“Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβα ένθεν εκεί, και μεταβήσεται· και ουδέν αδυνατήσει υμίν” Κατά Ματθαίον ιζ’ 20
Η πίστη γίνεται αντιληπτή ανάλογα με τη παρηγοριά, τις ανάγκες, την κοσμοθεωρία αλλά και την ψυχολογία του καθενός μας. Είναι η βεβαιότητα της ύπαρξης εκείνου που δεν αποδεικνύεται αλλά το αισθάνεσαι και το λατρεύεις. Όπως και να χει ο Γέροντας Παΐσιος o Αγιορείτης ή κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, -25 Ιουλίου 1924 με 12 Ιουλίου 1994- έμεινε συνεπής μέχρι τέλους στο μεγάλο αγώνα της δικής του πίστης, ζώντας δύσκολα με τους όρους των ανθρώπων για αφοσιωμένη λατρεία στον Θεό.
Ακόμη και αν για αρκετούς από μας, η πίστη στο θείο δεν υπάρχει ή είναι μεταφρασμένη στη δική μας αντιληπτικότητα και θεώρηση των πραγμάτων, δεν μπορεί κανείς, μα κανείς να μη σεβαστεί το ανθρώπινο αυτό πλάσμα, που όλη του η οντότητα αφέθηκε στη μεγάλη του πίστη. Για αυτόν ίσχυε πάντα η προσωπική ρήση του μεγάλου καθολικού Αγίου Αυγουστίνου πως «πίστη είναι να πιστεύεις αυτό που δεν βλέπεις, η ανταμοιβή είναι να δεις αυτό που πιστεύεις».
Γεννημένος στις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας, με την αίσθηση του κινδύνου, του ξεριζωμού, του παρείσακτου απ την αγκαλιά της μάνας του, μετά ξυλουργός σαν Εκείνον τον αγαπημένο της Καινής Διαθήκης, ασυρματιστής στον Εμφύλιο –όπου πήγαινε, λέει, στην πρώτη γραμμή, για μη βλαφτεί κανείς οικογενειάρχης- πάντρεψε τις αδελφές του και μετά πέρασε όλη του τη ζωή σε βράχους, απόκρημνα μοναστήρια, ερημικές σκήτες, βουβούς τόπους και ερημιές. Ανάμεσα σε πέτρες, λιθάρια, ξερά χόρτα, λιοπύρια η παγωνιές, εκείνο που άνθιζε ήταν η δική του πίστη και η Αγάπη. Η Αγάπη για τον Θεό, άρα και για τους Ανθρώπους.
Λένε πως στο όρος Σινά, πούλαγε σταυρουδάκια στους προσκυνητές και τα λεφτά τα έδινε στους Βεδουίνους χωρίς να κρατεί τίποτα για τον ίδιο. Και άλλοτε, στη Παναγούδα, στο κελί του, στο Όρος, άφηνε την σιωπή, την προσευχή, την περισυλλογή για όλο εκείνο το πλήθος λαού που τον επισκεπτόταν. Οι άλλοι μοναχοί ενοχλούνταν που τόσο κόσμος πήγαινε στο γκρεμό στην άκρη και δεν ησύχαζαν ποτέ, έτσι έβαλαν ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του Γέροντα Παϊσιου.
Μοιάζει ο Άγιος αυτός του πόνου, πως δεν αποτραβήχτηκε επειδή δεν περίμενε καλό, ούτε από απογοήτευση και μαρασμό για την κατάντια των ανθρώπων, αλλά πολύ μεγάλη αγάπη για αυτούς. Πάντα διάβαζε τα γράμματα που στέλνανε και πάντα άκουγε τα βάσανα, τον πόνο, την οδύνη, την πικρά, τα αδιέξοδα των μη ικανών για αγιότητα σαν αυτόν. Και πάντα παρηγορούσε. Και ενώ έχει ήδη προταθεί η κατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκείνος είναι απ όσους κάποια κουβέντα του έριξε βάλσαμο στην πληγή τους, ήδη χρισμένος, Άγιος των Ανθρώπων.
