Όταν ανακοίνωσε καινούρια ταινία o Tαραντίνο, ψιλομούδιασα. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν τον πάω, αλλά έχει στυλ. Δυνατό στυλ! Όπως και να ‘χει, ήξερα πως μας χρωστάει ένα πιστό καουμπόικο, και μπήκα στην αίθουσα με απαιτήσεις. Αποτέλεσμα; Δεν ήταν Καλό, Κακό και Άσχημο, ούτε κάνα Pulp Fiction. Ήταν όμως πανέξυπνο, μιας και ο αδιανόητος αυτός τύπος, όπλισε την ταινία του με εξάσφαιρο! Και το γέμισε με (ούτε λίγο, ούτε πολύ) έξι διαφορετικά κινηματογραφικά στυλ! Στα αλήθεια, ποιος μπορεί να μονομαχήσει με κάτι τέτοιο;
1. Σπαγγέτι Γουέστερν
Αυτό που περίμεναν όλοι απ’ τον δηλωμένο λάτρη του είδους, Ταραντίνο. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει με τον (περισσότερο… southern!) Τζάνγκο. Οι Μισητοί 8 είναι οι σωστοί πιστολάδες στην κατάλληλη θέση και οι αναφορές στα κλασικά φιλμ δίνουν και παίρνουν (το όνομα είναι καθρέφτης των “Magnificent 7” και οι μισοί χαρακτήρες είναι στο περίπου “δανεικοί” απ’ τις ταινίες του Τζον Γουέιν). Ατμόσφαιρα φαρ-ουέστ, αμερικάνικος εμφύλιος, σωστό γουέστερν, πιστό σπαγγέτι (και καθόλου σούπα)!
2. Μαύρη Κωμωδία
Ή αλλιώς, κυνικό χιούμορ με πτώματα για φόντο. Ο Κουέντιν ξέρει να το κάνει καλά, και εδώ το κάνει πολύ καλά! Γροθιές, νεκροί, αίμα και κομμένα χέρια, γίνονται ξεκαρδιστικά εργαλεία που προκαλούν αβίαστο γέλιο. Και φυσικά, το δυνατό χαρτί του: ρυθμός, ατάκα, χαρακτήρες. Η μελλοθάνατη Ντόμερκιου δεν παίζεται…
3. “Βρετανικό” Μυστήριο
Πάνω λοιπόν που φτάνουμε στη μέση της πλοκής, ο αθεόφοβος τύπος αρχίζει το 4ο κεφάλαιο της ΚΑΟΥΜΠΟΪΚΗΣ ταινίας του με… αφήγηση! Αμέ, μια βρετανικότατου στυλ αφήγηση, που δίνει τη θέση της σε ένα πρώτης τάξεως μυστήριο δωματίου αλά Αγκάθα Κρίστι. Δύο νεκροί, τρεις (ή μήπως πέντε;) ύποπτοι κι ένα κυνήγι στοιχείων που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την άνεση με την οποία περνάει ο Ταραντίνο απ’ το ένα είδος στο άλλο.
4. Splatter
Είναι ο μεγάλος “δάσκαλος” του είδους, εδώ όμως πάτησε φρένο και δεν ακολούθησε τη συνήθη τακτική του με το στυλιζαρισμένο μακελειό. Τα ποτάμια αίμα που βλέπαμε στο Kill-Bill, στο Django ή στους Μπάσταρδους, έδωσαν τη θέση τους σε πιο στακάτα συντριβάνια. Όμως… Ταραντίνο είσαι, και η αιματηρή δημιουργικότητα, παρά το φρένο, πρόσφερε σποραδικά: πυροβολημένα κεφάλια, πυροβολημένα “μπαλάκια” και μια εξαίσια splatter… δηλητηρίαση!
5. Τρόμος δωματίου
Όχι, οι Μισητοί 8 δεν σε τρομάζουν σε κάνενα σημείο τους. Πέρα όμως απ’ τις τρανταχτές ομοιότητες που έχουν με το εμβληματικό The Thing του 1982 (ίδιος ο Κερτ Ράσελ, ίδια η πορεία, όμοιο το φινάλε), υπάρχει και η παρακάτω φωτογραφία. Χρειάζεται να εξηγήσω κάτι; Η τύπισσα βγήκε κατευθείαν απ’ το Evil Dead και ναι, είναι όμορφη όταν έχει δόντια και λευκό πρόσωπο…
6. Kλασικό Ταραντίνο-Φιλμ
Αβίαστα βρίσκεις μέσα λίγο Reservoir Dogs, λίγο Pulp Fiction, λίγο Django, λίγους Μπάσταρδους. Κι απ’ την άλλη, όλες οι “ταραντινιές” είναι εδώ: η πανταχού παρούσα εκδίκηση, το βιτριολικό χιούμορ, το χτίσιμο της έντασης. Ακόμα κι η ανάγκη του να φτιάχνει κατηγορίες μέσα στο χαοτικό σενάριο (κάθε ένας απ’ τους 8 είναι και ένα διαφορετικό κλισέ της άγριας δύσης). Πάνω απ’ όλα βέβαια, τα δύο βασικά χαρακτηριστικά, η σφραγίδα του Κουέντιν είναι: αίμα που αναβλύζει και μπόλικο ρυθμικό μπινελίκι. Δόξα να ‘χει ο Σάμιουελ Τζάκσον, έχουμε κι απ’ τα δυο!
