Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο. Και δεν είναι ένα βιβλίο, γιατί απλά είναι τρία βιβλία. Έτσι τουλάχιστον κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Είναι ένα ακόμα best seller από τον Ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι. Ο συγγραφέας που έγινε παγκοσμίως γνωστός από το «Νορβηγικό Δάσος», αυτή τη φορά καταπιάνεται με έναν κόσμο φαντασίας που φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά. Το 1Q84 είναι από τα βιβλία που λατρεύεις ή απεχθάνεσαι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να το πεις αδιάφορο. Άρα εξ’ορισμού έχει πετύχει το σκοπό του.
Αυτό το μυθιστόρημα με μπέρδεψε. Και δε συνηθίζω να μπερδεύομαι. Αρχικά ο τίτλος του. Στα ιαπωνικά Q (κιου) προφέρεται ο αριθμός 9. Οπότε τι πιο λογικό απ’το να φανταστώ ότι η ιστορία που αφηγείται ο Μουρακάμι, έχει κάποια σύνδεση με το «1984» του Όργουελ; Φανατικός θαυμαστής του Όργουελ ών, έτρεξα να αγοράσω πακέτο και τους τρεις τόμους πληρώνοντας αδρά.
Αν έχεις ξαναδιαβάσει μυθιστόρημα του Μουρακάμι, αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες λέξεις, ότι αυτό δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Ο συγγραφέας για πρώτη φορά περιγράφει όλη την ιστορία του στο τρίτο πρόσωπο, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τα πρηγούμενα έργα του όπου η αφήγηση γίνεται σχεδόν αποκλειστικά στο πρώτο πρόσωπο.
Συνολικά 900 σελίδες, με δράση που θυμίζει μάλλον μία ατελείωτη καμπύλη γραμμή. Όσο η μυθοπλασία προχωρά τόσο ανεβαίνει και η ένταση των γεγονότων που διαδέχονται το ένα το άλλο με καταιγιστικό ρυθμό. Θα τοποθετούσα την κορυφή της έντασης στο τέλος του δεύτερου βιβλίου. Η μετάβαση στο τρίτο μέρος είναι κάπως ανώμαλη, κάτι που γίνεται αισθητό και καταγράφεται στα αρνητικά.
Μία ιστορία που βασίζεται στο μη πραγματικό. Με κόσμους μυθιστορημάτων να εισβάλλουν στον κανονικό, με ανθρωπάκια, με χρυσαλίδες του αέρα, με μια έφηβη σχεδόν αυτιστική συγγραφέα (ένα από τα πολλά παράδοξα που συναντούμε στο μυθιστόρημα) αλλά πάνω απ’όλα, με μια ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων που επί της ουσίας δε γνωρίζονται.
Ο Μουρακάμι αναλώνεται σε συνεχόμενες περιγραφές των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών, παρ’όλα αυτά δεν κουράζει τον αναγνώστη, αν και φαίνεται να προσπαθεί αρκετά. Ο Ιάπωνας συγγραφέας ξεδιπλώνει το ταλέντο του με τις μαεστρικές περιγραφές του και την ακατανόητη απλότητα που χρησιμοποιεί για να αποδώσει τις πολύ μπερδεμένες καταστάσεις που διαδραματίζονται.
Εν κατακλείδι: γεύση μάλλον θετική. Θα το περιέγραφα ως ένα παγωτό στην καρδιά του χειμώνα. Σίγουρα θα προτιμούσες ένα ζεστό σουφλέ σοκολάτας αλλά κανείς δε μπορεί να πει όχι σε ένα παγωτό.
