Είμαι βιτσιόζος. Το παραδέχομαι. Για κάποιον περίεργο λόγο, μου αρέσει να βάζω τον εαυτό μου σε δύσκολες καταστάσεις, για να δω πώς μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτές. Αλλά την τελευταία φορά το παράκανα και οφείλω να μου ζητήσω μια μεγαλοπρεπέστατη συγγνώμη. “Συγγνώμη εαυτέ μου…”
Αποφάσισα, λοιπόν, να εκμεταλλευτώ το βίτσιο μου και να το μετατρέψω σε λέξεις που θα κοινοποιήσετε γεμίζοντας τον τραπεζικό μου λογαριασμό (όταν και αν ανοίξουν οι τράπεζες). Έτσι, μέσα σε διάστημα λίγων ημερών βρέθηκα σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές συναυλίες, στον ίδιο όμως χώρο.
Δε θυμάμαι ακριβώς τις μέρες, αλλά τη Δευτέρα (ας πούμε) ήμουν στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Βράχων και την Παρασκευή (ας ξαναπούμε) στον ίδιο χώρο βρέθηκα στο show του Γιώργου Μαζωνάκη. Όσο να πεις, μόνο η λέξη «μαζοχισμός» θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μου.
Δύο τελείως διαφορετικά είδη μουσικής, δύο τελείως διαφορετικοί καλλιτέχνες με εξίσου διαφορετική βάση κοινού. Είμαι οπαδός του Θανάση (αν στο όνομα «Παπακωνσταντίνου» σου έρχεται στο μυαλό η φάτσα του μυτόγκα μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις), αλλά την αμαρτία μου θα την πω: από τη μπουζουκοφάση, τρέφω μεγάλη εκτίμηση στον Μαζώ. Και δεν ντρέπομαι επ’ ουδενί να το πω.
Ο λόγος που γράφω αυτά που διαβάζεις, αγαπητέ προβοκάτορα, είναι για να κάνω τη σύγκριση. Σε κοινό, σε ρεπερτόριο και σκηνική παρουσία. Υπογραμμίζω για άλλη μια φορά ότι δε θα είμαι σε καμία περίπτωση αντικειμενικός, όπως άλλωστε συνηθίζω.
Κοινό
Στο Θανάση τριγυρνούσε στο θέατρο ο μέσος αριστεροχαρούμενος. Αναρχικοί, συριζαίοι, παλαιοπασόκοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ και κουλτουριάρηδες ποταμίσιοι. Έπιναν τσίπουρο/ούζο/κρασί/μπύρα/χόρτο από το σπίτι. Μέση ηλικία γύρω στα 27 με μαλλιά και μούσια. Στον Μαζώ από την άλλη, ήταν νεοπασόκοι-νεοσυριζαίοι (ίδιο και το αυτό), ΔΑΠίτες, κλαρινογαμπροί με τατουάζ. Έπιναν μπύρες/κρασί από το κυλικείο του θεάτρου και κάπνιζαν πούρα (εσύ με το ροζ ανοιχτό πουκάμισο μέχρι τον αστράγαλο και το πούρο που μας γέμισε καρκίνο τα πνευμόνια, να ξέρεις ότι σε ψάχνω). Δύο διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται. Σημειώσατε Χ.
Ρεπερτόριο
Θανάσης: «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές/κι αν ο κλοιός στενεύει/ο νους μας είναι αληταριό/κι όλο θα δραπετεύει». Μαζώ: «είσαι φοβερή/ηηηηηηηη/σ’αγαπώ πολύ/υυυυυυυυυ/κλαίω και πονώ/ωωωωωωω/με την πάρτη σου έχω τρελαθεί γιατί». Θανάσης: «ποιος θα μου μιλήσει όταν θα’χω κουραστεί/απ’τα ξεφτισμένα τα μεγάλα λόγια/ποιος θα με θυμάται όταν θα’χω σκεπαστεί/απ’τις ώρες που’φτυσαν τα νευρικα ρολόγια». Μαζώ: «τι σου έχω κάνει κι έπαψες να μ’αγαπάς/δε μ’αγαπάς/δε μ’αγαπάς/κι όλο σε κακόφημα μπαράκια τριγυρνάς/δε μ’αγαπάς/δε μ’αγαπάς». Τυρανόσαυρος Ρεξ εναντίον φοβισμένου γυμνοσάλιαγκα. Γκολ για τον Θανάση.
Σκηνή
Θανάσης: Λιτό σκηνικό, 7-8 μουσικοί, απλοϊκός φωτισμός και γενικά φτωχά πράγματα. Ο ίδιος φορά γκρι Τ-shirt μινέρβα (2,99€ η τριάδα-πακέτο με άλλο ένα μαύρο κι ένα λευκό) και τζιν από συνοικιακό μαγαζάκι που του κάνει έκπτωση γιατί ανήκει στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής κουλτουριάρικης αριστεράς. Μαζώ: Το σκηνικό αποτελείται από Άρτα, Γιάννενα, Ηγουμενίτσα και Πρέβεζα, όλες αυτές πασπαλισμένες από αστρόσκονη και γκλίτερ. Γιγαντοοθόνη στο μέγεθος του Κρόνου που δείχνει μόνο τη φάτσα του καλλιτέχνη και φώτα που καλύπτουν σε εύρος το χρωματολόγιο της Βιβεχρώμ. Ο ίδιος φορά λευκό πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό, μίνι μανίκι τατού και λευκό λινό παντελόνι. Εδώ ο Μαζώ κερδίζει κατά κράτος.
Προφανώς συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και καταστάσεις. Έχει όμως το χαβαλέ του. Είμαι φαν του Θανάση, μου αρέσει ο Μαζώ, ακούω ηπειρώτικα και κρητικά και τη βρίσκω με ρεμπέτικα. Γιατί έχουμε την ευλογία σαν λαός να μπορούμε να παρουσιάσουμε άπειρα μουσικά είδη στη δική μας γλώσσα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των χωρών του υπόλοιπου κόσμου. Οπότε δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική. Υπάρχει η μουσική που μας αρέσει και αυτή που δε μας αρέσει.
