Ας είμαστε ρεαλιστές. Είτε πεις σε έναν νέο για την Λαϊκή, είτε του πεις για την Αϊτή, είναι το ένα και το αυτό. Και οι δύο, φαντάζουν στο μυαλό του ως δύο μακρινές χώρες που δεν πρόκειται ποτέ να πατήσει το πόδι του.

Το επιβεβαίωσα μία ημέρα πριν κάνω το φωτορεπορτάζ, μιλώντας με τον Ντόκο: “Μαλάκα μου, δεν έχω πάει ποτέ!“, μου απάντησε όταν του είπα για το θέμα. Και να φανταστείτε ότι το παλικάρι ζει μόνος του τα τελευταία 4 χρόνια. Είναι, δηλαδή, το κατ’ εξοχήν παράδειγμα εργένη που θα περίμενε κανείς να βολτάρει τόσο συχνά στη Λαϊκή της γειτονιάς του, όσο χρειάζεται για να ικανοποιεί τη… λαιμαργία του ψυγείου του.

Είμαστε όλοι Ντόκοι, λοιπόν; Η απάντηση, αν και δεν μπορεί να έχει καθολικό χαρακτήρα, γέρνει προς το “ναι”. Δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό όταν η κουβέντα πάει -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- στη Λαϊκή Αγορά, είναι μαυροφορεμένες γιαγιάδες, λεβέντες παππούδες και αεικίνητες νοικοκυρές μέσης ηλικίας που ψάχνουν να γεμίσουν το καροτσάκι τους με τις καλύτερες value for money σακούλες. Πιτσιρικαρία και νεολαία στους δρόμους που κατά καιρούς φιλοξενούνται οι υπαίθριες αυτές εμπορομαζώξεις, δύσκολα θα πετύχεις. 

Την Παρασκευή που μας πέρασε, λοιπόν, έκανα μια βόλτα από τη Β’ Λαϊκή Αγορά Πειραιά, η οποία φιλοξενείται σε έναν παράλληλο δρόμο της Ιεράς Οδού, στο Αιγάλεω. Όχι τόσο για να επαληθεύσω τα ήδη γνωστά, όπως για παράδειγμα τη μειωμένη κίνηση και τον εξίσου μειωμένο τζίρο που ταλαιπωρούν τους παραγωγούς και τους επαγγελματίες του χώρου, αλλά για να πάρω μια γεύση από έναν κόσμο που ελάχιστοι από εμάς φαινόμαστε διατεθειμένοι να γνωρίσουμε.

 

Έναν κόσμο ο σφυγμός του οποίου πάλλεται τόσο δυνατά, όσο δυνατά ηχούν και οι ατακαδόρικες φωνές των ανθρώπων του που σαν Σειρήνες προσπαθούν να έλξουν το διερχόμενο πελατολόγιο. 

Κάθε που πηγαίνω στη δουλειά, ο δρόμος μου με φέρνει συχνά-πυκνά στη συγκεκριμένη Λαϊκή. Και κάθε μα κάθε φορά, απολαμβάνω όσο δεν πάει τον ρόλο του παρατηρητή. Όπως επίσης, απολαμβάνω και τα εξής στοιχεία: τις αστείρευτες “καλημέρες” που πάνε κι έρχονται από όλους προς όλους και τα εξίσου πάμπολλα “πειράγματα” που εκτοξεύονται από τις δύο πλευρές του πεζοδρομίου.

Γιατί δεν πηγαίνεις στη Λαϊκή της γειτονιάς σου; Ένας Προβοκάτορας (που δεν είχε ιδέα από τον κόσμο της υπαίθριας αγοράς) πήγε, έμαθε, φωτογράφισε, γράφει -> http://bit.ly/laiki_agora _____Μουσική Video: “Men Don’t Cry” by Waylon Thornton and the Heavy Hands (http://theheavyhands.bandcamp.com)

Posted by Provocateur on Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2015


Αυτή η Παρασκευή, δεν είχε εξαιρέσεις: “Barbie δεν το ‘ξερες να πας κομμωτήριο!“, ακούγεται να λέει από απέναντι ο ιχθυοπώλης προς την κυρία που εμπορεύεται ντομάτες καθώς τη φωτογραφίζω. “Άσε τα βαρέλια κι έλα στα μοντέλα!”, πειράζει καλοπροαίρετα ο Κώστας από τον πάγκο με τις μπανάνες και τα μήλα, το εύσωμο γειτονάκι του, τον 23χρονο Κυριάκο. Καλόπαιδο ο Κυριάκος, αποδέχεται το τσίγκλισμα με ένα γνήσιο χαμόγελο.

Εκτός, όμως, από τις χαιρετούρες με τους πελάτες και το μεταξύ τους χαβαλέδιασμα, λογικό είναι οι παραγωγοί και οι επαγγελματίες να έχουν τη σκέψη τους στραμμένη στα της καθόλου ευοίωνης πραγματικότητας. Δεν υπήρξε ούτε ένας (μα ούτε ένας) από όσους μίλησα που να μην έκανε αναφορά στη μειωμένη κινητικότητα ή στα συννεφιασμένα πρόσωπα των πελατών, η πολύχρονη σχέση με τους οποίους ξεπερνάει σε πολλές περιπτώσεις το στενό πλαίσιο πωλητή-αγοραστή και εξελίσσεται σε πραγματική φιλία. “Να έρθεις μετά τις 13:30-14:00 που ρίχνουμε τις τιμές. Τότε είναι που γίνεται το έλα να δεις“, μου αναφέρει ένας από τους παραγωγούς και ταυτόχρονα πλένει και μου προσφέρει ένα μήλο. 
 
[gallery-20]
 
Το παίρνω με ευχαρίστηση και καθώς προχωράω προς το μετρό, σκέφτομαι πόσο ωραίοι και γνήσιοι τύποι είναι τελικά οι ατακαδόροι των πάγκων. Πέφτω, όμως, πάνω στον Γιώργο Τσούνια, τον πρόεδρο της Β’ Λαϊκής Αγοράς Πειραιά και δεν χάνω την ευκαιρία. Μπορεί να βιάζομαι, αλλά του ζητώ να μου δώσει τρεις γρήγορες ατάκες-απαντήσεις που θα συνηγορούν υπέρ της σημαντικότητας των Λαϊκών Αγορών. Δεν το σκέφτεται πολύ:
  • “Στηρίζουμε τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες της χώρας. Εκτός από τις χαμηλές τιμές, προσφέρουμε σε πολλές περιπτώσεις και δωρεάν προϊόντα.” 
  • “Η Λαϊκή αποτελεί τη σύγχρονη Εκκλησία του Δήμου, όπου συναντιούνται και κοινωνικοποιούνται άτομα που δεν έχουν πολλές επιλογές για την έξοδό τους.”
  • “Από την παραγωγή στην κατανάλωση: Τη φρεσκάδα και την ποιότητα των προϊόντων που θα βρεις σε μια Λαϊκή Αγορά, δεν θα τη συναντήσεις πουθενά αλλού.”