Είναι ένας άνθρωπος που όλοι γνωρίζουμε από την ιδιότητά του ως συγγραφέα αλλά και από τη θητεία του στην πολιτική σκηνή. Πολλές φορές έχει απασχολήσει την επικαιρότητα με τις δηλώσεις του προκαλώντας διάφορες αντιδράσεις. Ωστόσο, δεν διστάζει να λέει ελεύθερα τη γνώμη του και να υποστηρίζει με πάθος όσα πιστεύει. Με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου που τον έκανε διάσημο 9 χρόνια πριν, την “Καρδιά του κτήνους”, μας μίλησε για τη δημιουργική του πλευρά, το κλίμα ομοφοβίας, τον ερωτισμό στη Βουλή, τις κατά καιρούς καυστικές του δηλώσεις. 

 

Θα γράφατε κάποια στιγμή ένα παιδικό παραμύθι;

ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ:: Έχω ήδη γράψει ένα με τον τίτλο “Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι”, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 2009 και είχε βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών και πολύ πιθανό να ξαναγράψω κάποιο στο μέλλον.  Ένα βιβλίο που ολοκληρώνω αυτό τον καιρό, το “Gagarin-Ο κόσμος από χαμηλά” έχει να κάνει με την άγραφη ιστορία της Ελλάδας από τον πόλεμο κι έπειτα, τη λεγόμενη “ποπ κουλτούρα” γύρω από το μαγαζί αυτό του Νίκου Τριανταφυλλίδη, την οποία προσπαθώ να καταγράψω.

Οι δηλώσεις σας γίνονται πολλές φορές αντικείμενο κριτικής και σχολιασμού. Αισθάνεστε ότι πίσω από αυτή την τάση κρύβεται ίσως μια δόση “μικροαστισμού”;

Π.Τ.: Θα έλεγα ότι υπάρχει μια ισχυρή δόση υποκρισίας, δηλαδή από τη μια μεριά θέλουμε ανθρώπους που να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, να μιλάνε χωρίς να αυτολογοκρίνονται, να μη μιλάνε με “αυτόματο πιλότο” και να μην απαγγέλλουν απλώς κομματικά ποιήματα και από την άλλη, όποτε συμβεί αυτό, είμαστε έτοιμοι να τους δικάσουμε και να τους καταδικάσουμε. Γινόμαστε ένα είδος “Ταρτούφων”, δηλαδή υποκριτών χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι μας, όπως κι εγώ κατά καιρούς, μπορεί να έχω πει άστοχα πράγματα. Σίγουρα δεν έχω το αλάθητο, όπως και κανένας μας άλλωστε.

Πώς αντιδρά το συγγενικό σας περιβάλλον, όταν προβαίνετε σε δηλώσεις που γνωρίζετε ότι ενδέχεται να προκαλέσουν;

Π.Τ.: Με γνωρίζουν πολύ καλά και πολλά χρόνια και έτσι δεν απομονώνουν τις δηλώσεις μου και δεν τις αποφλοιώνουν από το λόγο για τον οποίο έγιναν. Θεωρώ ότι ειδικά αυτά τα χρόνια του διαδικτύου, έχουμε καταλήξει να καταδικάζουμε κάποιον από την τελευταία του δήλωση, από τις τελευταίες δεκαπέντε, είκοσι λέξεις που θα πει. Αυτό είναι από επιδερμικό, γελοίο έως και επικίνδυνο μερικές φορές. 

Πώς πήρατε την απόφαση να αποχωρήσετε από το ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσετε ως ανεξάρτητος βουλευτής;

Π.Τ.: Ήτανε μία σχέση που απλώς δεν λειτούργησε και κοινή συναινέσει καταλήξαμε στο ότι αυτή η σχέση είναι πιο υγιής με το να βρίσκομαι εκτός ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω μεταβληθεί σε κάποιον αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή ιεροκήρυκα. Κρατάω μια κριτική στάση απέναντί του, όπως ακριβώς κρατούσα και την περίοδο που ήμουν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του, κάτι που ήταν και ένας από τους βασικότερους λόγους που βρέθηκα εκτός. 

