Σε τούτο εδώ το site που οι φοβίες των συντακτών είναι μπόλικες και πολυποίκιλες, τα έχεις δει και τα έχεις διαβάσει όλα: ο ένας φοβάται τις κατσαρίδες και τους σεισμούς, ο άλλος φοβάται το χρόνο…
Κι αν αυτές οι φοβίες σου φαίνονται φυσιολογικές και τις συμμερίζεσαι, τι σου λέει η περίπτωση ενός τυροφοβικού (ναι, υπάρχει και τέτοια φοβία..) ή η αντίστοιχη ενός ανθοφοβικού; Εμείς σου τα είπαμε, εσύ δεν μας άκουγες… Είμαστε φοβικοί τύποι.
Αλλά, μεταξύ μας τώρα… Μοιραζόμαστε και μία φοβία αξεπέραστη που μας στοιχειώνει από τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που ενώ εμείς γυρίζαμε το βράδυ κατάκοποι στο σπίτι μετά από κανά δίωρο αθώας κυνηγητόμπαλας και εξίσου αθώας ποδοσφαιρομαχίας, ξέραμε πως κάποια άλλα παιδάκια ανά τον κόσμο δεν ήταν και τόσο αθώα.
Τα παιδιά των θρίλερ, εκείνα με το δήθεν αθώο προσωπείο που πίσω από την πλάτη των ενήλικων πρωταγωνιστών έκαιγαν σπίτια, δολοφονούσαν ή κατέπιναν ψυχές, χάραξαν μια για πάντα τις μνήμες μας και βίαζαν τις ψυχές μας. Κι ας έκαναν ότι έκαναν στις κινηματογραφικές ταινίες. Μικρή σημασία έχει.
Βάζουμε, λοιπόν, το χέρι μπροστά από τα μάτια μας, πατάμε το play και τα ξαναθυμόμαστε ένα-ένα στο παραπάνω χεσμεντενβίντεο-αναδρομή…
