Είναι ευχή μα και κατάρα το να έχεις έναν σκύλο συντροφιά. Ευχή γιατί όλα όσα πρόκειται να σου προσφέρει είναι τόσα που θα σε γεμίσουν και (γιατί όχι) θα σε ολοκληρώσουν ως άνθρωπο. Τα παιχνίδια, τα χάδια, η κουνάμενη ουρά κάθε που μπαίνεις σπίτι, τα φιλιά, το βλέμμα… Τώρα που το σκέφτομαι, κυρίως το βλέμμα. 

Μα και ταυτόχρονα κατάρα, γιατί όλο αυτό το δέσιμο, όλη αυτή η συσσωρευμένη αγάπη χρόνων, έχει ημερομηνία λήξης. Όπως άλλωστε και τα περισσότερα πράγματα που εκτοξεύουν τη ζωή μας σε μη γήινα επίπεδα.

Το κουτάβι που κάποτε στραβοπατούσε στο πάτωμα του σαλονιού σου, γίνεται ο ενήλικας και δραστήριος σκύλος που δεν σε αφήνει σε ησυχία αν δεν τον βγάλεις έξω για την καθιερωμένη του βόλτα. Και μετά από 10-15, ίσως και μερικά χρόνια παραπάνω, βλέπεις τον πιστό και γλυκό υπερήλικα, καθισμένο δίπλα σου όπως πάντα. Μονάχα που τώρα, με τα αναπόφευκτα προβλήματα στην υγεία του, περιμένει να έρθει η στιγμή που θα κουρνιάσει μόνιμα στη σκιά που εσύ θα φροντίσεις να επιλέξεις για αυτόν. 

Το πεπρωμένον -και το βιολογικό τους τέλος- φυγείν αδύνατον. Οι αναμνήσεις θα βρίσκονται πάντα εκεί να σε παρηγορούν, η φυσική όμως παρουσία θα ‘ναι… απούσα. Και η απώλεια πονάει. Πολλές φορές εξίσου έντονα με την αντίστοιχη που βιώνεις όταν χάνεις ένα κοντινό σου πρόσωπο. 

Το ζεύγος Phillip και Paula Dupont, από τη Λουιζιάνα των ΗΠΑ, δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Όταν πριν από μερικά χρόνια έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος τους σκύλος, ο Melvin, οι επιπτώσεις από την απώλειά του ήταν συντριπτικές. Ωστόσο, η ιδέα του θανάτου του Melvin τους απασχολούσε καιρό. Και όταν ήρθε η μοιραία στιγμή, φάνηκαν έτοιμοι για να τον αντιμετωπίσουν. 

Πώς; Έχοντας… προνοήσει να κλωνοποιήσουν τον Melvin και μάλιστα εις διπλούν. Όψιμοι αντικαταστάτες του, ο Ken και ο Henry, δύο εξίσου πανέμορφα σκυλιά τα οποία έλαβαν σάρκα και οστά στο Sooam Biotech, ένα εργαστήριο της Νότιας Κορέας που εξειδικεύεται στην κλωνοποίηση σκυλιών. Mέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 600 κλωνοποιήσεις και η τιμή που έχει ορίσει για κάθε μία από αυτές είναι τα 100.000 δολάρια (περίπου 90.000 ευρώ).

“Μοιάζουν τόσο πολύ με το Melvin που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις”, αναφέρει ο Phillip Dupont στο npr.org o οποίος παραδέχεται πως τα δύο σκυλιά-κλώνοι δεν εξάλειψαν, ωστόσο μετρίασαν σε μεγάλο βαθμό τη λύπη τους μετά το χαμό του Melvin.

Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να σχολιάσω κάποια άλλα κομμάτια της συνέντευξης, όπως ας πούμε εκείνο όπου ο Phillip αναφέρει ότι όταν αγόρασε για 50 δολάρια τον Μέλβιν και συνειδητοποίησε ότι “δεν είναι καθαρόαιμο, σκέφτηκα να του κάνω ευθανασία” (!). Δεν γίνεται όμως να μη σταθώ στα ερωτήματα που προκύπτουν από μια τέτοια κίνηση.

Πόσες ψυχές που φιλοξενούνται σε κέντρα φιλοξενίας θα μπορούσε να βοηθήσει με τα λεφτά που ξόδεψε για την κλωνοποίηση; Ο καθένας μπορεί να ορίζει το εξοδολόγιό του κατά το δοκούν, ωστόσο όπως και να έχει το συγκεκριμένο ποσό είναι αρκετά μεγάλο -κι αρκετά προκλητικό για να ξοδεύεται σε κλωνοποίηση αντί υιοθεσίας- ακόμη και για τους πλέον ευκατάστατους. 

Πόσες ψυχές βασανίστηκαν για να προκύψουν ο Ken και ο Henry, δεδομένου ότι τόσο ο δωρητής όσο και η παρένθετη σκυλίτσα υποβάλλονται σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις μέχρι να έρθει το επιθυμητό(;) αποτέλεσμα;

Και τέλος, πόσο εγωιστική μπορεί να είναι η αντίληψη εκείνη που μετατρέπει την αγάπη μας προς ένα οποιοδήποτε κατοικίδιο σε ψευδοαιώνιο μας κτήμα, όταν την ίδια αυτή αγάπη την ψάχνουν και δεν τη βρίσκουν τόσοι και τόσοι τετράποδοι φίλοι μας εκεί έξω; 

Τροφή για σκέψη…