Ζω ένα δράμα. Έχω υποστεί και μάλιστα κατά συρροή, τη δερματική κακοποίηση από τη σύντροφό μου. Δεν είχα μιλήσει ποτέ μέχρι σήμερα, αλλά ήρθε η ώρα να το βγάλω από μέσα μου, γιατί αν έστω και ένας συμπάσχων καταφέρει να γλιτώσει, θα είναι ένα μεγάλο κέρδος για την ανθρωπότητα.
Η σύντροφος μου είναι εθισμένη. Και ο εθισμός της πλήττει καθημερινά τη σχέση μας. Εγώ πονάω, εκείνη θέλει κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Το πρόβλημα της ξέρω ότι το αντιμετωπίζουν κι άλλοι συνάνθρωποί μας, με τη διαφορά ότι εκείνη ξεσπά πάνω μου τις ανώμαλες ορέξεις που δημιουργούνται από την έλλειψη.
Σπάει σπυράκια. Θέλει να σπάει σπυράκια. Και όπως κυνικά παραδέχεται: «όχι τα σπλατς, τα άλλα με το μακαρόνι, που τα πατάς και βγάζουν συνεχόμενα». Και το κάνει συνέχεια και παντού χωρίς να επηρεάζεται από τις συνθήκες ή τους παρευρισκόμενους. Είναι άρρωστη κι εγώ είμαι το μόνιμο θύμα της.
Τυχαίνει να είμαι τριχωτός όπως έχω πολλάκις αναφέρει κι έτσι η αποτρίχωση είναι η μόνη λύση για να μοιάζω λίγο περισσότερο με άνθρωπο και λίγο λιγότερο με μπαμπουινοειδές. Αυτό μοιραία κάνει την πλάτη μου ένα τεράστιο χωράφι με λακούβες-σπυριά τα οποία το ανθρωπόμορφο τέρας που με συντροφεύει προσπαθεί να σκάψει σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται. Και να μην της δίνεται βέβαια, πάλι μου επιτίθεται με τα σαρκοφάγα νύχια της και αυτός είναι ο λόγος που σήμερα ανοίγω την καρδιά μου στους αναγνώστες του Provocateur.
Φοβάμαι να βγάλω τη μπλούζα μου πια. Δεν τολμάω. Ξέρω ότι αν το κάνω θα δεχτώ επίθεση. Δεν έχω όμως επιλογές.
Έκανα μια μικρή έρευνα για να διαπιστώσω πού οφείλεται όλο αυτό. Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα δερματολόγων στη Νέα Υόρκη: «η αγχώδης διαταραχή που συνδέεται με τις επαναλαμβανόμενες πράξεις και τις εμμονικές ιδεοληψίες ονομάζεται ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Τα άτομα με OCD δεν είναι σε θέση να ελέγξουν αυτές τις εμμονές και τους ψυχαναγκασμούς».
Η σύντροφος μου μάλλον είναι μία από εκείνους που πάσχουν από OCD αλλά δυστυχώς δε δέχεται να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό για να τη βοηθήσει με το πρόβλημά της. Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι του εθισμού. Δε δέχεται σε καμία περίπτωση ότι έχει πρόβλημα. Το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό. Δηλαδή της φαίνεται πολύ λογικό να συνομιλεί με κάποιον που έχει σπυρί στη μύτη και να κοιτά επίμονα το σπυρί και έχοντας κλειδώσει όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις, να ενεργοποιεί στο μέγιστο την όραση για να βλέπει (και να φαντάζεται πως συμπιέζει μέχρι να γίνει έκρηξη) το σπυρί του συνομιλητή.
Δε αντιλαμβάνεται σε καμία περίπτωση ότι η ενέργεια της προκαλεί (πάντα) σωματικό και (ενίοτε) ψυχικό πόνο σε μένα. Μάλιστα, επειδή υπάρχει άλλος ένας άνθρωπος με το ίδιο πρόβλημα στο κοντινό μου περιβάλλον, συχνά κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα έχει την ιδιοκτησία της πλάτης μου, άρα και την αποκλειστικότητα στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που αυτή προσφέρει ως δώρο για τις ανώμαλες εξορύξεις τους.
Καλή δύναμη σε όλα τα θύματα αυτών των επιθέσεων και να ξέρουν πως είμαστε πολλοί εκεί έξω. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση βοήθεια ή συμβουλή, είμαι εδώ. VENCEREMOS.
