Όλη η ζωή του Sid Vicious, σε μια δήλωση:
Δημοσιογράφος: -Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;
Sid Vicious: -Κάτω απ’ το χώμα.
Τη στιγμή που τον ρώτησαν, έβγαινε απ’ τη φυλακή με εγγύηση, επειδή έβγαλε το μάτι μιας κοπέλας κατά λάθος, πετώντας ένα μπουκάλι σε ένα μπαρ, πάνω σε καυγά με τον αδερφό της Patti Smith.
Δεν είχε κλείσει ούτε τα 22 του χρόνια, ήταν σε άλλο σύμπαν απ’ την ηρωίνη και επιπλέον κατηγορούταν ότι λίγους μήνες πριν, είχε σκοτώσει την κοπέλα του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.
Οποιονδήποτε να ρωτούσαν “που θα ήθελες να είσαι τώρα”, κάτι τέτοιο δεν θα απαντούσε;
Και δεν άργησε και πολύ να έρθει αυτό που επιθυμούσε.
Μια μέρα σαν σήμερα, στις 2 Φεβρουαρίου του 1979, βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη.
Για οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο με το βιογραφικό του, θα μιλούσαμε για έναν αληταρά που πήρε αυτό που του άξιζε.
Με τον John Simon Ritchie, όμως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Κάτι που κατάλαβε ευτυχώς για μας και ο Gary Oldman, όταν τον ενσάρκωσε με ίσες ποσότητας παράνοιας και ευαισθησίας στο “Sid and Nancy”, στη μεγαλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.
Κάνεις μια μικρή αναδρομή στη ζωή του Sid Vicious, λοιπόν, και το μονο που βλέπεις είναι δυστυχία. Αναρωτιέσαι αν ακόμα και όταν βρισκόταν πάνω στη σκηνή με τους Sex Pistols υπήρξε χαρούμενος έστω για ένα λεπτό. ‘Ενας τύπος που μεγάλωσε χωρίς πατέρα και με μία μάνα πρεζόνι, που παράτησε κάθε φιλοδοξία νωρίς στη ζωή του και το σπουδαίοτερο πράγμα που είχε κάνει μέχρι να αντικαταστήσει τον Glen Matlock στους Sex Pistols, ήταν να λατρεύει τον David Bowie.
Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει όμως, οι ιστορίες τέτοιων τύπων είναι που σε κάνουν στα 15 σου να ελπίζεις ότι μια μέρα θα γίνεις ροκστάρ.
O Sid Vicious ενσάρκωνε το ροκ όνειρο στην πιο καταστροφική του μορφή, στην πιο μίζερη που υπήρξε ποτέ, αλλά το ενσάρκωσε σε μια χρονική περίοδο που αυτό ψοφολογούσε.
Σκέψου ότι είσαι πιτσιρικάς στην Αγγλία των 70s. Απ’ τη μία έχεις τον Sid Vicious και απ’ την άλλη τον Jimmy Page, με τα ατελείωτα σολαρίσματα του, που είναι σαν να σου λέει “μικρέ, πρέπει να περάσεις 20 χρόνια σε ωδεία, αλλά και πάλι μην ελπίζεις και πολλά”. Με ποιον ταυτίζεσαι περισσότερο;
Ο Sid Vicious ήταν ακριβώς αυτό. Ήταν το attitude, η συμπεριφορά, η ροχάλα στο ροκ που είχε γίνει πια πολύ περίπλοκο και είχε χάσει σε ενέργεια και αυθορμητισμό. Όσοι τον ήξεραν έλεγαν ότι με το ζόρι κρατούσε το μπάσο, ότι στα live ήταν μονίμως εκτός ρυθμού, αλλά ποιος νοιάζεται.
Αν δεν υπήρχαν οι τραγικοί τύποι σαν αυτόν, τι θα έκανε το ροκ να ξεχωρίζει απ’ τις υπόλοιπες μουσικές;
Αυτός είναι και ο μύθος του Sid Vicious.
Πήρε μέρος στην ηχογράφηση μόνο ενός τραγουδιού σε ένα album που άλλαξε για πάντα την ροκ ιστορία και τον θυμούνται περισσότερο και απ’ τον κιθαρίστα της μπάντας. Εκτός και αν έχετε δει κανέναν να φοράει μπλουζάκι με τη μορφή κάποιου Steve Jones.
Τραγικός ήρωας, που όμως, είτε τον μισείς, είτε τον αγαπάς, είναι από εκείνους που έχτισαν τον μύθο του ροκ που κρατάει μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και οι σημερινές ψευτοκόντρες για τα tabloids ή τα tweets που ανταλλάσουν διάσημοι σε κάνουν να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου από απελπισία.
Τους τελευταίους μήνες πριν πεθάνει – από υπερβολική δόση ηρωίνης που του έδωσε η μάνα του στο πάρτι αποφυλάκισης του – πρόλαβε να γίνει μια άθλια καρικατούρα του εαυτού του. Ο μάνατζερ των Pistols, η γκόμενά του, όλοι προσπάθησαν να βγάλουν λεφτά απ’ το όρθιο πτώμα του. Αλλά είχε καεί για τα καλά.
Ο Sid Vicious πέθανε μια μέρα σαν σήμερα και εγώ αναρωτιέμαι “τι περίπτωση ήσουν ρε άτομο”;
