Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η ατμόσφαιρα και τα τραγούδια των 70’s με γοήτευαν πάντα, ειδικά τα καλοκαίρια.
Προχθες το βράδυ, στη Λίμνη της Βουλιαγμένης, σε μία ατμόσφαιρα που θύμιζε καλοκαίρι του ’70, έζησα το δικό μου Καλοκαίρι.
Με καλή παρέα και διάθεση καλοκαιρινή, φθάσαμε στη συναυλία και μοιράστηκαμε, με πρωταγωνιστές τον Μίμη Πλέσσα και… τον Δάκη(!), καλοκαίρια κι στιγμές.
Ήταν μοναδικό να βλέπεις μετά από 47 περίπου χρόνια, όπως μας πληροφόρησαν, αυτούς τους τόσο αυθεντικούς ανθρώπους να συναντιούνται επί σκηνής και να ερμηνεύουν τα τραγούδια τους με μία παιδική συγκίνηση, αθωότητα, σεβασμό στους ίδιους και στο κοινό τους, και να έχουν μέχρι και τρακ… Να ζουν κάθε στίχο και νας μας παρακινούν να κάνουμε το ίδιο.
Nα βλέπεις τις groupies μίας άλλης εποχής να φωνάζουν «Δάκη σε αγαπάμε», ανθρώπους να ζουν το δικό τους καλοκαίρι τραγουδώντας, πιάνοντας ο ένας το χέρι του άλλου, ανταλλάσσοντας τρυφερές ματιές, νοσταλγώντας τα δικά τους όμορφα καλοκαίρια, τις δικές τους «Στιγμές»
Από το «Τόσα Καλοκαίρια», το «Εκείνο το πρωινό στην Κηφισιά», το «Ένας ουρανός με Αστέρια», το «Ποιος το ξέρει», ταξίδεψα σε μία εποχή που δεν γνώρισα αλλά που για κάποιο λόγο κάθε φορά που ακούω τραγούδια της νιώθω πιο αθώα, πιο ρομαντική, πιο ζωντανή, πιο ξένοιαστη, πιο απλή, έτοιμη να ερωτευτώ, να ξεχαστώ, να νοσταλγήσω, να αναπολήσω, να ζήσω, να ονειρευτώ.
«Είδα» όλα μου τα καλοκαίρια από παιδί με τους γονείς μου σε κλασικές οικογενειακές διακοπές, τα εφηβικά καλοκαίρια με έρωτες, παρέες, γέλια, ξενύχτια κουβεντιάζοντας ως το πρωί και το τέλος του καλοκαιριού όπου μετράγαμε πάλι ανάποδα περιμένοντας και κάνοντας καινούργια σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι.
Κορίτσι στάσου να σου πω, ποιος το ξέρει τι μας έγραψε η μοίρα για το επόμενο καλοκαίρι….
Μέχρι τότε ζήσε όπως εσύ το θες «το δικό σου καλοκαίρι»!
Κείμενο: Έλενα Αργυροπούλου
