Χτυπά το ξυπνητήρι. Η ώρα 03.00. Κοίταξα το κινητό κι έγραφε 17 Απριλίου 2012. Ντύθηκα, πήγα για δουλειά και γύρισα να κοιμηθώ. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κοιμάμαι με τηλεόραση ή ραδιόφωνο ανοιχτό. Γενικά θέλω φασαρία για να κοιμηθώ.
Πέφτω στο κρεβάτι και ψάχνω το τρανζιστοράκι που είχα κλέψει από το στρατό και ο συφάνταρος Κίτσος είχε χαράξει το όνομά του πάνω (δεν έχω καθόλου τύψεις γι’ αυτό, σόρρυ Κίτσο αλλά ποτέ δε σε συμπάθησα στα αλήθεια). Το βρίσκω και βάζω «Mελωδία». Παίζει Μητροπάνο, τέλεια. Πέντε τραγούδια στη σειρά Μητροπάνος δεν είναι και πολύ φυσιολογικό όμως.
Το γυρίζω σε sport-fm. Αθλητικά. Δε γαμιέται, τουλάχιστον θα μάθουμε θα πάρουμε κανέναν παίχτη, γιατί ο Θρύλος δεν είναι στα καλά του. Κάπου ανάμεσα σε ύπνο και πραγματικότητα, λίγο σαν μεθυσμένος, λίγο σαν εξωγήινος, συνειδητοποιώ ότι έχω ακούσει πάλι ένα σερί τραγουδιών του Μητροπάνου.
Ξυπνάω σαν ζόμπι και ανεβαίνω να ανοίξω τηλεόραση σχεδόν έτοιμος να… στενοχωρηθώ. Και στενοχωριέμαι. Όλοι δείχνουν παλιές του συνεντεύξεις, τον δείχνουν να χορεύει, να τραγουδά και να ραγίζουν καρδιές, άνθρωποι, πέτρες, τσιμέντα. Δε μπορεί να πέθανε μωρέ! Δεν πεθαίνουν ποτέ αυτοί!
Ήταν αλήθεια όμως. Αμαρτία αυτό που θα πω, αλλά νομίζω ότι στενοχωρήθηκα περισσότερο για τον Μητροπάνο παρά για κάποιους συγγενείς που είχαν φύγει παλιότερα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον Μητροπάνο τον έχω συνδυάσει με όλες τις συναισθηματικές εκφάνσεις του εαυτού μου. Έχει ένα τραγούδι (ή και πολλά περισσότερα) για κάθε περίσταση.
Στενοχωρήθηκα γιατί αν και 22 ετών εκείνη τη μέρα, δεν τον είχα ακούσει ποτέ από κοντά. Και δεν θα τον ακούσω ποτέ. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά δεν έτυχε. Δεν είναι κρίμα να έχεις ακούσει τον Νταλάρα και όχι τον Μητροπάνο; Γιατί;
Θυμάμαι στο στρατό να είμαστε δέκα μαντραχαλάδες σε ένα φυλάκιο που ακούμε δέκα διαφορετικά είδη μουσικής. Και ξαφνικά όταν κάποιος έβαζε Μητροπάνο, οι άλλοι έκλειναν τα δικά τους, σιωπούσαν και χάνονταν στο μεγαλείο της φωνής του. Αυτό δεν συμβαίνει και μάλλον δε θα συμβεί με κανέναν άλλον καλλιτέχνη των τελευταίων 40 χρόνων. Στον Μητροπάνο όλοι προσοχή.
Τρία χρόνια μετά το φευγιό του και γράφω με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Τελευταία εικόνα του που θα μου μείνει, ήταν εκείνη στη φιέστα του Ολυμπιακού. Οι οθόνες τον δείχνουν να παραπατά σε ένα βαρύ αντρικό ζεϊμπέκικο, όλος ο αγωνιστικός χώρος γεμάτος χορευτές να τον αποχαιρετούν όπως του πρέπει, χορεύοντας τη Ρόζα του, και 33.000 κόσμος όρθιος να χειροκροτά, άλλοι να κλαίνε, άλλοι να κοιτούν ψηλά και άλλοι να κάνουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κοιτώντας τα τσιμέντα…
