Ανήκει στη γενιά των ηθοποιών που πάλεψε για να κάνει αυτό που αγαπά και αφιερώθηκε σε αυτό από τότε που θυμάται τον εαυτό του. “Όσο αντέχω και είμαι γερός, θέλω να είμαι στο θέατρο”, μου δηλώνει στη μεταξύ μας συζήτηση. Χαίρεται με τις επιτυχίες παλιών στο χώρο ανθρώπων με τους οποίους είχε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά υποστηρίζει και τους νέους γιατί αποτελούν εκείνους που θα πάρουν στη συνέχεια τη σκυτάλη. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η προσπάθεια που γίνεται στην ταινία “Στο Σπίτι”, που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες που θεωρεί ότι είναι “μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων”. Μια διαδρομή γεμάτη συγκινήσεις και επιτυχίες, από την εποχή του “Μινόρε της Αυγής” μέχρι και τη σημερινή “Εκδοχή του Μπράουνινγκ”. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο θέατρο. Γιατί για εκείνον, όλα αρχίζουν κι όλα τελειώνουν εκεί…

 

Υποδύεστε για δεύτερη συνεχή χρονιά τον Άντριου Κρόκερ-Χάρις, έναν κλασικό φιλόλογο σε αγγλικό κολλέγιο, στη θεατρική παράσταση “Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ”. Τι είναι αυτό που αγγίζει τόσο πολύ το κοινό και κάνει το συγκεκριμένο έργο διαχρονικό;

Πιστεύω πως είναι ένα πολύ καλό θεατρικό έργο γραμμένο με φοβερή μαστοριά από τον Τέρενς Ράττιγκαν. Η ιστορία του αγγίζει τον καθένα μας κυρίως εξαιτίας του θέματος που πραγματεύεται, δηλαδή το πώς ένας άνθρωπος ο οποίος φτάνει στην απόλυτη αποτυχία-τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική του ζωή-κατορθώνει με την καλοσύνη των ξένων και με το να δείξει επιτέλους τα αισθήματά του, τα οποία τα πνίγει μια ζωή, να βγει από αυτό το σκοτάδι και να αρχίζει να βλέπει λίγο φως. Έχει μία αισιοδοξία στο τέλος το έργο, ότι όταν δείχνει κανείς εν τέλει τα αισθήματά του, μπορεί να επικοινωνήσει με έναν άλλον άνθρωπο και έτσι να σωθεί. 

 

Ένα βασικό ζήτημα που θίγει η συγκεκριμένη παράσταση, είναι και αυτό της ενθάρρυνσης που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Από πού μπορεί να την αντλήσει κανείς σήμερα;

Ξεκινώντας από το να δείξει τις πληγές του και τα τραύματά του χωρίς να φορά μια μάσκα ή ένα προσωπείο επιφανειακής αξιοπρέπειας. Ο ήρωας που υποδύομαι, κρύβει μια ζωή αυτό που πραγματικά είναι και εν ονόματι των κανόνων, του καθωσπρεπισμού και της αξιοπρέπειας έχει δημιουργήσει ένα προσωπείο που δεν του επιτρέπει να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους. Όταν επιτέλους δείχνει τον αληθινό του εαυτό, ο οποίος είναι γεμάτος πληγές-όπως συμβαίνει σε όλους μας-τότε μπορεί να πάρει και ενθάρρυνση, δηλαδή μπορεί να αφυπνίσει την καλή πλευρά του άλλου ανθρώπου και εκείνος να τον βοηθήσει. Με λίγα λόγια πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να το δείχνεις χωρίς κανενός είδους προσωπείο.

