“Πρέπει να καλύπτει ο νόμος τη σχέση δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου;”
Αυτή είναι η ερώτηση που καίει τις τελευταίες μέρες. Στο δικό μου το κεφάλι η απάντηση μοιάζει αυτονόητη, όμως έχει πια αποδειχτεί πως η κοινή λογική, ε, δεν είναι τελικά και τόσο κοινή. Κι επειδή όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη (ο Κλιντ Ίστγουντ είναι ξεκάθαρος σ’ αυτό το θέμα) και κανείς δεν πρέπει να επιβάλλεται στον άλλο, εγώ το μόνο που θα κάνω είναι να σας γνωρίσω μια χούφτα ανθρώπους.
Όχι, οι παρακάτω άνθρωποι δεν είναι όλοι ομοφυλόφιλοι. Ούτε οι ταινίες τους είναι κατ’ ανάγκην τέτοιες (για την ακρίβεια, μάλλον δεν είναι). Δεν είναι ταινίες που φωνάζουν, διαμαρτύρονται ή προκαλούν (όπως το Pride ή το Milk). Είναι ταινίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δηλώνουν: το προφανές – η ελευθερία είναι υποχρέωση, αλλά και το καθόλου προφανές – σε μια κοινωνία καταπιεσμένων ανθρώπων, τα θύματα δεν είναι μονάχα οι καταπιεσμένοι. Γνωρίστε λοιπόν τους παρακάτω, κι ύστερα απαντήστε. Μήπως η ως τώρα αντιμετώπισή μας προς τους ανθρώπους διαφορετικών προτιμήσεων, επηρεάζει αρνητικά ακόμη κι εμάς τους ίδιους;
1. Όλιβερ Φιλντς (Ewan McGregor, Beginners)
Ο Όλιβερ δεν ξέρει πώς να κάνει σχέσεις. Ποτέ δεν έμαθε. Λογικό, αφού μεγάλωσε σε μια ψυχρή οικογένεια. Η μητέρα του μελαγχολούσε κι ο πατέρας δούλευε συνεχώς. Γιατί; Γιατί… “Είμαι ομοφυλόφιλος, πάντα ήμουν” ομολογεί ο πατέρας του μετά τον θάνατο της μητέρας. Η γνωριμία του Όλιβερ με τον “ελεύθερο” πια πατέρα του, είναι και η μοναδική ελπίδα για να βρει τον τρόπο να λειτουργήσει τη σχέση του με την Άννα. Τη γυναίκα που, όπως όλα δείχνουν, είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του!
3. Τζο Μίλερ (Denzel Washington, Philadelphia)
Ο Άντριου Μπέκετ απολύθηκε απ’ τη δουλειά του επειδή είχε AIDS. Έκανε μήνυση στους εργοδότες του. Εκείνοι δεν τον θεωρούσαν θύμα του ιού αφού… “προκάλεσε την ασθένεια με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις”. Τώρα, με το χέρι στην καρδιά: Πώς ακούγεται αυτό στ’ αφτιά σας; Ο συνήγορος του Άντριου πάντως, ήταν δηλωμένα ομοφοβικός (!) κι ωστόσο το έβρισκε άδικο. Ναι, ο Τζο Μίλερ δεν γούσταρε καθόλου τους “πεταχτούς”. Όμως πίστευε στο νόμο. Και o νόμος (για τον Μίλερ, πρέπει να) ασχολείται με ανθρώπους, χωρίς άλλες διακρίσεις.
4. Συνταγματάρχης Φρανκ Φιτς (Chris Cooper, American Beauty)
O αγαπημένος μου! Βαρύ πεπόνι γενικότερα, ο συνταγματάρχης έκραξε τους γκέι που “κυκλοφορούν χωρίς να ντρέπονται”, έδειρε το γιό του (που νόμιζε πως ήταν γκέι) και τελικά… την έπεσε στο γείτονα!!! Ε, κι αφού έφαγε τη χυλοπιτίτσα του (μιας που ούτε ο γείτονας ήταν ομοφυλόφιλος), τι να κάνει, τον σκότωσε! God Bless American Army κι ο Φρόιντ θα είχε τόμους ολόκληρους να γράψει…
5. Κόμης ντε Ρεϊνό (Alfred Molina, Chocolat)
Kάτι ανάμεσα σε δικαστή Φρόλο και Περίανδρο Πόποτα, ο Κόμης ήταν δήμαρχος ενός χωριού και αγωνιούσε για τη διαφύλαξη της “τάξεως και της ηθικής”. Απέναντί του η Βιάν, μια ξενόφερτη γυναίκα που έφερε στο χωριό την αμαρτία της… σοκολάτας! Κι όταν όλοι οι χωριανοί τελικά αγκάλιασαν τη Βιάν, ο δικαστής πήρε το νόμο στα χέρια του. Κατάληξη; Δείτε το βίντεο και υποκλιθείτε στους συμβολισμούς του Λάσε Χάλστρομ…
Τελικά η ελευθερία είναι παραχώρηση ή υποχρέωση για μια κοινωνία; Τα ίσα δικαιώματα είναι απαίτηση κάποιων ή μήπως είναι ανάγκη όλων; Σκέψου το κι αν θέλεις, έλα από κάτω να το συζητήσουμε!
