Δε θα πω ψέματα. Το όνομα του Πολυχρόνη Κουτσάκη δεν το είχα ξανακούσει. Αν και διαβάζω αρκετά, προτιμώ συνήθως τους ξένους συγγραφείς και αν στραφώ προς την ελληνική λογοτεχνία θα είναι είτε για του παλιούς κλασικούς είτε για κάποιους συγγραφείς που τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά. Οπότε οι νεότεροι έλληνες συγγραφείς είναι κάπως ριγμένοι από μέρους μου.
Το εξώφυλλο με τράβηξε από τα μαλλιά (ας πούμε ότι έχω). Μία πανέμορφη κοπέλα με ένα τραπουλόχαρτο στα χέρια και όλο αυτό μέσα σε ένα άλλο τραπουλόχαρτο. Δεινός χαρτοπαίκτης εγώ, το αγόρασα.
Κεντρικός ήρωας ο Στράτος Γαζής, ένας επαγγελματίας δολοφόνος, φροντιστής όπως θα έλεγε εκείνος, εξέχον μέλος του υποκόσμου της νουάρ Αθήνας όπως αυτή παρουσιάζεται στην ιστορία. Ο κολλητός του φίλος είναι ο “Ντραγκ” ένας αστυνομικός με τον οποίο συχνά συμπορεύονται για την εκτέλεση κάποιου ή την εξιχνίαση μίας υπόθεσης.
Ο Γαζής γνωρίζει τη Νάστια, την τυφλή έφηβη προστατευόμενη του φίλου του Αντζελίνο, που έχασε τον πατέρα της και ψάχνει το δολοφόνο. Από εκείνη τη στιγμή βάζει σκοπό της ζωής του, συχνά ρισκάροντάς την, να βρει αυτόν που τον σκότωσε.
Μέσα από πολλές συγκρούσεις, βία, δολοφονίες, πολιτικές σκοπιμότητες και βρώμικη δημοσιογραφία, εκτυλίσσεται ένα μυθιστόρημα με αρκετά νουάρ στοιχεία που όμως αφήνονται σε δεύτερη μοίρα για χάρη της πλοκής που είναι αρκετά γρήγορη χωρίς μεγάλες κοιλιές. Άμεσος λόγος, χωρίς περιττά κατεβατά από λέξεις και ανούσιες περιγραφές, καθώς είναι ξεκάθαρο πως δεν επιχειρεί να μας πείσει για την αρτιότητα του γραπτού του λόγου ή να αυτοπροβληθεί μέσα από το βιβλίο του. Αυτό του δίνει μια μικρή ώθηση για να γίνει μια ιστορία χωρίς λογοτεχνικούς κανόνες, δηλαδή μια ιστορία που θα μπορούσε να σταθεί είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο, χωρίς πολλές αλλαγές στο κείμενο.
Το “Baby Blue” είναι ό,τι καλύτερο διάβασα αυτό το καλοκαίρι.
Ένα οδοιπορικό στην πλευρά της Αθήνας που καλό θα ήταν να μη γνωρίσεις ποτέ. Ένας προβολέας που φωτίζει τη βρώμικη πλευρά της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και των οικονομικών συμφερόντων και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά συνδέονται.
Το προτείνω για τα καλοκαιρινά βράδια που αράζεις στο μπαλκόνι σου με μια παγωμένη μπύρα. Ειδικά αν έχουν τελειώσει οι διακοπές σου, το “Baby Blue” θα σε πάει μια όμορφη βόλτα στην άδεια Αθήνα του Αυγούστου. Κι αν σε πάρει ο ύπνος με το βιβλίο στα χέρια, μη φοβηθείς, οι πυροβολισμοί ήταν στο βιβλίο, δε σε κυνηγάει κανείς.
*”Baby Blue” του Πολυχρόνη Κουτσάκη | 2015 Εκδόσεις Πατάκη.
