Δε θυμάμαι πότε άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία. Πρέπει να ήταν κάπου στο τέλος του γυμνασίου. Ήμουν κάκιστος μαθητής, αλλά διάβαζα πολύ τα «εξωσχολικά» (πόσο αστείος χαρακτηρισμός;) βιβλία. Πρώτα μυθιστορήματα φαντασίας, κυρίως Ιούλιο Βερν, μετά σιγά σιγά κάποια άλλα πιο κλασσικά και η ποίηση ήρθε στη ζωή μου αρκετά αργότερα, μετά το τέλος του λυκείου.
Πρώτα ανακάλυψα τον Καρυωτάκη και σε συνδυασμό με την πολυτάραχη ζωή του που μου έκανε το κλικ για να τον προσεγγίσω εις βάθος, άρχισα να μαγεύομαι με την ποίηση γενικότερα. Ο Καρυωτάκης δεν είναι και ό,τι καλύτερο για αρχή. Μεγάλη κατάθλιψη και δεν είναι καιρός για τέτοια…
Και μετά, Τάσος Λειβαδίτης. Βρήκα τυχαία μία συλλογή ποιημάτων στην οποία εμπεριεχόταν το εξής:
Σάστισα και κατάλαβα αμέσως ότι θα γίνει ο αγαπημένος μου, γεγονός που σήμερα επιβεβαιώνω πανηγυρικά.
Γεννήθηκε μια μέρα σαν τη σημερινή το 1922, για να αναπτύξει αργότερα, σημαντική πολιτική δράση στο χώρο της αριστεράς και να εξοριστεί λόγω αυτού σε Μακρόνησο, Άη Στράτη και Μούδρο κατά την ταραγμένη περίοδο από το 1947 έως το 1951.
Η γραφή του πολύ έξω από τα συνηθισμένα. Ίσως αν κάποιος ακούσει «ποίηση» και δεν έχει μεγάλη εξοικείωση, να φαντάζεται μεγάλες και δύσκολες λέξεις, υποσυνείδητα καλά κρυμμένα μηνύματα και διάφορα τέτοια. Όχι.
Γράφει για τον έρωτα. Γράφει για τη ζωή, το θάνατο και την ακροβασία ανάμεσα στα δύο. Γράφει για δικαιότερες κοινωνίες, όπως εκείνος (και πολλοί από εμάς) τις οραματιζόταν. Γράφει σχεδόν «αναρχικά». Μπορεί και να ήταν αναρχικός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί στίχοι του έχουν διακοσμήσει τοίχους της Αθήνας και όχι μόνο δίπλα στο χαρακτηριστικό «Α» που σχεδιάζουν οι απανταχού αναρχικοί.
«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / Εμείς καθόμασταν τα βράδια Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας» .
Με τη διάδοση του διαδικτύου στη χώρα μας, ο Λειβαδίτης έγινε της μόδας κυρίως για χιουμοριστικούς λόγους. Κάποιοι δημοσίευαν συνεχώς ποιήματά του στα κοινωνικά δίκτυα και κάποιοι άλλοι άρχισαν να διακωμωδούν τους προηγούμενους.
Δε με ενοχλεί καθόλου αυτό. είναι να διαδοθούν όμορφα πράγματα έστω και με άσχημο τρόπο, είναι μια επιτυχία. Και αλήθεια, κάποια από αυτά είναι πολύ πετυχημένα.
