Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά πριν από μερικές ημέρες είχε κάνει την εμφάνισή του στο διαδίκτυο ένα βιντεάκι το οποίο συγκέντρωσε στο τσακ-μπαμ περισσότερα από 8 εκατ. views. Μιλάμε για το καλυτερότερο ταξιδιωτικό βίντεο της παγκόσμιας ιστορίας. Κι αν νομίζετε πως υπερβάλλω, μισό λεπτάκι να εξηγηθώ…
Ναι, καλά καταλάβετε. Η τυπάρα είχε την GoPro ανάποδα στραμμένη κι ως εκ τούτου μέσα από το βίντεό του τρώμε στη μάπα μονίμως τη μάπα του. Κανένα αξιοθέατο, κανένα Λας Βέγκας.
Η ιστορία μας όμως δεν τελειώνει εδώ…
Τα καλόπαιδα του γραφείου, που λέτε, μόλις είδαν το βίντεο παραλίγο να ρίξουν το κτίριο από τα γέλια. Αφού συνήλθαν, τους είδα να με κοιτάζουν με κακία και να μου λένε: “Αν δεν γράψεις για τη μαλακία που έκανες ούτε μετά από αυτό, θα ‘σαι ξεφτίλας;”
Τι εννοούσαν οι ποιητές όσο το αίμα έσταζε από τα δόντια τους;
Δεν θα κρυφτώ. Θα σας πω τι ήθελαν να γράψω. Ξεφτίλας αν δεν γράψω, ξεφτίλας κι αν γράψω, μονά-ζυγά δικά τους. Παλιοζωή…
Τον περασμένο Μάιο πήγα να τρέξω στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας. “Μάγκες, θα βάλω μια GoPro στο κεφάλι μου, θα καταγράψω όλη τη διαδρομή και θα το κάνω θέμα για το σάιτ”, είπα στα παιδιά στο γραφείο, “Ωωωωω!!!” (ή κάτι τέτοιο) απάντησαν αυτοί και κάπως έτσι ξεκίνησε το πρότζεκτ.
Το βράδυ πριν από τον αγώνα, έκανα τις απαραίτητες δοκιμές με την κάμερα στο σπίτι μου γιατί δεν είχα ξαναπιάσει στα χέρια μου μηχανή του είδους. Πήρα κι από έναν γείτονα ένα ειδικό λάστιχο για να προσαρμόζεις στο κεφάλι την GoPro, άρχοντας! Θαυμάστε αρχοντιά:
Δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ζήτησα από τον φίλο μου τον Κώστα να τσεκάρει για τελευταία φορά την κάμερα και να πατήσει το κουμπί που του υπέδειξα. Και ξεκίνησα.
Σε όλο τον αγώνα είχα στο μυαλό μου να μην κάνω απότομες κινήσεις και βγει μπουρδέλο το αποτέλεσμα. Όταν δε περνούσα μπροστά από σημεία ενδιαφέροντος (όπως η Τριλογία στην Πανεπιστημίου, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Παναθηναϊκό Στάδιο, τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας κ.ό.κ), γύριζα το κεφάλι μου με προσοχή και εστίαζα στα σημεία για να πετύχω την καλύτερη δυνατή λήψη.
Σε μια φάση, καθώς κατηφορίζαμε την Πατησίων, βλέπω μπροστά μου το Χαρούλη. Ναι, τον τραγουδιστή. “Οπα, εδώ είμαστε!” σκέφτηκα, “θα πάω να του μιλήσω καθώς τρέχουμε! Θα βγάλω τρελιάρικο βίντεο με γκεστ σταρ σελέμπριτις!“.
“Γεια σου ρε Γιάνναρε!” εγώ, “Γεια σου και χαρά σου!” αυτός, είπαμε δυο τρεις κουβέντες, συνέχισα. Εννοείται πως όση ώρα μιλούσαμε τον κοίταζα στα μάτια να μη χάσω το… πλάνο. Κι αφού τον άφησα πίσω, ξεκίνησα να σκέφτομαι πώς θα σενιάρω με τον Ντόκο το μοντάζ. Σε φάση “θα βάλουμε να παίζει Prodigy σε όλο το βίντεο και λίγο πριν φανεί στο πλάνο ο Χαρούλης θα κόβεται από το ‘Χειμωνανθό’! Θα τους τρελάνουμε!“
Αλλά γιατί σαλιαρίζω με λέξεις, όταν μπορώ να σας δείξω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το βίντεο;
Ένα αστειάκι έκανα. Σταμάτα να πατάς το play στο παραπάνω “βίντεο”. Δεν υπάρχει κανένα βίντεο. Φωτογραφία είναι. Όπως αστείο ήταν και το γενικότερο πρότζεκτ: Μπορεί ο Joseph να κρατούσε ανάποδα την κάμερα, αλλά τουλάχιστον δεν έτρεξε σαν καραγκιόζης 22 χιλιόμετρα με μια κουμούτσα πάνω στο κεφάλι του για να τραβήξει όχι βίντεο, αλλά ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Αυτό που άκουσες. Όταν πατήσαμε το κουμπί στην εκκίνηση, η GoPro ήταν σε λειτουργία φωτογραφικής μηχανής…
Αυτή ήταν η (εξευτελιστική) ιστορία μου. Την είπα, ξελάφρωσα, λυτρώθηκα.
Κι άσε τους σκατόψυχους συναδέλφους μου να με κοροϊδεύουν. Ο Θεός είναι μεγάλος, μια μέρα θα μου δώσει ντοκουμέντα για την αφεντιά τους και θα πάρω κι εγώ την εκδίκησή μου.
Θα προσευχηθώ γι’ αυτό.
[Γονατίζει, κλείνει μάτια, προσεύχεται: “Δώσε μου σε παρακαλώ ένα, ΕΝΑ ΜΟΝΟ, στοιχείο να μπορώ κι εγώ να τους κράζω! Κι αν σου είναι εύκολο, δώσε μου κάτι για το Μπόβολο που είναι και ο πιο προκλητικός.]
Πατάω play και…
To άρθρο του Μπόβολου με τίτλο “Πήγαμε σε ράλι με αυτοκίνητα αντίκες και καταγράψαμε τη διαδρομή με μια GoPro“, δεν ανέβηκε ποτέ στο Provocateur. Συνέβησαν κάποιες… αναποδιές.