 

 

Κατά πόσο μπορεί ένας ηθοποιός στις μέρες μας να είναι επιλεκτικός, όταν οι δουλειές είναι περιορισμένες και πολλές φορές αντιμετωπίζει ακόμη και θέμα επιβίωσης;

Ενώ υπάρχει αυτή η αυξημένη προσέλευση του κόσμου στο θέατρο, την ίδια στιγμή οι ηθοποιοί ζούνε σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. Οι μισθοί έχουν μειωθεί πάρα πολύ, πολλοί δουλεύουν χωρίς αμοιβή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αρκετοί δεν εισπράττουν καν τα χρήματά τους. Πολλές φορές τα πράγματα αντί να είναι επαγγελματικά είναι ημι-ερασιτεχνικά από εργασιακή άποψη, έχουν καταστρατηγηθεί όλα τα δικαιώματά μας και γενικά αυτή την περίοδο είναι πάρα πολύ δύσκολο όχι απλώς να είσαι επιλεκτικός αλλά ακόμη και να εργάζεσαι στο θέατρο. 

 

Το 1983-84, συμπρωταγωνιστήσατε στην τηλεοπτική σειρά “Το Μινόρε της Αυγής”, όπου ένας νεαρός ρεμπέτης έρχεται από τη Σύρο στην Αθήνα αναζητώντας την τύχη του. Πόσο εφικτό είναι το 2014 να εκπληρώσει ένας καλλιτέχνης το όνειρό του παραμένοντας στη χώρα μας;

Προσωπικά με λυπεί πάρα πολύ το ότι σήμερα πολλοί νέοι γενικότερα αναγκάζονται να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους και οι περισσότεροι ονειρεύονται να φύγουν. Η αφρόκρεμα γενικά των νέων παιδιών από άποψη παιδείας αναγκάζεται στην ουσία να αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό λόγω της οικονομικής κατάστασης στη χώρα μας. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνουν κάποια βήματα από την Πολιτεία έτσι ώστε να περιοριστεί αυτό το φαινόμενο γιατί αν φύγουν όλοι, το πιο πιθανό είναι ότι θα μείνουμε μια χώρα μετριοτήτων.

 

Θα αλλάζατε κάτι στην καριέρα και στη ζωή σας γενικότερα από όλα όσα έχετε κάνει μέχρι στιγμής;

Όχι, διότι είμαι της άποψης ότι ο καθένας ό,τι έχει κάνει, ήταν για να το κάνει. Οι πράξεις μας είναι αυτό που είμαστε και επιπλέον σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός έκανα πάντοτε αυτά που ήθελα και ποτέ δεν έκανα κάτι αν δεν το πίστευα πριν από όλους εγώ. Νιώθω ικανοποιημένος με τη συνείδησή μου και συνεπώς δεν θα άλλαζα τίποτα στη μέχρι τώρα πορεία μου.

 

“Ταξίδι στη Μυτιλήνη”, ο τίτλος της κινηματογραφικής ταινίας στην οποία συμμετείχατε το 2010. Γιατί δεν σας έχουμε δει και σε κάποια άλλη ταινία στη μεγάλη οθόνη από τότε;

Επειδή δεν είχα καθόλου προτάσεις. Ωστόσο, ενώ από τη μία πλευρά δεν είχα προτάσεις, από την άλλη είναι η αλήθεια ότι αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο στο θέατρο “Εμπορικόν”, όπου βρίσκομαι εδώ και τρία χρόνια, το οποίο είναι κάτι που με γεμίζει πάρα πολύ. Παρ’όλα αυτά, θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν υπήρχε μια καλή πρόταση στον κινηματογράφο, γιατί ομολογώ ότι νιώθω νοσταλγία και μου έχει λείψει πολύ.

 

Με καταγωγή από Σέριφο και Σμύρνη κι όμως κατοικείτε στην Αθήνα. Θα τα εγκαταλείπατε όλα για να εγκατασταθείτε κάπου στην ελληνική ύπαιθρο δίπλα στη θάλασσα και τη φύση;

Η θάλασσα είναι ό,τι ωραιότερο έχουμε. Παρ’όλο όμως που μου αρέσει φοβερά και το καλοκαίρι δεν δουλεύω ακριβώς για να έχω και το χρόνο να την απολαύσω, δεν νομίζω ότι θα εγκατέλειπα την Αθήνα γιατί πάνω από όλα με ευχαριστεί η δουλειά που κάνω, οπότε όσο αντέχω και είμαι γερός, θέλω να είμαι στο θέατρο και έτσι δεν μπορώ να είμαι για πολύ στη φύση.