Τα τηλεγραφήματα έπεφταν βροχή. Μια καταιγίδα που ερχόταν βίαια εναντίον της δίωξης του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορούμενών του, από το στρατοδικείο με την κατηγορία της κατασκοπίας. Περίπου 250.000 ήταν εκείνα που ζητούσαν από την Ελλάδα να μην καταδικάσει τον Νίκο Μπελογιάννη. Ανάμεσα σε αυτά ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν και πολλοί άλλοι διάσημοι και μη, επικριτές της απόφασης.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της γενικότερης ατμόσφαιρας υπέρ του Μπελογιάννη ήταν η θέση του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Σπυρίδωνα, που υποστήριζε δημόσια πως: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και εντάχθηκε στο ΚΚΕ από μικρή ηλικία. Το 1934 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά ενώ το 1936 θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο φυλακισμένος Μπελογιάννης θα ζητήσει από το καθεστώς να αποφυλακιστεί για να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή. Η κυβέρνηση αρνείται και παραδίδει τον Μπελογιάννη όπως και άλλους φυλακισμένους στις δυνάμεις κατοχής.
Την πρώτη Μαρτίου του 1952 ο πρόεδρος του στρατοδικείου, Σίμος, ανακοινώνει στον Μπελογιάννη πως: «Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και άλλοι επτά κατηγορούμενοι». Στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος, συνταγματάρχης Αθανασούλας, ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε.
Λίγες ώρες αργότερα οι κατηγορούμενοι οδηγούνται στο Γουδί όπου και εκτελούνται δια τυφεκισμού. Η ώρα ήταν 4.12 π.μ. και η μέρα Κυριακή (επιλέχθηκε για να μη δημιουργήσει κινητοποιήσεις από αντιφρονούντες παρόλο που καμία εκτέλεση δεν είχε πραγματοποιηθεί Κυριακή, ούτε από τους Γερμάνους).
Ο Νίκος Μπελογιάννης έμεινε στην ιστορία ως ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» καθώς σε όλη τη διάρκεια της δίκης κρατούσε ένα γαρύφαλλο ντυμένος με κάθε επισημότητα. Την επόμενη της εκτέλεσης, ο Πάμπλο Πικάσσο δημοσιοποιεί το σκίτσο του «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» στη μνήμη του Μπελογιάννη και δημιουργεί ένα παγκόσμιο κύμα διαμαρτυριών για την απόφαση του στρατοδικείου.
Στη μνήμη του ένα χωριό Ελλήνων μεταναστών στην Ουγγαρία παίρνει το όνομα Μπελογιάννης, ονομασία που υπάρχει μέχρι και σήμερα ενώ ανδριάντας του στήνεται και σε κεντρικό δρόμο του Βερολίνου.
