Αν είσαι ένας απ’ αυτούς που κοροϊδεύει τα βιβλία φαντασίας με τους μάγους και τα σπαθιά, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ήμουν στην ίδια φάση από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι πριν λίγους μηνες.
Υπάρχει μία κόκκινη γραμμή, που αν την παραβείς, δεν υπάρχει γυρισμός. Αυτή η κόκκινη γραμμή λέγεται “Game of Thrones”.
Έχοντας κολλήσει άγρια με τη σειρά, άρχισα να διαβάζω τα αντίστοιχα βιβλία. Έτσι, όταν τελείωσαν και αυτά (και η 5η σεζόν της σειράς), είχα απεγνωσμένα ανάγκη από ένα υποκατάστατο.
Ψάχνοντας, λοιπόν, τι να διαβάσω που να μετριάσει το στερητικό σύνδρομο, έμαθα από φίλο καμένο με τέτοιου είδους λογοτεχνία (και που πάντα τον κορόιδευα) ότι το next best thing είναι η τριλογία του Joe Abercrombie, “Ο Πρώτος Νόμος”.
Και με αυτήν την τριλογία (“Το Κάλεσμα του Ξίφους”, “Πριν την Αγχόνη”, “Το Τελευταίο Επιχείρημα”) την πάτησα άσχημα.
Η τριλογία έχει τέσσερις πρωταγωνιστές:
Α. Έναν Βόρειο, βάρβαρο και με υπεράνθρωπες ικανότητες, τον Εννιαδάχτυλο Λόγκεν,
Β. Τον “Πρώτο των Μάγων”, τον Μπαγιάζ, ο οποίος, αν και είναι με τους καλούς, δεν είναι ο καλοσυνάτος Γκάνταλφ που περιμένεις (oh no sir, σε καμία περίπτωση)
Γ. Τον Τζέζαλ, έναν ψωνισμένο Λοχαγό, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η φήμη και η δόξα (αλλά ο πόλεμος του επιφυλάσσει εκπλήξεις)
Δ. Και τον αγαπημένο μου ήρωα των βιβλίων, τον απόλυτο αντιήρωα που λατρεύεις να μισείς, τον ιεροεξεταστή Γκλόκτα. Ένας τύπος που ήταν συνταγματάρχης και ελπίδα του έθνους, αλλά η φυλάκισή του και τα βασανιστήρια που υπέστη απ’ τους εχθρούς του, τον μετέτρεψαν σε ένα τέρας, έναν ανελέητο βασανιστή, κατευθείαν βγαλμένο απ’τις χειρότερες ιστορίες του Μεσαίωνα.
Η ιστορία εξελίσσεται στην Ένωση, μια μεγάλη Αυτοκρατορία, η οποία απειλείται τόσο από τους βόρειους εχθρούς, όσο και από τους νότιους.
Τα βιβλία είναι φουλ στις ίντριγκες, κάτι που οι θαυμαστές του Game of Thrones θα λατρέψουν, ενώ είναι και απρόβλεπτα με έναν τρόπο που θυμίζει έντονα τον George RR Martin. Το σύμπαν που έχει χτίσει ο Abercrombie είναι σκοτεινό και εύκολο στην κατανόησή του, δεν χάνεσαι με τις ονομασίες των περιοχών και τα ονόματα των ηρώων. Είναι πολύ εύκολο να το παρακουλουθήσεις, ενώ επίσης μεγάλο ατού του βιβλίου, είναι ότι σε αντίθεση με τα Game of Thrones, δεν υπάρχει ΣΕΛΙΔΑ που να μη συμβαίνει κάτι που να προχωρά την ιστορία. Κοινώς, δεν κάνει καθόλου κοιλιά και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος.
Και τώρα το μεγάλο ερώτημα που έχουν στο μυαλό τους οι φανατικοί του Game of Thrones; “Πεθαίνουν και εκεί οι καλοί;” Παιδιά, δεν μπορώ να κάνω spoiler. Το μόνο spoiler που αξίζει είναι ότι άνετα το διαβάζει κάποιος που έχει συνηθίσει να διαβάζει άλλου είδους λογοτεχνία, πιο κλασική ή πιο σύγχρονη.
Διαβάζεται τόσο εύκολα και είναι τόσο εύπεπτο, που ο Ντόκος εδώ λέει ότι αυτά τα βιβλία είναι “η Λένα Μαντά για όποιον διαβάζει Ντοστογιέβσκι”. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ. Απλά, είναι σαν το Walking Dead για όποιον η αγαπημένη του σειρά είναι το Breaking Bad. Τουλάχιστον διασκεδαστικό δηλαδή.
