Καθισμένος στο σπίτι, πριν από λίγες μέρες και κατεβάζοντας κάποια χειμερινά ρούχα από την πάνω ντουλάπα, το μάτι μου πέφτει σε μια κούτα. Την κατεβάζω, την ανοίγω και σκαλώνω. Καμιά 100αρια και βάλε κασέτες – κασέτες από τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια.

Κασέτες με κομμάτια που ακούγαμε με τον διπλανό μου στο walkman στη λούφα κατά τη διάρκεια κάποιου βαρετού μαθήματος, κασέτες με τραγούδια που έβαζα όταν διάβαζα στο σπίτι ή όταν έπεφτα για ύπνο. Κασέτες με εκπομπές που έγραφα από τον Ρόδον 94.4 – ίσως ο κορυφαίος ραδιοφωνικός σταθμός κατά τη γνώμη μου. Και ένα χαμογελάκι δημιουργήθηκε στο πρόσωπό μου. Και μια νοσταλγία.

Για εκείνη τη δεκαετία που μας μεγάλωσε. Τα nineties. Τότε που όλα ήταν πιο απλά, πιο ωραία, (στα μάτια μας) πιο ρομαντικά και σίγουρα πιο τίμια. Για να μην παρεξηγηθώ και facebook έχω, και twitter και κινητό. Όπως και εσύ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σου λείπουν αρκετά πράγματα από τότε.

Μεταξύ μας το μοναδικό που δεν μου λείπει από τότε είναι το look μου – αλήθεια πόσο άσχημο ήταν το στυλ μας τότε;

Η ωραία τηλεόραση

Από όποια άποψη και να το δεις, η τηλεόραση στα nineties ήταν καλύτερη από τη σημερινή. Ίσως επειδή ως μέτρο σύγκρισης είχαμε μόνο την ΕΡΤ και δεν ξέραμε τι παιζόταν στο εξωτερικό. Ίσως απλά επειδή ήταν όντως καλύτερη. Δηλαδή τα σήριαλ είχαν γέλιο, αληθινό γέλιο. Ποιος δεν αναπολεί τις «Τρεις Χάριτες», τους «Απαράδεκτους», τους «Αυθαίρετους»;

Ακόμα και οι ειδήσεις είχαν νόημα. Μάθαινες τι γινόταν στην Ελλάδα και τον κόσμο και δεν έβλεπες για μία ώρα και βάλε 10 άτομα να ξεκατινιάζονται στο παράθυρα. Δεν το συζητώ.

 

Η «εξαφάνιση»

Οι παλιές καλές εποχές  χωρίς τα κινητά. Έπαιρνες τηλέφωνο από πριν (από το σπίτι καλέ) μόνο όσους ήθελες να δεις, κανόνιζες και τελείωσε η βραδιά. Κανείς δεν σε έβρισκε και δεν ρώταγε «που είσαι;», «να έρθω;» κτλ. Βέβαια μπορείς και να μην σηκώσεις το κινητό σήμερα, αλλά πόσες φορές θα το κάνεις; Γραφικός θα γίνεις στο τέλος.

 

Τα τίμια, σκισμένα, τζιν

Στα nineties όταν έβλεπες ένα σκισμένο τζιν, ήξερες ότι είναι hand made. Και όταν λέμε «hand made» εννοούμε: είτε είχε σκιστεί από τη φθορά, είτε τα πήρες στο κρανίο και το έκοψες με ξυραφάκι επειδή έτσι το φορούσε και ο Kurt Cobain. Όχι όπως τώρα, που οι μεγάλοι οίκοι γουστάρουν την alternative φάση και τα πουλάνε σκισμένα για 200 ευρώ; Δηλαδή η τρέλα σε όλο της το μεγαλείο.

