Δεν είμαι από αυτούς που βλέπουν μία ταινία πριν κοιμηθούν κάθε μέρα. Γενικά δε είμαι μεγάλος σινεφίλ, ωστόσο πριν παρακολουθήσω μια καλή ιστορία βεβαιώνομαι ότι θα είναι αρκετά ικανή να μου δημιουργήσει συναισθήματα. Και συνήθως τα καταφέρνει. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η Βρετανική ταινία Pride. Το Pride είναι μια ιστορία για την αλληλεγγύη, την ανιδιότελεια και την ευτυχή κατάληξη που αυτές μπορούν να έχουν.
Μια ομάδα λεσβιών και gay ακτιβιστών από το Λονδίνο κατά τη διάρκεια του Gay Pride στο Λονδίνο του 1984, επιχειρεί να δείξει την αλληλεγγύη της στους υπό απεργία ανθρακορύχους που αντιμετωπίζουν την οργή της Θάτσερ, της αστυνομίας, του τύπου και ενός μεγάλου μέρος των πολιτών γιατί με την απεργία τους έχουν γονατίσει την οικονομία. Ο τρόπος απλός. Μαζεύοντας χρήματα.
Στην προσπάθειά τους να δώσουν τα λεφτά στο συνδικάτο των ανθρακορύχων βρίσκουν μόνο κλειστές πόρτες ώσπου διαλέγουν τυχαία ένα χωριό της Ουαλίας όπου αποκρύπτωντας την ταυτότητά τους μεταβαίνουν οδικώς για να συναντήσουν από κοντά τους απεργούς και να βοηθήσουν τον αγώνα τους. Τα πράγματα εκεί περιπλέκονται καθώς οι συντηρητικοί χωρικοί παρουσιάζουν αντιρρήσεις.
Δε θα πω περισσότερα για την πλοκή γιατί θα χαθεί η μαγεία και θα με βρίζετε για τα spoiler. Αυτό που έχω να πω όμως είναι ότι το Pride έγινε η ομορφότερη ιστορία για το 2015. Οι κριτικοί παγκοσμίως την αποθεώνουν ενώ στο IMDB οι χρήστες της έχουν χαρίσει ένα περήφανο 7,8. Εμένα το κλικ μου το έκανε στην πρώτη σκηνή όπου είδα τον απίστευτο Andrew Scott να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι χαρακτήρες πολύ καλοδουλεμένοι ως την τελευταία λεπτομέρεια, το χιούμορ απόλυτα Βρετανικό (εγώ το λατρεύω) ενώ η συγκίνηση που προσφέρει είναι αβίαστη και απολύτως καλοδεχούμενη ειδικά αν ο θεατής αναλογιστεί πως η ιστορία είναι αληθινή και έλαβε χώρα 31 χρόνια πριν. Η σκηνοθεσία αριστουργηματική με πολλές εναλλαγές στην τεχνοτροπία και η μουσική ξεκάθαρα εναρμονισμενή με τη ροκ/ποπ κουλτούρα της Αγγλίας των 80’s.
Κέρδισε ένα βραβείο BAFTA, μια υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας και τον Queer Φοίνικα του Φεστιβάλ Κανών.
Με συγκίνησε και ειδικά στο τέλος δεν έκλαψα, είχε μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου.
