“Έλεος ρε φίλε, όλο στα ίδια μας πηγαίνεις, πήξαμε με τα Βριλήσσια, πάμε και πουθενά αλλού”. Αυτή είναι μια συνηθισμένη συζήτηση ανάμεσα σε μένα και τους φίλους μου. Οπότε καταλαβαίνετε πως όταν λέμε να βγούμε, τα Βριλήσσια σχεδόν αποκλείονται πια και πρέπει να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες! Ένιγουέι, κάποιος πέταξε ότι ξέρει ένα ωραίο μαγαζάκι στο Περιστέρι. Αφού έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό για την απόσταση, πείστηκα χάρη στα αγριεμένα βλέμματα των γύρω μου.
Φτάνουμε στον πεζόδορομο και δίπλα στην γνωστή και μη εξεραιτέα Arch, την γαμάτη πολύ όμορφη μπυραρία, βλέπω ένα καφενείο με την ονομασία “ΕΝΤΕΧΝΟΣ ΚΑΦΕΝΕΣ ΦΑΜΕΛΙΑ”.
Αυτό το “έντεχνος καφενές” το αγάπησα λίγο, γιατί σε πολλά παρόμοια μαγαζιά έχουν πονέσει τα αυτιά μου με τις μουσικές.
Καθήσαμε λοιπόν, ήπιαμε τα μπυράκια μας ώσπου κάποιος είπε “μαλάκες εδώ έχει την πιο γαμάτη ποικιλία του κόσμου” “αγαπητοί μου φίλοι, εδώ θα βρείτε μια θαυμάσια ποικιλία που όμοιά της δεν υπάρχει”! Η αλήθεια είναι ότι πεινούσαμε λίγο, είμαστε και λίγο κοιλιόδουλοι, οπότε υποκύψαμε με σχετική ευκολία. Λίγη ώρα αργότερα έρχεται η ποικιλία. Και είναι αυτό:
Περίμενε, δεν έχεις καταλάβει… Είναι αυτό:
(Βαθιά ανάσα, αναστεναγμός, σκούπισμα δακρύων-αποτέλεσμα αναμνήσεων και συνεχίζω)
Δεν έχω δει πιο μεγάλη ποικιλία στη ζωή μου. Και πίστεψέ με, έχω δοκιμάσει πολύ περισσότερες από τον μέσο άνθρωπο 85 κιλών. Και για να μην τρομάξεις έχω να πω ότι αυτό το βουνό κρεατικών που βλέπεις είναι σκαμένο με πατάτες κομμένες στο χέρι, όχι προτηγανισμένες. Α, και κάνει 30€.
Όχι σοβαρά, τόσο κάνει! Τρώνε 8 άτομα και χορταίνουν για τα καλά. Τα 8 άτομα βέβαια τα υπολογίζω με βάση το δικό μου στομάχι, οπότε και παραπάνω να πούμε θα είμαστε μέσα. Δηλαδή, με 4€ το άτομο μπορείς να φας μέχρι να λιποθυμήσεις και να αφήσεις και δύο ευρώ για το σερβιτόρο, που σε διαβεβαιώ ότι θα αφήσεις περισσότερα γιατί η εξυπηρέτηση είναι τελείως παρεΐστικη, από αυτές που γούσταρες τότε που ήσουν σε mode φοιτητούπολης.
Οι τιμές στη Φαμελιά είναι γενικά άψογες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση το χειμώνα ήταν το τσίπουρο. Δε θα θυμάμαι από πού, χωρίς γλυκάνισσο φυσικά, ήταν φανταστικό. Και το ρακόμελο επίσης που 200ml και μια σφακιανή πίτα με μέλι, κοστίζει 8€.
Η μουσική που παίζεται στη Φαμελιά είναι έντεχνη όπως υποδηλώνει και η μαρκίζα. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Μίλτος Πασχαλίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι υπόλοιποι του συναφιού, θα σε συντροφεύουν στην τσιπουροποσία ή μπυροποσία. Κάπου στα πεταχτά θα ακούσεις και κάποιο ηπειρώτικο κλαρίνο γιατί… ΤΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕ; Παντού κολλάει το ηπειρώτικο κλαρίνο.
Γενικά τα φαγητά τους είναι σπιτικά, κάτι που σπανίζει στην Αθήνα. Οι τιμές είναι προσιτές και η όλη λογική της Φαμελιάς είναι πιο κοντά σε αυτό που έχεις συνηθίσει στο χωριό σου. Κεράσματα, χαβαλέ με το προσωπικό, χαμηλές τιμές και ποιοτικά σπιτικά εδέσματα.
Αυτά είχα να πω. Πριν πάτε, πάρτε ένα τηλεφωνάκι καλού-κακού γιατί γίνεται ένας μικρός χαμούλης κάθε μέρα.
Πείνασα…
