"Αθηναίοι στο χωριό μου θα παίζετε με τους κανόνες μου"

Είμαι από χωριό. Και στο δικό μου χωριό έρχονται συνεχώς Αθηναίοι. Υπάρχουν οι μόνιμοι θαμώνες. Υπάρχουν οι τίμιοι Αθηναίοι που απολαμβάνουν το καλοκαίρι τους 15-20 μέρες και υπάρχουν και οι Αθηναίοι του 15Αύγουστου. Όλοι τους ξέρουμε. Αυτή η μάζα ανθρώπων καταστρέφει τοπία και δημιουργεί προβλήματα σε παραλίες, δρόμους μέχρι και σε πανηγύρια. Μέσα σε ένα τριήμερο διαλύει τα πάντα στο πέρασμα της.

Ο δρόμος έχει δεξιά και αριστερή λωρίδα. Διαλέγεις μία από τις δύο. Ο δρόμος δε σου ανήκει. Στις στροφές μπορείς να αφήσεις απαλά το γκάζι, ειδικά αν δεν ξέρεις και το δρόμο. Το να πατάς εκνευριστικά φρένο και να κοκαλώνεις το αμάξι σου δεν είναι αστείο. Όπως και το να γκαζώνεις ξαφνικά λες και σε κυνηγάει φυλή ινδιάνων με τόξα και με βέλη. Βάλε και το χέρι μέσα να οδηγήσεις με τα δύο. Στην τελική με το ένα θα οδηγάω εγώ, που ξέρω και το δρόμο.

Δε θα μου ζητάς στο πανηγύρι του χωριού λεμονάδα, χυμό μανταρίνι κλπ. Εδώ έχει μπύρα, κρασί, άντε και καμιά Sprite (χάρη σου κάνω). Χόρεψε μέχρι το πρωί, όμως τον χορό δε θα το σέρνεις. Δεν είναι κακό να μην γνωρίζεις τα βήματα. Αντιθέτως με χαροποιεί το να θες να έρθεις σε αρμονία με την παράδοση. Όμως οι κανόνες του χωριού, είναι κανόνες.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα, οι βουτιές στην παραλία. Γνωριζόμαστε. Η κατηγορία η δική μας βουτάει μέχρι το κεφάλι. Η δικιά σου μπαίνει μέχρι τη μέση και κατουράει στα ρηχά. Άμα θες κάντο με στυλ, όπως εμείς. Το ενοχικό σου βλέμμα και το κεφάλι που μένει σταθερό και κοιτάει στο άπειρο, αποδεικνύει περίτρανα ότι έχω δίκιο.

Τελευταίο και ίσως το χειρότερο είναι οι σακούλες σκουπιδιών που πετάς έξω από το παράθυρο, έξω από τη βεράντα, δίπλα στον κάδο είναι αποτρόπαιο θέαμα. Ανεχτήκαμε τόσα όχι όμως μια ολόκληρη σακούλα καλέ μου άνθρωπε.