Κάθε τους συναυλία είναι ένα γλέντι -σαν αυτά που μας περιμένουν τα καλοκαίρια στις πλατείες των νησιών και ξεκινούν με βαλς και φτάνουν τις μικρές ώρες σε μια διονυσιακή κορύφωση. Ένα αντάμωμα όπου η ελληνική μουσική παράδοση ξεμακραίνει και συνομιλεί με τους Βαλκανικούς ήχους και κάτω από τις τσιγγάνικες μελωδίες βρίσκουμε τις φλέβες που τις ενώνουν με το swing αλλά και τη rock αμεσότητα. Και τώρα οι Babo Koro με το νέο τους τραγούδι και μουσικό βίντεο με τίτλο του «Θεριό» έρχονται να σχολιάσουν στην παράλογη, κωμικοτραγική, και συχνά εξοργιστική πραγματικότητα της εποχής μας, που οδηγεί τους ανθρώπους σε κοινωνικούς διαχωρισμούς και συμπεριφορικές ακρότητες.
Γραμμένο κατά την περίοδο του υγειονομικού εγκλεισμού, απεικονίζει με επίκαιρο αλλά και διαχρονικό τρόπο την πραγματικότητα μέσα από μία αλληγορική ιστορία με στοιχεία μαύρου χιούμορ. «Μη σε γελάει η φθορά μου. Κάτω απ’ τη μάσκα κοίτα εκεί ειν’ όλα τα όνειρά μου», τραγουδά η «γιαγιά» (Babo Koro σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση γιαγιά που χορεύει και τραγουδά), η οποία είναι αειθαλής σαν τη λαϊκή δημιουργία.
Για πάτα play:
Το συγκρότημα ξεχώρισε με τον ιδιαίτερο ήχο του στο δίσκο «Σίσυφος» και το συγκινητικό μουσικό βίντεο «Γέλα μου», για το βίντεο του «Θεριού» συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Σταγκίκα. Στο βίντεο, που χαρακτηρίζεται από την αισθητική του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Σταγκίκα (Sodium Nights) και γυρίστηκε τον Μάρτιο του 2022, η πληθωρική ενορχήστρωση αντιπαραβάλλεται με την μινιμαλιστική εξέλιξη της ασπρόμαυρης οπτικής ταινίας. Το ίδιο το τοπίο λειτουργεί ως συνέχεια της μουσικής και του στίχου, με τους επιβλητικούς μαρμάρινους όγκους του λατομείου Διονύσου να δημιουργούν συνειρμική αναφορά στη διασκευή του «Korobeiniki», ευρύτερα γνωστού και ως το μουσικό θέμα του Tetris, το οποίο εισβάλει ξαφνικά στα μέσα του κομματιού.
Το κομμάτι αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο την ανάγκη της γεφύρωσης του χάσματος που όλο και συχνότερα συναντάμε στην κοινωνία και που διευρύνεται με κάθε αφορμή, ενός χάσματος που οδηγεί στην ατομική αντιμετώπιση ενός Θεριού με πολλά πρόσωπα, και τελικά στην απομόνωση.
Το «Θεριό» των Babo Koro φιλοδοξεί να εστιάσει στην κοινωνική ουσία, που ολοκληρώνεται με τον στίχο: «Ποτέ δεν είμαι μόνος».