Κάποτε, ένας παιδικός μου φίλος, πήγε, έτσι, σχεδόν τυχαία –αν υπάρχει κάτι τέτοιο και όλα δεν είναι σχέδιο- να τον βρει. Μουσικός, χρόνια στο Λονδίνο, χαϊδεμένο παΐδι μιας καλοζωισμένης τάξης ανθρώπων, είχε πέσει με τα μούτρα στις ουσίες και στην εξάρτηση. Λίγο πριν βουτηχτεί στο χάσιμο του, αγγίχτηκε από τον Γέροντα, γιατί δεν τον έκρινε, δεν τον επέκρινε, δεν τον έδιωξε, δεν τον απείλησε με τιμωρία Θεού. Το μόνο που μου ‘χε πει ήταν πως μόλις τον είδε και χωρίς να του μιλήσει έβαλε τα κλάματα. Αθόρυβα, χωρίς λυγμούς, όλο πόνο τρέχανε σαν αλμυρή βροχή τα δάκρυα στο πρόσωπο του!
Μερόνυχτα λέει δεν κοιμόταν. Καταπονούσε το σώμα του και ότι είχε το χάριζε στους ανθρώπους που πήγαιναν κοντά του. Δηλαδή λίγο θυμάρι, καμία σταμπωτή εικόνισα που έφτιαχνε μονός του, κάποιο σταυρό, ξύλινο, φτιαγμένο με προσευχή. Θυμίζει ο Γέροντας αυτός, τη φράση του μεγάλου απίστου, που βρήκε τις πιο ευθύβολες λέξεις για να περιγράψει την πίστη, για τον Νίκο Καζαντζάκη λέω, που στον «Φτωχούλη του Θεού», για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης γράφει: «Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό». Κι η μυγδαλιά άνθισε»…
Και κάπου εδώ ζηλωτές και κατά γράμμα φανατικοί, τον βάζουν στόχο. Για ένα μέρος της μοναστικής κοινότητας του Άθω είναι αμφιλογεμενος, κυριως για τη σχέση του με τους ανθρώπους και του ασκούσαν κριτική. Παρ όλα αυτά σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο Παΐσιος ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την αναβίωση του μοναχισμού στο Άγιο Όρος, που βρισκόταν σε παρακμή ως τη δεκαετία του 1960. Σιγά σιγά, η φήμη του στους πιστούς, γιγαντώνεται ως σοφού, θαυματουργού και θεραπευτή. Και ενώ έχει γράψει τέσσερα βιβλία, τα «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» (1991), «Ο Γέρων Χατζη – Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886» (1986), «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» (1993), «Επιστολές» (1994) κυκλοφορούν δεκάδες ψευτοεκδόσεις, ρυπαρών προθέσεων, χωρίς πιστότητα και αναφέρονται σε προφητείες του.
Λες και είναι ο Άγιος η Πατέρα ή η Παγιατάκη να κοιτάξει τα άστρα να σου πει το μέλλον! Φέρεται να μιλά για το τέλος του κόσμου ή την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες, την πλήρη καταστροφή της Τουρκίας, την κατάληψη, επίσης, των αλβανικών εδαφών από την Ελλάδα και ότι βάλει ο νους. Έντυπα που αυτοτιτλοφορούνται ως εφημερίδες ή ιστοσελίδες «έγκυρες» βάζουν πρωτοσέλιδα που ο Γέροντας μπορεί να προφητεύει από το Μπόινγκ της Μαλέζιαν μέχρι το Μουντιάλ και τη νίκη –λέμε τώρα- της Ελλάδας, που απ ευκαιρια θα ξε – μαρμαρώσει και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, κάτω απ την Κόκκινη Μηλιά.
