«Ιαπωνικό παραμύθι. Αν, αντί για τα Τρία Γουρουνάκια, ως παιδαγωγική υποθήκη είχα ακούσει το παραμύθι με τους δύο σκύλους, αρκετά στη ζωή μου θα ήταν διαφορετικά. Όχι μόνον θα φρόντιζα να έχω ουρά, αλλά και θα την κουνούσα διαρκώς φιλικά, σε ένα ρεσιτάλ καλής προαιρέσεως και αξιοπιστίας (…).
Κάποτε, λοιπόν, στη μακρινή Ιαπωνία υπήρχε ένας ναός με χίλιους καθρέφτες. Ένας περαστικός σκύλος βρήκε την πύλη ανοιχτή και δεν δίστασε να μπει. Επειδή οι σκύλοι δεν γνωρίζουν από καθρέφτες, φοβήθηκε πως τον είχαν περικυκλώσει. Όταν τους γρύλισε, γρύλισαν αμέσως κι εκείνοι. Όταν τους έδειξε τα δόντια του, βρέθηκε κυκλωμένος από χίλιους σκύλους που έδειχναν τα δικά τους. Έτρεξε μακριά, όσο πιο γρήγορα μπορούσα. “δεν θα ξαναπάω ποτέ”, σκέφτηκε, και έζησε μόνος την υπόλοιπη ζωή του.
Μια μέρα ένας άλλος σκύλος περνούσε από το ναό. Μπήκε. Καθρέφτες δεν είχε ξαναδεί και συνειδητοποίησε πως βρισκόταν κυκλωμένος. Κούνησε την ουρά του κι αμέσως κούνησαν κι αυτοί τις δικές τους. Χάρηκε πολύ κι αποφάσισε στο εξής να μείνει στο ναό, με αυτή τη μεγάλη κι ωραία συντροφιά. Κι έτσι μεγάλωσε, έζησε και πέθανε, με την εικόνα ενός θαυμάσιου κόσμου, όπου κάθε σκύλος είναι ιδανικός σύμμαχος, άψογος συνομιλητής και ισόβιος φίλος…»
Αυτή ήταν μία από τις 70 σύντομες ιστορίες που συναποτελούν το εξαιρετικό βιβλίο του Κώστα Μαυρουδή, με τίτλο “Η Αθανασία των Σκύλων” (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ). Ένα έργο που ξετυλίγει αλληλοεμπλεκόμενες ιστορίες σκύλων κι ανθρώπων. Ιστορίες που διαδραματίζονται στην Αθήνα, στην επαρχία, σε πόλεις της Ευρώπης, σε μυθιστορηματικές σελίδες, σε φιλμ. Ιστορίες που αναδεικνύουν ένα παράλληλο ταξίδι ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πιο πιστό του φίλο, κατά τη διάρκεια του οποίου μοιράζονται πραγματικότητες, αλήθειες, συναισθήματα, εξομολογήσεις και σημαίνουσες στιγμές. Με μια βασική αντίθεση να κάνει συχνά-πυκνά την εμφάνισή της στα επιμέρους κείμενα: Η άγνοια του θανάτου από την πλευρά των σκύλων, απέναντι στην αυτογνωσία των ανθρώπων για το εφήμερο της ύπαρξής τους…
