Ο 30χρονος Κώστας Λούζης (a.k.a Skitsofrenis), γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης. Από αγροτική οικογένεια προερχόμενος, έχει βρει πλέον τον επαγγελματικό του παράδεισο στην παραγωγή ελαιόλαδου. Εξέλιξη αναμενόμενη για έναν Μεσσήνιο. Το μη αναμενόμενο της ιστορίας του, αυτό που δεν θα προέβλεπε εύκολα κανείς για την πορεία ενός νέου από την Καλαμάτα, ήταν η αναγνώριση που θα εισέπρατταν τα έργα του στην ελληνική -και όχι μόνο- street art κοινότητα. Το 2012 φωτογραφία του επιλέχθηκε από το διεθνές πρακτορείο Reuters στις 120 καλύτερες της χρονιάς…
Το μοτίβο σου είναι προσωποκεντρικό, θα μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει τον/την διπλανό/ή του σε κάποιο από τα έργα σου. Από πού πηγάζει η έμπνευσή και από πού η τεχνοτροπία σου;
Θεωρώ πως το ανθρώπινο μάτι αναγνωρίζει συναισθήματα και ταυτίζεται με αυτά όταν τα δει να εκφράζονται στην πιο οικεία εικόνα, το ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να γράψω ή να πω πολλά. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Η έμπνευση μου πηγάζει από συναισθήματα που μου δημιουργεί η καθημερινότητα, η πολιτική και η κοινωνική κρίση, και ο αντίκτυπος αυτών στις αντιδράσεις των γύρων μου.
Εκεί κάπου ψάχνω μια εικόνα που θα συγκεντρώνει όλα αυτά και συνήθως τυχαίνει να την βρω σε μια γκριμάτσα ενός γέροντα περαστικού στο δρόμο, σε κάποια στιλιζαρισμένη έκφραση σε σελίδα ενός περιοδικού, σε κάτι που προσπέρασα στο ίντερνετ, αλλά και σε ατάκες και φάτσες που μου δημιουργούνται στο μυαλό συνήθως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η τεχνοτροπία απλώς μου βγήκε έτσι καθώς είμαι αυτοδίδακτος και πρόσθετα πάντα στοιχεία κάπως άναρχα.
«Κράτα λίγο αγάπη, όλο και κάποιος θα περάσει». Είναι ένα μότο που χρησιμοποιείς συχνά. Βλέπεις να περνάει, τελικά, κανείς;
Δόξα τον Θεό, περνάει πολύς κόσμος. Και το πρόσημο από αρνητικό γίνεται θετικό.
Πολλά από τα έργα σου συνοδεύονται από στίχους των Active Member. Τόσο μεγάλη είναι η επιρροή του B.D. Foxmoor στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα;
Τα τελευταία 15 χρόνια ακούω την μουσική αυτή, με συνόδευσε στα δύσκολα περάσματα της εφηβείας. Και από το 2012, τόσο με την μπάντα μου όσο και σόλο, δοκίμασα και εγώ την τύχη μου στα μονοπάτια του lowbap (ακούστε τον εδώ). Καλώς ή κακώς μέσα από το πρίσμα που δημιουργούσαν και δημιουργούν οι στίχοι του B.D. Foxmoor και της Sadahzinia βλέπεις ένα κόσμο λίγο πιο διαφορετικό και σαφώς έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αισθητική μου σε αυτό που κάνω. Συμπυκνώνουν κόσμους ολόκληρους σε μερικούς στίχους, κάτι που επιδιώκω να κάνω και εγώ με μια εικόνα και δύο λέξεις.
Θα συμβούλευες κάτι συγκεκριμένο έναν πιτσιρικά που τώρα καταπιάνεται με τη street art;
Θα τον συμβούλευα το εξής: αφού βγάλει τον εγωισμό του και τα θέματα του στο τοίχο, να κάνει έστω και ένα κομμάτι που θα βοηθά με κάποιο τρόπο και κάποιον άλλο. Ένας περαστικός να φύγει με περισσότερα μόλις το δει.
Είναι μια γιαγιά που έχω φτιάξει σε ένα χωριό της Μεσσηνίας συνοδευόμενη από τον στίχο των Active Member “κράτα λίγο αγάπη όλο και κάποιος θα περάσει”.
Στεναχωριέσαι περισσότερο για…
Για τη γενιά μετά από εμένα, για την έλλειψη σεβασμού σε πολλά πράγματα, για τον αυξανόμενο φανατισμό σε όλες πια τις εκφάνσεις της ζωής και κυρίως για το μέλλον που προδιαγράφεται για όλους μας.
«Δεν μπορούν να μας κλέψουν τα όνειρα, μόνο να τα χάσουμε μπορούμε», αναφέρεται σε ένα από τα γκραφίτι σου. Τι γίνεται τελικά με τα όνειρα της γενιά μας;
Στη γενιά μας στέρησαν τα όνειρα και θεωρώ πως ήρθε ο καιρός για να αρχίσει να ονειρεύεται ξανά. Μην πάει χαμένος και ο τόσος ύπνος που ρίχνει…