Η Ευρώπη φυσικά θα διαλυθεί και η Γερμανία θα καταστραφεί (και αυτή!), τρεις κυβερνήσεις θα χρειαστεί να βγάλουν την Ελλάδα απ την οικονομική κρίση (σ.σ: ο Γέροντας πέθανε το 1994, που ούτε όλα τα οικονομικά πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης, με το Χάρβαρντ, το Αμχερστ και το Ταφτς μέσα, δεν μίλαγαν για κρίση!), κανένας από τους ηγέτες της Ελλάδας δεν θα κυβερνήσει, επειδή ο κόσμος «θα τους σιχαθεί και θα είναι όλοι τους ανίκανοι αλλά θα μαθευτεί ότι είναι όργανα των Μασόνων» και ο Θεός θα αναστήσει τον Βασιλιά (κάποιον βασιλιά, μη το κάνουμε και θέμα τώρα! Από το Μίνωα στην Κρήτη, μέχρι τον μπαμπά του Κωσταντίνου έχει ποικιλία!).
Τραγικό το να βάζουν μισαλλόδοξα, φανατικά, οπισθοδρομικά κηρύγματα μίσους, μικροπρέπειες και μικροπολιτικής στα χείλη ενός ανθρώπου της περισυλλογής και της προσευχής που παρηγορούσε, αγαπούσε, συμπονούσε πολύ. Και άλλωστε η αγιότητα του, η αθωότητα του, δεν έχει ανάγκη από αποδείξεις με προφητείες και θαύματα. «Η πίστη, στην πραγματικότητα, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη», έλεγε ο πυρακτωμένος με λόγο και ένθεο –πως αλλιώς;- ταλέντο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι!
Μέσα στην ασεβεια στο Γέροντα γίνεται άλλη μια επίδειξη μίσους και απιστίας φυσικά, γιατί η πίστη κατανοεί, συγχωρεί, τρυφερεύει και δεν τιμωρεί και καταδικάζει! Στο Facebook δημιουργήθηκε σατιρική σελίδα με την ονομασία «Γέροντας Παστίτσιος» με σκοπό τη σάτιρα μπλογκ και εντύπων που εκμεταλλεύονταν το όνομα του Παΐσιου για να προβάλλουν υποτιθέμενα θαύματα και προφητείες και κυρίως αποδείξεις των ισχυρισμών των δικών τους, βάζοντας τες στο στόμα ενός πλάσματος που αγαπούσε ο λαός! Κάποια στιγμή, ο χειριστής της σελίδας κατασκεύασε ένα ψεύτικο θαύμα του Γέροντα, που αναδημοσιεύτηκε ως αληθινό σε δεκάδες μπλογκ και ιστοσελίδες θρησκευτικού περιεχομένου αλλά και σε εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας τον Αύγουστο του 2012.
Το Σεπτέμβριο του 2012, βουλευτής πολύ θιγμένος για τα ήθη και τα έθιμα της χώρας, απ την Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο, καταγγέλλει τη σελίδα στο Facebook και δυο μέρες μετά συλλαμβάνουν τον πιτσιρίκα χειριστή της σελίδας, με κατηγορίες για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων. Το hashtag της διαμαρτυρίας όσων, φυσικά, διαμαρτυρηθήκαν για όλα αυτά, έγινε διεθνές trending topic. Όπως όλοι ξέρουμε ο 27χρονος της σελίδας, παραπέμφθηκε σε τακτική δίκη και τον Ιανουάριο του 2014 καταδικάστηκε σε δεκάμηνη φυλάκιση με αναστολή για εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση. Πάντως ο ίδιος ο Γέροντας Παίσιος, αν τα μάθαινε όλα αυτά, μάλλον, θα κατανοούσε το νεαρό, θα του μιλούσε, θα τον συγχωρούσε –αν τόσο πολύ έφταιξε που κατέδειξε την βλακεία των άλλων- και στο τέλος με τις καταδίκες, το μίσος, το φάγωμα και την κακία, θα άφηνε και πάλι βρυσούλες να τρέχουν τα δάκρυα απ τα μάτια του για τον πόνο των ανθρώπων… γιατί –και πάλι Καζαντζάκης- «η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες»!
