Αύγουστος 2003. Ο γράφων ήταν μόλις δεκατριών (haters gonna hate) και άραζε με τη μαμά του και το μπαμπά στην πίσω αυλή της έπαυλης ταπεινής του κατοικίας κάπου στο νομό Αττικής. Η κυρα Λίτσα είχε την ιδέα να πάρουμε καμιά βιντεοκασέτα για να δούμε το βράδυ κι εγώ έτρεξα μαζί της στο video club. Από τότε μου έκαναν το κλικ οι ελληνικές ταινίες και πρώτα πήγαινα στο διάδρομο που βρίσκονταν οι τσόντες αυτές.
Βλέπω μία που έλεγε «ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ» την αρπάζω κατευθείαν και μαζί με άλλες δυο-τρεις τις νοικιάζουμε. Πόλεμος στο σπίτι αλλά τελικά καταφέρνω να τους πείσω να τη δούμε. Τηλεόραση έξω, εγώ οκλαδόν στο μπετό, καρπούζι, φτου φτου τα κουκούτσια, τα μυρμήγκια να κάνουν πάρτυ, πατιέται το play και ακούγεται αυτός ο μαγικός ήχος της βιντεοκασέτας που ξεκινούσε να παίζει (και θα άκουγα λίγες φορές ακόμα στη ζωή μου ελέω τεχνολογικής εξέλιξης).
Σαράντα λεπτά αργότερα με μπινελικώνει όλη η οικογένεια (είχαν σκάσει μύτη και τα παππούδια από δίπλα) για τη μαλακία που διάλεξα. Και κάπως έτσι δε με άφησαν να διαλέξω ξανά ταινία. Δε χαλάστηκα. Απλά ήξερα ότι από εδώ και πέρα τα «φτηνά τσιγάρα» θα είναι πάντα μια παπαριά.
Αύγουστος 2010. Ο γράφων μόλις έχει απολυθεί από το στρατό και έχει φτιάξει facebook για να μη χάσει τους γαμάτους τύπους που γνώρισε στο φανταρικό. Ένας από αυτούς, ο Γιώργης ο Σαπουνάς (πρώην τερματοφύλακας του Ολυμπιακού και μεγάλη συμπάθεια γενικώς) ποστάρει ένα απόσπασμα από την ταινία γράφοντας «αυτή είναι η ζωή μου, συνεννοηθήκαμε;».
Κάπου την έχω ακούσει αυτή την ταινία… Α, ναι! Αυτή η μαλακία… Μήπως να της δώσω μια ευκαιρία ακόμα; Μήπως ήμουν πολύ μικρός για να την καταλάβω; Ας το επιχειρήσω. Το πολύ πολύ να χάσω ένα δίωρο από τη ζωή μου. Και την είδα.
Ήταν η εποχή που είχε αρχίσει να μεταλλάσσεται σημαντικά ο χαρακτήρας μου και να μεγαλώνει απότομα, για πολλούς και διάφορους λόγους, για να γίνει περίπου αυτό που είναι σήμερα. Ένας φλώρος, που το παίζει ποιητής και στιχουργός πολύ καιρό πριν το μάθουν οι φίλοι του και τον κοροϊδέψουν (δικαίως μάλλον) και διαβάζει ό,τι βρει μπροστά του.
Για να μη μακρηγορώ (εδώ γελάμε) την ξαναείδα. Και την είδα πάλι. Και άκουσα το soundtrack χιλιάδες φορές. Για ένα διάστημα κοιμόμουν με την ταινία για να παίζει μόνο για να την ακούω. Ψύχωση; Μέσα είσαι. Πιο μέσα δεν πάει, για την ακρίβεια.
Ξέρω κάθε ατάκα απ’έξω, ξέρω το χρώμα της φωνής κάθε ηθοποιού και κάθε νότα από τη μουσική που συνοδεύει διαλόγους και μονολόγους.
Ποίηση, μουσική, καύλα, γοητεία, ψυχανάλυση, καμάκι, ληστές, στιγμές, γόπες, καφέδες, μποξέρ, στοές, κραυγές, σιωπές, χωρισμοί, τρόλεϊ, λόγια. Λίγες σκόρπιες λέξεις που περιγράφουν την ταινία.
Ένας τύπος που περιφέρεται στην Αυγουστιάτικη Αθήνα σαν κινούμενο γλυπτό και θα επιθυμούσε επιχορήγηση από το υπουργείο βρίσκει μια όμορφη γυναίκα να μιλά στο καρτοτηλέφωνο και προσπαθεί να την εντυπωσιάσει. Βασικά, όλη η ταινία είναι αυτό. Αλλά αυτό δεν είναι τόσο απλό. Γιατί η πρωτοτυπία απαιτεί ευφράδεια και γρήγορη σκέψη που μόνο ένας ποιητής μπορεί να έχει. Κι αυτός ο ποιητής είναι ο ήρωάς μας. Τελικά είναι καλό το ταινιάκι ρε…
Ίσως ο Χαραλαμπίδης μάζεψε όλα του τα ποιήματα και τα έκανε ταινία. Άκρως επιτυχημένα. Καταλαβαίνω ότι μάλλον δεν έχουν κανέναν ειρμό αυτά που γράφω. Δε με νοιάζει. Αν αυτή η ταινία είχε γυριστεί στην Νέα Υόρκη κάποιον Αύγουστο ίσως να είχε κερδίσει μερικά βραβεία όσκαρ.
Το φιλμ νουάρ του Χαραλαμπίδη (γιατί τέτοιο είναι) έχει σημείο αναφοράς την ποίηση και ειδικότερα αυτή του Εμπειρίκου, ίσως του κύριου εκφραστή του σουρεαλισμού στη χώρα μας. Ακροβατεί ανάμεσα σε σουρεαλισμό και ρομαντισμό με μπόλικες πινελιές ειρωνικού και φλεγματικού χιούμορ.
Παρουσιάζει την Αθήνα των ονείρων μας, την Αθήνα που θα μας επέτρεπε να περπατάμε ανάποδα την Ακαδημίας χέρι χέρι με τη γυναίκα της ζωής μας. Την Αθήνα που θα έκλεινε με βία τα μπουρδέλα, τα σκυλάδικα, τα κλαμπάκια και τις καφετέριες για να γεμίσει της ταράτσες της με θερινά σινεμά. Την Αθήνα που κάθε σουρεαλιστής αυτού του κόσμου θα τη θεωρούσε την προσωπική του πνευματική Μέκκα. Αλλά το λέει κι ο ίδιος: «κωλοχώρα, δεν καταλαβαίνει τους καλλιτέχνες».
Όλο και κάποιο θερινό θα την προβάλλει τώρα που καλοκαιριάζει. Να πάτε. Θα έχει μόνο γαμάτους ανθρώπους στο κοινό. Κι αν βρείτε γυναίκα ή άντρα που την έχει δει και την έχει λατρέψει, είναι ο άνθρωπός σας. Το υπογράφω…
Δείτε την όλη εδώ…
