονής στα χρονικά των Όσκαρ! Ο Χέρνι Φόντα είδε 41 χρόνια να περνάνε απ’ τη στιγμή που πρωτάκουσε υποψήφιο το όνομά του, μέχρι και τη μέρα που τελικά κράτησε στα χέρια το αγαλματάκι του!
6.Alfred Hitchcock (Μια ζωή υπομονή – 5 υποψηφιότητες – Όσκαρ “Σ.Π.”)
Ποιος είσαι εσύ; Ο άρχοντας του σασπένς. Ωραία, ήρθες, μας τρόμαξες, τώρα τι θες, απόδειξη; Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί λακωνικά η σχέση του Χίτσκοκ με τα Όσκαρ. Στην αρχή του αρνούνταν το βραβείο, μετά δεν τον έβαζαν καν στην πεντάδα, τελικά κατέληξε κι αυτός (μαντέψτε;) με “συνολικής προσφοράς”…
7. Stanley Kubrick (Μια ζωή υπομονή – 5 υποψηφιότητες – Όσκαρ Eιδικών Εφέ)
Το αγαπημένο μου! Τι έφταιγε με τούτον εδώ; Ήταν πολύ μπροστά απ’ την εποχή του. “Κουρδιστό Πορτοκάλι”, “Λάμψη”, “Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα”, “2001”. Ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης του εικοστού αιώνα (με μόνο 16 ταινίες!) δεν βραβεύτηκε ποτέ! Ω, συγνώμη, πήρε Όσκαρ ειδικών εφέ… Μα πώς μου ξέφυγε;
8. Federrico Fellini (Μια ζωή υπομονή – 12 υποψηφιότητες – Όσκαρ “Σ.Π.”)
Και φυσικά αν ο Πήτερ Ο’ Τουλ τους ξεφτίλισε ως ηθοποιός, τι να πει κανείς για τον Φελίνι; Ο εμβληματικός Ιταλός μετρ, μπήκε 12 φορές στον χορό… και δεν χόρεψε! Κι ύστερα, χόρεψε ο Αλμοδοβάρ…
9. Paul Newman (28 χρόνια υπομονή – 10 υποψηφιότητες – 1 Όσκαρ)
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ των 70’ς, σε αντίθεση με τον σημερινό, είχε ταλέντο. Πολύ ταλέντο! Τι τα θες; Τένεσι Ουίλιαμς έπαιξε, τον τζογαδόρο έπαιξε, τον φυλακισμένο έπαιξε… Τίποτα αυτοί. Ε, τελικά ξανάπαιξε τον ίδιο τζογαδόρο και του το δώσανε, για να μην αρχίσει να τους ξαναπαίζει όλους!