Υπάρχει ερωτισμός στη Βουλή ή είναι ένας χώρος που “στραγγαλίζει” τον έρωτα;

Π.Τ.: Η Βουλή δεν είναι ένας αποστειρωμένος χώρος, δεν αποτελείται από ανθρώπους “νεκροζώντανους”, αλλά δεν είναι ένας χώρος που προάγει ή καταπνίγει τον ερωτισμό, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτό το αντικείμενό του. Ωστόσο, με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας μπορεί να ανθίσει μέσα σε ένα γραφείο, ενδέχεται να ανθίσει και εντός του συγκεκριμένου χώρου. Υποτίθεται ότι μέσα στη Βουλή μας απασχολούν άλλα ζητήματα.

Πώς είναι εφικτό να συνδυάσει κανείς την καλλιτεχνική και δημιουργική του φύση με την “τετράγωνη λογική” της πολιτικής σκηνής;

Π.Τ.:  Πάντοτε τα βιβλία μου είχαν μια πολιτική διάσταση και πάντοτε με ενδιέφερε η πολιτική. Από εκεί και πέρα, όποτε στο παρελθόν έκρινα τα πεπραγμένα των πολιτικών ως ενεργός πολίτης έξω όμως από το χώρο, πολύ συχνά μου έλεγαν οι εντός του χώρου, ότι μιλάω έτσι επειδή είμαι “έξω από το χορό”. Είπα, λοιπόν να μπω “μέσα στο χορό” για να δω πώς είναι. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι “παντρεύτηκα” την πολιτική. Δεν θα πεθάνω, αν σταματήσω να ασχολούμαι με την ενεργό πολιτική. Δεν είναι η πολιτική η ζωή μου.

Υπάρχει γενικότερα στη ζωή σας κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει περισσότερο;

Π.Τ.: Για πολλά πράγματα έχω μετανιώσει και εξακολουθώ να μετανιώνω κατά καιρούς. Δεν έχω καμία θρησκευτική ευλάβεια απέναντι στα πράγματα που κάνω και λέω, αλλά ούτε και βρίσκομαι σε καμία κατάσταση αυτοοικτιρμού, να μαστιγώνομαι από το πρωί έως το βράδυ και ούτε βέβαια έχω χαμηλή ή υψηλή αυτοεκτίμηση.Με λίγα λόγια, δεν την “έχω ψωνίσει με τον εαυτό μου” για να πω ότι είμαι υπεράνω κριτικής.

Στο παρελθόν έχετε χαρακτηριστεί αντιδραστικός και ομοφοβικός. Πιστεύετε ότι με αυτόν τον τρόπο φανερώνεται μια πιθανή συντηρητικότητά σας;

Π.Τ.: Ομοφοβικός χαρακτηρίστηκα μονάχα την εποχή που απομονώθηκε εκείνη η περιβόητη φράση μου για τη “μισή Αθήνα”, η οποία θεωρήθηκε ομοφοβική, ενώ ήταν μια φράση η οποία απευθυνόταν κυρίως στη Χρυσή Αυγή και στα ομοφοβικά στερεότυπά της. Θεωρώ ότι δεν είμαι ομοφοβικός. Ωστόσο, υπάρχει ένα ομοφοβικό υπόστρωμα σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Παρ’όλα αυτά πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ακριβώς τα ίδια αστικά δικαιώματα. Πριν από λίγες μέρες, ήμουν ειδικός αγορητής στη Βουλή για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και υποστήριξα ότι το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών θα έπρεπε να είναι μέρος του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και αυτό διότι δεν πρέπει να αποκλείουμε τους ομοφυλοφίλους από τα αστικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή. Όντας κι εγώ ο ίδιος υιοθετημένος, έχω ένα λόγο παραπάνω να γνωρίζω ότι η υιοθεσία έχει να κάνει με την αγάπη και την προσφορά της και δεν έχει καθόλου να κάνει με το στερεότυπο του αν το ζευγάρι που σε έχει υιοθετήσει είναι ομοφυλόφιλο ή ετεροφυλόφιλο, όπως επίσης και με αυτή την μικρόνοη ακροδεξιά ιδέα ότι ανάλογα με το πρότυπο που βλέπουν τα παιδιά, αυτό και ακολουθούν.

 

*Το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου “Η καρδιά του κτήνους”, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.