Τις τελευταίες μέρες που χιλιάδες μεταναστών κατακλύζουν τις θάλασσες της Μεσογείου, θυμήθηκα ένα βιβλίο που διάβασα παλαιότερα και με είχε συγκινήσει ιδαίτερα, ένα βιβλίο πολύ σχετικό με το φαινόμενο της μετανάστευσης.
Μήπως είμαστε όλοι μετανάστες τελικά; Μήπως έχουμε μια απλή άδεια παραμονής πάνω σε αυτή τη γη; Μη βιαστείτε να δώσετε απαντήσεις. Τουλάχιστον όχι πριν διαβάσετε το «Μικρό ημερολόγιο συνόρων» του Γκαζμέντ Καπλάνι. Είναι σίγουρο πως μετά την ανάγνωση του (το οποίο είναι μάλιστα η πρώτη συγγραφική του απόπειρα -ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα και συμμετοχές σε συλλογικά έργα), θα αναθεωρήσετε πολλές από τις απόψεις σας.
Το μυθιστόρημα με στοιχεία αυτοβιογραφίας, αναφέρεται σε ένα καραβάνι αλβανών μεταναστών που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εγκαταλείπει την χώρα του για να έρθει στην Ελλάδα και να διεκδίκησει ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που του επιφυλάσσει η Αλβανία του κομμουνισμού που καταρρέει. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πραγματική (ή μήπως είναι;) καθώς αρκετοί μετανάστες έχουν φτάσει στη χώρα μας με παρόμοιο τρόπο.
Στην αφήγηση του Καπλάνι βλέπουμε να συνυπάρχει αρμονικά το δράμα με το μαύρο χιούμορ και η ειρωνεία με την τραγωδία που βιώνουν οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος. Απλό λεξιλόγιο, σε ένα «Μικρό ημερολόγιο συνόρων» γεμάτο συναισθηματισμό και ανθρώπους που επιζητούν την ανθρωπιά. Βιβλίο που διαβάζεται πολύ εύκολα χωρίς όμως να είναι «εύκολο». Σε αυτό βοηθάει ο καταιγισμός των γεγονότων που διαδραματίζονται σε ένα περιβάλλον το οποίο αλλάζει αστραπιαία, δίχως όμως να κουράζει τον αναγνώστη.
Ο Καπλάνι καταπιάνεται με ένα θέμα που (δυστυχώς) θα είναι πάντα επίκαιρο. Όπως ήταν το 2006 που κυκλοφόρησε και όπως είναι σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ.
Το «Μικρό ημερολόγιο συνόρων» του Γκαζμέντ Καπλάνι εκδόθηκε το 2006 από τον εκδοτικό Α.Α.Λιβάνη και έχει μεταφραστεί σε πάνω από 11 γλώσσες πουλώντας χιλιάδες αντίτυπα παγκοσμίως.
