Γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1906 στη Σμύρνη του πολυεθνικού πυρετού από πατέρα Έλληνα και μητέρα Βαυαρή. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν μηχανικός το επάγγελμα, και ο παππούς του Δημοσθένης, μηχανικός και αυτός, καταγόταν από την Πάρο και είχε μετοικήσει στην Μικρά Ασία για να εργαστεί στην κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης Σμύρνη-Αϊδίνι. Για λόγους που δεν διευκρινίζονται στα άρθρα που έχουν αφιερωθεί στον Ισιγόνη, η οικογένειά του είχε βρετανική υπηκοότητα –είναι πολύ πιθανόν να πρόκειται για προνόμιο που δόθηκε στα μέλη της οικογένειας στο πλαίσιο των Διομολογήσεων. Το γεγονός αποδείχθηκε σωτήριο το 1922 όταν, λίγο πριν ξεσπάσουν τα επεισόδια που σήμαναν το τέλος της ελληνικής κοινότητας της Σμύρνης, η οικογένεια Ισιγόνη αναχώρησε με πλοίο του βρετανικού πολεμικού ναυτικού με κατεύθυνση τη Μάλτα.

Στη Μάλτα ο Κωνσταντίνος Ισιγόνης πέθανε σε διάστημα λίγων μηνών. Η γυναίκα του, Χίλντα Πρόκοπ –αυτό ήταν το πατρικό επώνυμό της- , κατέληξε τότε στην απόφαση να μετακομίσουν στην Αγγλία όπου είχε σπουδάσει ο μακαρίτης σύζυγός της και όπου η ίδια τον είχε γνωρίσει. Σκοπός της ήταν να δώσει στον γιο της μόρφωση ανάλογη των προγόνων του.

 

 

Η Χίλντα Πρόκοπ Ισιγόνη ήθελε να στρέψει τον κανακάρη της προς τις Καλές Τέχνες –πίστευε ακράδαντα ότι ο νεαρός είχε ταλέντο στη ζωγραφική. Ο ίδιος ο Άλεκ (Αλέξανδρος-Άρνολντ όπως είχε βαφτιστεί) πάλι, προτιμούσε να ακολουθήσει στα βήματα του πατέρα του και να εγγραφεί στη σχολή μηχανικών του Battersea Polytechnic στο Λονδίνο. Η κυρία Ισιγόνη ένα δίκιο το είχε. Στις εξετάσεις για την είσοδό του στο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ο Άλεκ «έσκισε» στο σχέδιο, απορρίφθηκε όμως δύο φορές στα μαθηματικά μέχρι να τα καταφέρει.

Η συνέχεια έχει χρονογραφηθεί σε εκατοντάδες άρθρα, κυρίως του βρετανικού Τύπου. Η μητέρα του έκανε δώρο στον γιο της ένα αυτοκινητάκι για να γιορτάσει την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο. Υποτίθεται ότι με αυτό θα γυρνούσε την Ευρώπη όπως συνηθίζονταν να πράττουν τα τέκνα των Βρετανών της ανώτερης τάξης. Όμως το αυτοκίνητο αποδείχθηκε σαραβαλάκι και ο νεαρός βάλθηκε να το επισκευάσει. Επιστρέφοντας από το ταξίδι του διάρκεια δύο μηνών, ο νεαρός αναζήτησε δουλειά στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η πρώτη δουλειά του ήταν στη Huber. Η δεύτερη –προσελήφθη το 1936- ήταν στην Morris Motor Company όπου απασχολήθηκε σε μια σειρά από projects πολλά εκ των οποίων αξιοποιήθηκαν από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις στη διάρκεια του πολέμου. Το 1952 η Morris συγχωνεύτηκε με την Austin Motor Company και μαζί δημιούργησαν τον κολοσσό British Motor Corporation (B.M.C.).

 

 

Μετά από μικρή περίοδο απιστίας κατά την οποία ο Άλεκ Ισιγόνης μετακινήθηκε στην εταιρεία Alvis, ο Έλληνας μηχανικός επέστρεψε στη B.M.C. και βάλθηκε να δημιουργήσει ένα μικροσκοπικό αμάξι, κατάλληλο για εποχούμενους σε εποχή πετρελαϊκής κρίσης –στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η όξυνση του Ψυχρού Πολέμου έχει οδηγήσει τις τιμές των καυσίμων σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Ισιγόνης είχε στη διάθεσή του για την υλοποίηση του project ένα γενναιόδωρο budget πολλών εκατομμυρίων.

Το Mini έκανε το ντεμπούτο του τελικά το 1959 και ο δημιουργός του δέχτηκε τα βέλη της κριτικής για το άκομψο ντιζάιν και τις λιλιπούτειες διαστάσεις του οχήματος. Η αλήθεια είναι ότι σε μια εποχή που συνηθίζονταν τα φτερά και τα διακοσμητικά στοιχεία γενικότερα, η λιτότητα της επινόησης του λογικό ήταν ότι θα γεννούσε αντιδράσεις.

Οι αντιδράσεις ευτυχώς ήταν προσωρινές. Το 1964 η παραγωγή του αυτοκινήτου άγγιξε τα 6.000 κομμάτια την εβδομάδα. Το 1977 είχαν ήδη κατασκευαστεί και πωληθεί 4.000.000 οχήματα. Και, το κερασάκι στην τούρτα, το Mini κατάφερε αυτό που κανένα άλλο καταναλωτικό προϊόν δεν είχε πετύχει ως τότε: τον εκδημοκρατισμό του lifestyle. Από τον φτωχοϋπάλληλο ως τους νεαρό γόνο αριστοκρατικής οικογένειας, το οικονομικό και κοινωνικό χάσμα γεφυρώνονταν με ένα αυτοκινητάκι. Πριν βγει η δεκαετία του ’60, σταρ και εστεμμένοι θα έχουν όλοι φωτογραφηθεί με ένα Mini.

 

 

Οι υπηρεσίες του Άλεκ Ισιγόνη στην βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία δεν πέρασαν απαρατήρητες. Το 1969 η βασίλισσα Ελισάβετ τον ονόμασε  σερ για την προσφορά του στην οικονομία και τον πολιτισμό. Επίσης, οι Βρετανοί και αγγλόφιλοι σε όλο τον κόσμο έσπευδαν να αποκτήσουν το πολυπόθητο «κουβαδάκι» το οποίο απέκτησε μυθικό status. Μόνο οι Αμερικάνοι αντιστάθηκαν στη γοητεία του, γεγονός που ο σερ Άλεκ απέδιδε στην απέχθεια των σχεδιαστών τους προς τα αυτοκίνητα. «Προσπαθούν να τα κάνουν να μοιάζουν με κάτι άλλο, με υποβρύχια και αεροσκάφη. Ως μηχανικός δυσανασχετώ με αυτό» εξηγούσε.

Ο Άλεκ Ισιγόνης που πέθανε το 1988 είχε ένα μειονέκτημα. Δεν ήξερε το νήμα της λέξης συνεργασία. Ενδεικτικό είναι και το πασίγνωστο ρητό του: «Η καμήλα είναι ένα γαϊδούρι που το σχεδίασε επιτροπή». Αν κρίνουμε από την συνεχιζόμενη επιτυχία του Mini, το αυτοκίνητο ήταν έργο δικό του και μόνο.