Χτες βράδυ έκατσα και είδα (επιτέλους!) το τελευταίο επεισόδιο του 5ου κύκλου από το πολυαγαπημένο Game of Thrones. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να κάνω μια όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη και πολιτισμένη εισαγωγή στο θέμα…
(βαθιές ανάσες)
(βαθιές ανάσες)
(βαθιές ανάσες)
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΕ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ;
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΚΡΙΝΟ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΕΧΕΙΣ ΞΕΠΑΣΤΡΕΨΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΟΣ;
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ;
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ, ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΧΑΝΙΜΠΑΛ ΛΕΚΤΕΡ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ;
(δάκρυ τρέχει στο μάγουλο, τσιγάρο ανάβει στο στόμα, ουίσκι κυλάει στον οισοφάγο)
Αν εξαιρέσεις το σκηνικό με Χατζηστεφάνου και Μπόκοτα στο Fame Story, δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει τέτοιο τηλεμακελειό στην παγκόσμια ιστορία.
Κάθεσαι αμέριμνος να απολαύσεις ένα ποιοτικό εξηντάλεπτο της αγαπημένης σου σειράς παρέα με το γυναικάκι σου και καταλήγεις στο τέλος να μη μιλιέστε για κανά μισάωρο, λες και είστε τσακωμένοι για την τύπισσα που έφαγες με τα μάτια σου προχτές στην παραλία. Σηκώνεσαι το πρωί να πας στη δουλειά και όταν χτυπάς την κάρτα, είναι η πρώτη φορά στη ζωή σου που το κάνεις κυριολεκτικά.
Τόσα νεύρα. Τόσο μίσος. Τόσος εμπαιγμός… Κακό ψόφο ρε συ Μάρτιν, δηλαδή, μπας και ησυχάσει η δόλια η ψυχούλα μας. Να πας να συναντήσεις τους Σταρκ, ρε σκατόψυχε, εκεί στα Ηλύσια Πεδία που τους έχεις στείλει για μεταθανάτιο οικογενειακό πικ νικ και να σου προσφέρει η Κέιτλιν τζατζίκι φτιαγμένο από χαλασμένο μητρικό γάλα και να μείνεις σέκος στην πρώτη δαγκωνιά.
Ελάτε. Ξεσπάστε. Βγάλτε τη χολή σας στον πιο μισητό άνθρωπο της γης.
Ας του δώσουμε το τέλος που του πρέπει.
Ψηφίστε τον θάνατο που του αξίζει (πατώντας στα βελάκια αριστερά από την εικόνα)…
