Σήμερα που όλη η αμερικανική πλάση γιορτάζει το Θενκσγκίβινγκ, εμείς αναρωτηθήκαμε γιατί να είναι τόσο απελπιστικά λίγες οι εθνικές μας εορτές.
Υπάρχουν τόσες αφορμές για να γιορτάσουμε ως έθνος, ως κράτος, ως τύποι που απλά θέλουμε να κολλήσουμε την Παρασκευή σε ένα σουκού και να φύγουμε τριήμερο. Γιατί δεν το κάνουμε ρε παιδιά;
Επειδή το θεμα δεν το βλέπουμε να ανακινείται σύντομα, το ανακινούμε εμείς και προτείνουμε 10 επιπλέον μέρες που θα έπρεπε να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να βρεις ανοιχτό περίπτερο.
10 επιπλέον μέρες που θα έπρεπε όλα να είναι κλειστά και να κοιμόμαστε θυμόμαστε.
Θενκσγκίβινγκ
Είπαμε στην αρχή για τη μεγάλη γιορτή της γαλοπούλας, αλλά είναι η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο και έτσι θα την τιμήσουμε με περισσότερες λέξεις. Στις ΗΠΑ, λοιπόν, λέει γιορτάζεται κάθε τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου. Στον Καναδά κάθε δεύτερη Δευτέρα του Οκτωβρίου. Ποιοι είμαστε εμείς να χαλάσουμε τις παραδόσεις; Θα την γιορτάζουμε δύο φορές, παρέα με αργία εννοείται. (Και ακούγεται μια φωνή και λέει “σιγά την γιορτή” και απαντάς “σιωπή εσύ γαλοπούλα”. χα, χα, χα συγνώμη).
31 Οκτωβρίου (Χαλογουήν)
Γιορτάζεται ήδη, την καθιέρωσαν όλα τα μπαρ της χώρας, χωρίς να μας ρωτήσουν. Το μόνο που μένει τώρα είναι να γίνει και αργία. Ή το κάνεις σωστά ή δεν το κάνεις καθόλου.
2 Ιανουαρίου (Σημίτης ανεμίζει περιχαρής τα 20ευρα)
Αν δεν γιορτάζεις την ημέρα που μπήκαμε στο ευρώ, πότε θα γιορτάζεις; Την επόμενη μέρα. Ακριβώς. Γιατί η 1η Ιανουαρίου είναι ήδη αργία και δεν θέλουμε να συμπέφτουν δύο αργίες. Αμαρτία δεν είναι;
Οπωσδήποτε στρατιωτική παρέλαση, μόνο με άρματα αγορασμένα επί Τσοχατζόπουλου. Απ’την αχρηστία θα μοιάζουν ολοκαίνουργια, ακόμα και 50 χρόνια μετά, οπότε θα’μαστε πάντα κομπλέ και για τις επόμενες παρελάσεις. Αρκετά οικονομική εθνική επέτειος, τις βενζίνες λίγο να προσέξουμε.
14 Ιουνίου (Eurobasket ’87)
Ημέρα μνήμης, περισυλλογής και τιρινίνης. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού μέχρι τη μέρα που υπέγραψε ο Ραμπεσατρατανά στην ΑΕΚ.
23 Απριλίου (Καστελόριζο)
Ο ΓΑΠ στις 23 Απριλίου αναδεικνύει τις ομορφιές της χώρας από το Καστελόριζο. Και προσθέτει άλλη μία ομορφιά, το μνημόνιο. Πρωινή πανηγυρική δοξολογία και μετά βουρ στα τσιπουράδικα.
23 Ιουνίου (Θάνατος Ανδρέα Παπανδρέου)
Ημέρα μνήμης και πασοκάρας. Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις παίζουν όλη μέρα Κάρμινα Μπουράνα. Φωτιά στα πράσινα.
4 Ιουλίου (Euro 2004)
Ok, οι αργίες το καλοκαίρι δεν μας τρελαίνουν ιδιαίτερα, ειδικά αν είσαι μαθητής, αλλά η κεφαλιά του Χαριστέα δεν αξίζει ούτε μια πλαστική σημαιούλα στο μπαλκόνι; Έλα τώρα, πότε θα τα ξαναζήσουμε αυτά;
5 Ιουλίου (Το ΟΧΙ του Τσίπρα)
Το δημοψήφισμα που ήρθε για να ενώσει όλους τους Έλληνες σαν μία γροθιά (ο ένας εναντίον του άλλου), δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πέφτει και καπάκι με την Εθνική Επέτειο Euro 2004, οπότε με λίγη τύχη, κολλάς και το σουκού και να’το το τετραήμερο καλοκαιριάτικα. Not bad.
26-27 Ιουλίου (Rock in Athens ’85)
Ιστορικό live, άνοιξε τον δρόμο στο να έρθουν και άλλα συγκροτήματα στη συνέχεια στην Ελλάδα, τοποθετώντας την στον φεστιβαλικό χάρτη. Και αν δεν σε ψήνει αυτό, σκέψου ότι εκεί ήταν το τελευταίο live των Clash. Λίγο σεβασμό. Άσε που είναι και διήμερη αργία, μην είσαι κορόιδο, που θα τα ξαναβρείς αυτά;
Εθνική εορτή πιτόγυρου
Κινητή εορτή. Εορτάζεται ανάλογα με το πόσο ανάγκη έχουμε το άλλοθι για να φάμε σαν ζώα. Εκτός από κινητή εορτή, είναι και ασταμάτητη, μπορεί να διαρκέσει 365 μέρες. Η φάση είναι “Τι; Δεν θα φας πιτόγυρο; Ξεχνάς τη μέρα είναι σήμερα; Κάποιοι δώσαν και τα γουρούνια τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να τρώμε ελεύθεροι”. Και η μέρα είναι απλά μια Τρίτη που πείνασες. Πόσο τέλειο.
Περιμένουμε την επίσημη αντίδραση της κυβέρνησης και ελπίζουμε για το καλό όλων να έχουν να προτείνουν ΑΚΟΜΑ περισσότερες αργίες.