 

Το ραδιόφωνο

Όχι δεν άκουγες μόνο για να περάσει η ώρα στο αμάξι-στη δουλειά-στο μάθημα! Τότε το ραδιόφωνο ήταν σχολείο. Όλοι είχαμε αγαπημένες εκπομπές και παραγωγούς, που όταν πρότειναν ένα κομμάτι, αμέσως γινόταν το αγαπημένο μας. Ποιος δεν έχει πάρει τηλέφωνο σε σταθμό προκειμένου να ζητήσει ένα τραγούδι και παράλληλα να παρακαλέσει τον παραγωγό να το βάλει από την αρχή μέχρι το τέλος και να μην μιλήσει, ώστε να το γράψει σε κασέτα;

 

Το video club

Αρχικά ήταν η διασκέδασή μας το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου (τη Κυριακή όχι, γιατί την επόμενη είχαμε σχολείο και έπρεπε να κοιμηθούμε νωρίς). Στη συνέχεια το κάναμε και με τις πρώτες μας σχέσεις. Ξέρεις «μωράκι, πίτσα, μπύρα και ταινία απόψε;» και έτσι περνάγαμε καμιά ώρα μέσα στο video club μέχρι να επιλέξουμε αυτή που μας άρεσε. Κατά 99,9% τσακωνόμασταν μαζί της, επειδή δεν συμφωνούσαμε πουθενά και στο τέλος έπαιρνε μία ρομαντική η κοπέλα και μία ότι να ‘ναι εμείς τα αγοράκια.

 

Βόλτα στα δισκάδικα

Ναι, στα nineties ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία την Κυριακή να ξυπνάς νωρίς, να παίρνεις τηλέφωνο τους 2-3 κολλητούς, να συναντιέστε στο Σύνταγμα και να καταλήγετε στο Μοναστηράκι για βινύλια. Και φυσικά μετά για καφέ. Θα μου πεις «δισκάδικα υπάρχουν ακόμα». Σωστά, αλλά υπάρχει και το download που έχει χαλάσει όλη τη φάση.

 

It’s my life

Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά. Χώριζες; Το ήξερες εσύ, η κοπέλα και οι κολλητοί. Πήγαινες διακοπές στην Ελαφόνησο; Το ήξερες εσύ, η κοπέλα και οι κολλητοί (άντε και οι γονείς, για να μην σε ζαλίζουν μετά). Τώρα το ξέρει όλος ο κόσμος – αν θέλει. Και ο κάθε άσχετος που έχεις κάνει friend, follow και ότι άλλο υπάρχει στα social media. Ούτε να αργήσεις να ξυπνήσεις δεν μπορείς. Σε βλέπουν ότι είσαι off line!

 

Το clubbing

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τα club στα nineties είχα χαρακτήρα. Και καλή μουσική. Ναι, μαγαζιά όπως η Αυτοκίνηση, το Mercedes (στη Γλυφάδα), το Camel (στις αρχές της Βουλιαγμένης) δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ στέκια, αλλά όποτε πήγαινες ήξερες ότι θα χορέψεις σαν να μην υπάρχει αύριο.

Να μην θυμηθώ και κάτι εντυπωσιακά, χρωματιστά, πάρτι στα Οινόφυτα. Κόλαση!

 

Το (εκτός έδρας) γήπεδο

Ναι, στα γήπεδα πάντα γινόντουσαν καφρίλες. Αλλά θυμάμαι και ωραία σκηνικά, τότε που πήγαινες με τους «αδερφούς» σου από τον σύνδεσμο σε εκτός έδρας αγώνες. Πουλμανάκι, πλάκα στον δρόμο (ok και πολλά άλλα) και μετά συνθήματα στα συνθήματα και είχες ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό γήπεδο.

 

Το ελληνικό ροκ

Μπορεί να σου φανώ γραφικός, αλλά θα το πω. Ναι, ρε φίλε, μου λείπει το ελληνικό ροκ. Το παλιό, το τίμιο, αυτό που ξεκινούσε από κάτι υπόγεια και κάτι μπαράκια που μύριζαν μπύρα. Ναι, μου λείπουν συγκροτήματα όπως οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Ακόμα και η ποίηση από τα Διάφανα Κρίνα. Δεν λέω, ωραίοι και οι Arctic Monkeys ή οι τα ελληνικά αγγλόφωνα group όπως οι Zebra Tracks, αλλά αλλιώς ένιωθες όταν άκουγες την «Ταξιδιάρα ψυχή» και το «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι».