“Πάλι παιδικά βλέπεις; Τι να σου πω βρε αγόρι μου, πότε θα ωριμάσεις;”
Αυτές είναι οι δύο φράσεις που (μαζί με το “μην ξεχάσεις το μπουφάν σου!“) στοιχειώνουν ακόμη τη σχέση με τη μάνα μου. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι από εσάς που καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω. Κι αν υπάρχουν και μανάδες που με διαβάζουν, ας μάθουν επιτέλους την αλήθεια: επειδή είναι πολύχρωμο, δεν είναι και για μωρά!
Τα καρτούν “μεγάλωσαν” και μπορούν πια να κάνουν κλικ σε… μεγάλους! Και όχι, δεν αναφέρομαι αναγκαστικά σε ρετρο-σουρεαλισμούς όπως το τρομερό “Τρίο της Μπελβίλ“, ούτε σε γιαπωνέζικα anime με πλοκάμια (αν με εννοείτε)! Μιλάω για καρτούν τόσο mainstream, όσο μια γκόμενα με tatoo και κοκκάλινα γυαλιά.
1. O Bασιλιάς των Λιονταριών (Lion King)
Η πρώτη ουσιαστικά ενήλικη ταινία της Ντίσνεϋ. Οι δημιουργοί της εταιρίας μέσα από τραγουδάρες, μπόλικο γέλιο και το πιο μαύρο δάκρυ μιας ολόκληρης γενιάς, έπαιξαν με έννοιες όπως: Πολιτική δολοπλοκία (Game of Thrones, ξέρετε), κοσμοθεωρία (το υπέροχα αναρχικό “Χακούνα Ματάτα”!), αντίσταση (κάτω απ’ τη μύτη της λογοκρισίας!). Κάπως έτσι ο “βασιλιάς” μπαίνει για πλάκα στις τοπ 10 ταινίες όλων των εποχών, και δεν μιλάω μόνο για κινούμενα σχέδια.
2. Η Παναγία των Παρισίων (The Hunchback of Notre Dame)
Αν στα λιοντάρια το κίνητρο του κακού ήταν εξουσία, εδώ είναι ακόμη πιο ενήλικο! Εδώ ο δικαστής Φρόλο ξεκίνησε ολόκληρο διωγμό ενάντια στους τσιγγάνους, μόνο και μόνο γιατί δεν του ‘κατσε η Εσμεράλδα! Η χυλόπιτα του δικαστή έπεσε (εις το όνομα του Πατρός) βαριά σ’ ολόκληρο το Παρίσι, ο γαλλικός σοβινισμός μπήκε σε γερή δοκιμασία και η μεγάλη επιτυχία της Ντίσνεϋ, ήταν ότι χιλιάδες παιδάκια είδαν την ταινία μαγεμένα απ’ την περιπέτεια και τα χρώματα, την ώρα που οι γονείς τους βουτούσαν στο βαθύτερο νόημα του Βίκτωρ Ουγκό.
3. Toy Story
Πέρα από μάθημα φιλίας και σεβασμού στις ειδικές ανάγκες, σπουδαίο δείγμα τεχνολογικής αισθητικής (εξ ολοκλήρου σε υπολογιστή) και παζλ ψαγμένων αναφορών στο Star Wars, τη Λάμψη κ.α., η πρώτη ταινία της Pixar ήταν κι ένας διαγωνισμός καλά κρυμένου “βρόμικου” χιούμορ. Ένα παιχνίδι με γυναικεία μπούτια και αγκίστρι (Hooker;), η βοσκοπούλα που “θα βρει κάποιον άλλο, να της φυλάξει τα πρόβατα το βράδυ!” ή ο Γούντι και η λέξη του που “δεν μπορεί να ακουστεί γιατί υπάρχουν τριγύρω προσχολικά παιχνίδια!”. Παιδική νοσταλγία λίγο dirty και απίθανη δουλειά στην ελληνική μεταγλώτισση!
4. Ζουζούνια (A bug’s life)
Animation για όσους λάτρεψαν τα σπαγκέτι γουέστερν (ο Ταραντίνο, ας πούμε) και ιδιαίτερα τους “Υπέροχους 7“. Τα Ζουζούνια μπορεί να είναι ζουζουνογουέστερν αλλά το “ακατάλληλο” χιουμοράκι τους θερίζει ! Κουνούπια που παραγγέλνουν “Bloody Mary – 0+”, ενώ ο Φλικ λέει στην πριγκίπισσα πως μια συνάντηση είναι BYOB (Bring your own Booze!). Οι μικροί θεατές φυσικά δεν παίρνουν μυρωδιά. Μαγκιά!
5. Ρατατούι (Ratatouille)
Και να ο απόλυτος σουρεαλισμός! Ο πόντικας που μαγειρεύει, θα έπρεπε φυσιολογικά να ενοχλήσει τον ενήλικο θεατή, όμως μη γελιόμαστε, από μια ηλικία κι ύστερα, όλοι ξέρουν τι πάει να πει απραγματοποίητα όνειρα. Κι ο Ρεμί (ο πόντικας) είναι αυτό ακριβώς: μια ρομαντική, ψηφιακή σαν κρύσταλλο απεικόνιση του ονείρου που δεν πρέπει να πεθάνει. Υπερβολική; Αμέ, όσο κι ο Λάνθιμος, ο Τιμ Μπάρτον ή ο Γούντι Άλεν…
6. Γουόλ-Υ (Wall-E)
Οι σεναριογράφοι δούλευαν την ιστορία σχεδόν 14 χρόνια για να φέρουν τελικά στο φως ένα υπέροχο καρτούν (oι Time’s το έχουν πρώτο στη λίστα ταινιών της δεκαετίας!). Γλυκό, ευαίσθητο, λιγομίλητο, αγαπήθηκε απ’ τους μεγάλους για τον ίδιο λόγο που έχασε τα παιδιά. Γιατί είναι σινεφίλ, νοσταλγικό, χωρίς μεγάλα επίπεδα δράσης. Ένας προβληματισμός για την “τεχνολογικοποίηση” του πλανήτη με υπογραφή Στηβ Τζομπς (της μετά Apple εποχής), ένα οικολογικό “iRobot” κι ένα ανέμελο ρομπο-ρομάντζο που στέκεται επάξια απέναντι στους πιο μεγάλους έρωτες του κινηματογράφου!
7. Τα μυαλά που κουβαλάς (Inside Out)
Στη νέα τεράστια επιτυχία της Pixar, τα συναισθήματα στο κεφάλι της μικρής Ράιλι αναφέρονταν συχνά σε σκηνές, πράγματα και καταστάσεις που χρειάζονται εμπειρία για να τις καταλάβεις (υπήρξε αναφορά μέχρι και στην LGBT κοινότητα). Τελικά πολλά παιδάκια έμειναν να κοιτάνε με απορία τον μπαμπά τους που ξεκαρδίστηκε με τις φωνές στο δικό του κεφάλι ή που χειροκροτούσε στο: “Forget it Jake, it’s cloudtown!“. Τι να πεις; Μεγάλοι…
Μια που βρήκα ευκαιρία, ίσως “το πιο μαύρο δάκρυ” αυτής της γενιάς:
Υ.Γ. Τη βαθιά συγγνώμη μου στον Εφιάλτη των Χριστουγέννων, το Ψάχνοντας τον Νέμο, το Up, κι όσα άλλα άφησα απ’ έξω…
