Αν είχα περισσότερο μυαλό (ή έστω αν έπινα περισσότερους καφέδες στο Tailor Made) θα έπρεπε να έχω ενθουσιαστεί μόνο και μόνο βλέποντας το εξώφυλλο: Ένας τάρανδος μπροστά από ένα μικρόφωνο! ΕΝΑΣ ΤΑΡΑΝΔΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ; Πόσο μπροστά, πόσο χαοτικό, πόσο χίπστερ;
Tο ομολογώ. Δεν τη ψυλλιάστηκα με τη μία την γαματοσύνη της Bill&Μurray, της κολεκτίβας που δημιούργησε αυτόν τον συγκλονιστικό δίσκο. Ωστόσο, υπεράνω καθώς είναι, μου έδωσε και μια δεύτερη ευκαιρία. “Μπες και άκου τα άσματα, συνηθισμένε τυπάκο“, μου ψιθύρισε νοητά.
Μπήκα, λοιπόν, στο YouTube και τον άκουσα. Για να είμαι πιο ακριβής, τον ρούφηξα κομμάτι-κομμάτι. Και ένιωσα! Ναι, ένιωσα! Ένιωσα επιτέλους συναισθήματα ανάλογα με αυτά που μονάχα ένας χιπστεράς γραφίστας νιώθει όταν ανοίγει το MacBook του καθισμένος σε ένα ημιβρώμικο σκαλοπάτι της Αβραμιώτου.Ο ένας χιπαιάνας διαδεχόταν τον άλλο, ολάκερη η απιστευτοσύνη της χισπεροκουλτούρας απλωνόταν μονομιάς μπροστά μου. Μέσα από ρίμες, μέσα από ήχους στους οποίου ακόμη κι αυτή η ίδια η Αγία Ειρήνη δεν θα αντιστεκόταν και θα χτυπούσε τα παλαμάκια της ρυθμικά! Χαρούμενος.
“Θέλω να μπω μέσα στα μούσια σου, μέσα σε αυτό το δάσος από τρίχες“, ξεκινάει ο ποιητής στο πρώτο τραγούδι του δίσκου και στη συνέχεια τα αυτιά μου υποτάσσονται πλήρως σε pop, rock, folk, electro, swing και ethnic μελωδίες.
Το άσμα “Βγάλ’ το πριν το φας, βγάλ’ το δίχως φλας” με έκανε να σηκωθώ όρθιος μέσα στο γραφείο, κουνώντας με μαεστρία το κεφάλι δεξιά κι αριστερά στο ρυθμό που με παρέσυραν οι δύο γλυκύτατες παρουσίες. Οι οποίες, για να τα λέμε και όλα, με έβαλαν σε σκέψεις για το αν θα πρέπει στο εξής να κόψω επιτέλους την ανωμαλία να ξεκινάω το φαγητό μου χωρίς να έχω ποστάρει πρώτα το πιάτο μου στο Instagram.
Στους δρόμους γύρω από την Κολοκοτρώνη ακούγεται πως η μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου δεν είναι άλλη από το “Βγάζω Σέλφιζ Μόνος“…
Δεν είναι μόνο ότι στο τραγούδι αυτό ο αοιδός δεν ακολουθεί την πεπατημένη (οι γυμνές του πατούσες δεν τον βοηθούν άλλωστε). Είναι που, πέρα από το ηχητικό, καταφέρνει και αναδεικνύει ένα οπτικό αποτέλεσμα πέρα από κάθε φαντασία, γεγονός που οφείλεται στον -όχι για πολύ ακόμα- κομπάρσο που αγγελοπουλικά κάνει την εμφάνισή του από το 3:54 κι έπειτα. Θυμηθείτε με: ο τύπος θα αφήσει εποχή. Η υπεραισιόδοξη αυτή πρόβλεψή μου, ίσως και να οφείλεται στο διονυσιακό του προφίλ. Ίσως και στο αβυσσαλέο V μπλουζάκι που φορά. Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά. Είμαι θολωμένος από την έκσταση. Σχωράτε με.
