Μας τσάκισε το Aftersun; Μας τσάκισε. Πανηγυρίσαμε με την υποψηφιότητα του Paul Mescal για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου; Πανηγυρίσαμε. Σίγουρα περισσότερο από τον ίδιο. Πιστέψαμε ότι θα το κερδίσει; Όχι, στην πραγματικότητα. Είχαμε δει και το The Whale. Ωστόσο, διάολε, στην ιδέα ότι ένας Millennial με όλη τη συγκρατημένη απαισιοδοξία που χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά, θα έφευγε από μια ομολογουμένως βαρετή (ούτε ένα χαστούκι) και λίγο αχρείαστα φλύαρη τελετή, θα έφευγε με ένα σημαντικό για τη βιομηχανία γραφείο, μας φαινόταν ως μια καλή ιδέα. Τράκαρε μόνο στην παραδοχή πως ο Μπρένταν Φρέιζερ ίσως δεν είχε άλλη ευκαιρία.
Κανείς δεν περιμένει από τον Πολ Μεσκάλ να είναι ασυγκράτητος, χαρούμενος, ιδιαίτερα εκφραστικός, στο prime μιας ευφορίας. Ίσως σε αυτή την παντελή έλλειψη προσδοκιών να βασίζεται όλη η καριέρα του. Αλλά τα πηγαίνει περίφημα ως τώρα. Αφού μας έκανε να ψάχνουμε τον Κόνελ μας ανάμεσα σε Μπάμπηδες μετά το Normal People, αφού μας γύρισε το μαχαίρι στην πατρική πληγή στο Aftersun και έχοντας ήδη καταφέρει να μας κάνει να τον βρούμε κάπως disturbing (χωρίς ιδιαίτερες αποδείξεις) στο The Lost Daughter, ο Μεσκάλ ετοιμάζεται να επιστρέψει ως Μονομάχος, στο σίκουελ της ταινίας που μετέτρεψε τον Ράσελ Κρόου σε crush μιας ολόκληρης γενιάς (όχι της γενιάς του Μεσκάλ) ενώ μας έχει βάλει σε διαδικασία να σκρολάρουμε συχνά το IMDB του. Το έχει κερδίσει.
Μέχρι να προκύψει κάποιο ουσιαστικό νέο για την πορεία της καριέρας του, μπορείς να χαζέψεις τα παρακάτω αμήχανα gifs, του πάντα αμήχανου, ίσως κάπως γοητευτικά αμήχανου Paul Mescal.
Δεν πειράζει, Paul. Την επόμενη φορά.
