Σε αντίθεση με την ιστορία που πραγματεύεται το βιβλίο, ο τίτλος του κάθε άλλο παρά αλληγορικός είναι. Αυτή είναι η υπόθεση του. Μια κότα που ονειρέυεται να πετάξει. Η Μπουμπουκίτσα, η κεντρική ηρωίδα είναι μία κότα με υπαρξιακά προβλήματα που έχει απηυδήσει από τη μονότονη ζωή και αρνείται να γεννήσει άλλα αυγά για να της τα πάρει ο ιδιοκτήτης της φάρμας στην οποία κατοικεί. Το μεγάλο της όνειρο είναι να κλωσσήσει η ίδια ένα αυγό και να μεγαλώσει το κοτοπουλάκι της.
Η ζωή της είναι αρκετά περιορισμένη στα στενά όρια του αγροκτήματος που την φιλοξενεί και η ίδια πιέζεται αφόρητα από την άσχημη ζωή που κάνει, καθώς νιώθει πως ο “έξω” κόσμος είναι πολύ πιο ενδιαφέρων. Αυτός ο κόσμος όμως κρύβει και πάρα πολλούς κινδύνους για τη Μπουμπουκίτσα. Ένας από αυτούς είναι η Νυφίτσα που καιροφυλακτεί για να την καταβροχθίσει.
Από τη στενοχώρια η Μπουμπουκίτσα σταματά να γεννά, αδυνατίζει και μοιάζει να αρρωσταίνει. Ο αγρότης αποφασίζει ότι του είναι αχρείαστη πια και τη διώχνει από τη φάρμα χαρίζοντάς της την απόλυτη ελευθερία. Γίνεται φίλη με ένα ζώο πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα το οποίο είναι τελείως απομονωμένο από τη φάρμα γιατί κανένα άλλο ζώο δεν το συμπαθεί. Είναι ο Πρασινοκεφαλόπαπιας που τραυματίστηκε στη μάχη με τη νυφίτσα όταν προσπάθησε ανεπιτυχώς να προστατεύσει τη σύζυγό του.
Μετά τη γνωριμία τους η Μπουμπουκίτσα βρίσκει σε μια πρόχειρη φωλιά ένα αυγό και μέσα της ξυπνάει και πάλι η επιθυμία της μητρότητας. Ο Πρασινοκεφαλόπαπιας είναι ο πατέρας του αυγού. Από εκείνο το σημείο η ιστορία αρχίζει να περιπλέκεται καθώς οι δύο τους θα συνθέσουν ένα ιδιαίτερο δίδυμο που απροστάτευτο θα τα βάλει με όλους και με όλα για να μπορέσει πρώτα να φέρει στη ζωή και μετά να μεγαλώσει το μωρό του.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ξαναγίνεσαι παιδί. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται για μια τέτοια ιστορία, αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο για παιδιά, είναι και για παιδιά. Ένα φιλοσοφικό αριστούργημα εφάμιλλο του πλέον κλασσικού “Γλαρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον”, που συμπυκνώνει νοήματα και ιδέες με τρόπο τόσο αλληγορικό που με σιγουριά μας κάνει να υποστηρίζουμε πως όμοιό του δεν έχει υπάρξει.
Η γραφή της Sun-Mi Hwang είναι καταιγιστική (στα μέτρα του δυνατού), απλή και απόλυτα περιεκτική. Δεν έχω παιδιά, αλλά με μεγάλη προθυμία θα το μοιραστώ με μικρά μου ξαδέρφια. Είναι από εκείνα τα βιβλία που όταν ένα παιδί τα διαβάσει (είτε θέλει, είτε αναγκάζεται να το κάνει) τότε μαθαίνει να αγαπά τη λογοτεχνία.
Μια ιστορία που επικεντρώνεται στη μητρότητα, στην αγάπη για την ελεύθερια (με το αντίστοιχο τίμημα), στη διαφορετικότητα και στην αποδοχή. Μια ιστορία που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Spoiler δε θα κάνω, αλλά θεωρώ πως έχει το ιδανικότερο τέλος που έχω διαβάσει ποτέ. Το συστήνω σε όλα τα μικρά και μεγάλα παιδιά εκεί έξω.
