“Είμαι ζωή που θέλει να ζήσει, εν μέσω ζωής που θέλει να ζήσει” και “η ζωή και η αγάπη βασίζονται, και πηγάζουν, από την ίδια ηθική αρχή: σεβασμός προς κάθε έκφανση της ζωής”.

Πάνω σε αυτούς τους βασικούς πυλώνες στηρίχθηκε όλη η ύπαρξη του ανθρώπου, που το όνομά του ταυτίστηκε με το στοιχείο του ανθρωπισμού στην πιο ουσιαστική του μορφή.

Άλμπερτ Σβάιτσερ.

Ήταν σαν τη σημερινή ημέρα, όπου το ημερολόγιο έδειχνε 4 Σεπτεμβρίου του έτους 1965, όταν έφυγε από τη ζωή που τόσο λάτρεψε και προσπάθησε να περιφρουρήσει για κάθε έμβιο ον, ο κορυφαίος αυτός φιλόσοφος και ιατρός, στον οποίο απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1952 για την φιλοσοφία του περί “σεβασμού της ζωής” και την αξία του υποδειγματικού φιλανθρωπικού του έργου, που συνέχισε πάνω από πενήντα χρόνια με απαράμιλλο πνεύμα αυτοθυσίας.

Επίσης, αργότερα επέκτεινε την ανθρωπιστική του δράση με την ίδρυση Νοσοκομείου, στη Γκαμπόν της Αφρικής, όπου και εργάστηκε μέχρι το θάνατό του.

Ήταν της άποψης πως ο Δυτικός πολιτισμός βρισκόταν σε παρακμή εξαιτίας της σταδιακής εγκατάλειψης των ηθικών του θεμελίων, την επιβεβαίωση δηλαδή της ζωής.

“Καλοπροαίρετη από τη μοίρα στάθηκε η στιγμή, κι οι καρδιές μας άνοιξαν. Ως η νύχτα έμεινα μαζί του, και μιλούσαμε για το Χριστό, για τον Όμηρο, την Αφρική, για τους λεπρούς και για τον Μπαχ. Κατά το δειλινό, κινήσαμε για την εκκλησούλα του χωριού. Να μη μιλούμε πια, μου’πε στο δρόμο και το τραχύ πρόσωπό του είχε κατακλυστεί από βαθιά συγκίνηση. Πήγαινε να παίξει Μπαχ. Κάθισε στο αρμόνιο. Ετούτη θαρρώ στάθηκε από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου”,

γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Αναφορά στον Γκρέκο”, την πνευματική του αυτοβιογραφία.

Αφορμή για τα λόγια αυτά υπήρξε η πρώτη συνάντηση μεταξύ των δύο ανδρών, στο Γκούνσμπαχ της Γαλλίας, στις 11 Αυγούστου του 1955, που έβαλε τα θεμέλια για την αρχή μιας φιλίας που κράτησε σταθερά στο χρόνο, καθώς ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ένας από τους τελευταίους που τον επισκέφτηκαν στην κλινική στο Φράιμπουργκ Iμ Μπράισγκάου, στη Γερμανία, όπου νοσηλευόταν ο σπουδαίος αυτός γιατρός και ανθρωπιστής.

Υπέρτατη επίσης απόδειξη του σεβασμού και της εκτίμησης που έτρεφε ο Νίκος Καζαντζάκης για το φίλο του, ήταν και το γεγονός ότι αφιέρωσε σε εκείνον το μυθιστόρημά του, “Ο Φτωχούλης του Θεού”, ενώ παράλληλα του είχε αποδώσει το χαρακτηρισμό ο “Άγιος Φραγκίσκος του καιρού μας”.

“Το μεγάλο κενό της ηθικής μέχρι σήμερα ήταν ότι νόμιζε πως είχε να κάνει με τις σχέσεις του ανθρώπου με τους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τη στάση του ανθρώπου έναντι του σύμπαντος και κάθε ύπαρξης που βρίσκεται κοντά του. Τότε μονάχα είναι ο άνθρωπος ηθικός όταν η ζωή αυτή καθ’ εαυτή, όπως η ζωή του φυτού, του ζώου και των ανθρώπων, είναι γι’ αυτόν ιερή, και όταν προσπαθεί, μέσα στις δυνατότητές του, να βοηθήσει κάθε ζωή που κινδυνεύει”.

Παράλληλα με το ανθρωπιστικό του έργο, χρησιμοποίησε την πένα του για να αποτυπώσει γραπτά μια σειρά συγγραμμάτων αναφορικά με κοινωνιολογικά, φιλοσοφικά και μουσικά θέματα, σημαντικότερα από τα οποία είναι: “Η φιλοσοφία του Καντ για τη θρησκεία”, “Το πρόβλημα της κοινότητας” και “Ο μυστικισμός του απόστολου Παύλου”.

Μια ζωή γεμάτη συναίσθημα, ουσία και συμπόνια για το συνάνθρωπο για την εμβληματική αυτή φυσιογνωμία στο χώρο του πνεύματος.

Άλμπερτ Σβάιτσερ, ο οποίος σπούδασε γιατρός μετά την ηλικία των 30 για να ενσαρκώσει τα πιστεύω του προσφέροντας με ανιδιοτέλεια και οικονομική στήριξη- κυρίως από τις δικές του συναυλίες αφού υπήρξε και μουσικός-ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της Αφρικής.

“Η επιτυχία δεν είναι το κλειδί για την ευτυχία. Η ευτυχία είναι το κλειδί για την επιτυχία. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα γίνεις πετυχημένος”

και…

“Σήμερα θεωρείται υπερβολή να πιστεύεις ότι μία λογική ηθική απαιτεί συνεχές ενδιαφέρον για κάθε ζωντανό πλάσμα, ακόμη και για τις απλούστατες εκδηλώσεις της ζωής. Πάντως, πλησιάζει η εποχή που οι άνθρωποι θα νιώσουν μεγάλη έκπληξη για το ότι το γένος τους χρειάστηκε τόσο καιρό μέχρι να αναγνωρίσει πως η απερίσκεπτη βλάβη της ζωής είναι ασύμβατη με την ηθική”.

Λόγια που χαράσσονται με ανεξίτηλο μελάνι στο βιβλίο του Σύμπαντος.

Λόγια ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του για να τονίσει και να αναδείξει το νόημα και την αξία της.

Της ζωής.

Για όλες τις μορφές ζωής στον πλανήτη.

Για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.

“Αυτό που ονομάζουμε αγάπη, είναι στην ουσία ο σεβασμός της ζωής. Όλες οι αξίες, υλικές και πνευματικές, παραμένουν αξίες στο μέτρο όπου υπηρετούν τη διατήρηση και την ανάπτυξη της ζωής στον υψηλότερο δυνατό βαθμό. Με αυτές τις απαιτήσεις και με αυτή την προέκταση, η ηθική δεν έχει όρια…”