Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος είναι απόφοιτος δραματικής σχολής. Δεν έχει σπουδάσει κάτι άλλο. Αν εξαιρέσεις δυο χρόνια που δούλευε σε ένα μανάβικο (και θεωρεί αυτή την εργασία ως κάτι εξαιρετικά σημαντικό, το τονίζει), δεν έχει άλλη προϋπηρεσία. Μπήκε από μικρός στο θέατρο, η σχολή του Εθνικού ήταν μονόδρομος, γιατί ήταν δωρεάν και ο πατέρας του δεν του είχε αφήσει περιθώρια ότι θα πληρώσει δίδακτρα σε κάποια ιδιωτική σχολή. Πλέον είναι εκείνος πατέρας, η κόρη του ζητά την προσοχή του όσο μιλάμε για την νέα παράσταση που παίζει, δεν έπαψε στιγμή να αγχώνεται πώς θα τα βγάλει πέρα οικονομικά και ανακαλύπτει κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή κάτι καινούργιο για τον εαυτό του. Ξέρει όμως ότι δεν είναι οι καλλιτέχνες που τραβάνε το “μεγάλο λούκι” (όπως χαρακτηριστικά λέει) με το ΠΔ 85/2022 αλλά οι σπουδαστές. 

“Έχω πάει λίγες φορές στις καταλήψεις. Στο Τσίλλερ είναι η κατάληψη των σπουδαστών των ιδιωτικών σχολών. Έχουν πληρώσει οι γονείς τους τα δίδακτρα και ακόμα αναρωτιούνται τι πτυχίο θα πάρουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν περνάνε εύκολα στην κατάληψη. Ούτε είναι εύκολη η κατάσταση στο θέατρο σήμερα, άπειροι ηθοποιοί σκέφτονται να τα παρατήσουν όταν ακούν την ερώτηση πόσους followers έχεις στο Instagram σε διάφορα casting. Δεν το έχω ζήσει προσωπικά. Ξέρω όμως ότι όλες οι κυβερνήσεις δεν έδωσαν ποτέ στην Τέχνη, στην ποίηση, στην λογοτεχνία, στο τραγούδι, στο χορό, την ίδια σημασία που δίνουν στην τεχνοκρατική εκπαίδευση”.

Κι αφού βγάλαμε από τη μέση τον ελέφαντα στο δωμάτιο, μιλήσαμε για την παράσταση που σκηνοθετεί o Ακύλλας Καραζήσης, ο πρώτος προσκεκλημένος σκηνοθέτης υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο. 

Αυτός ο παγοπώλης που έρχεται τι ακριβώς είναι; 

“Είναι το έργο του Ευγένιου Ο’ Νηλ, μου το πρότεινε ο Ακύλλας Καραζήσης, ό,τι μου προτείνει θα το κάνω. Έχει ανέβει πριν χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, να φανταστείς τον ρόλο μου, τον Larry Slade, είχε υποδυθεί ο ίδιος ο Κουν. Βασίζεται σε πραγματικό πρόσωπο. Το έγραψε ο Ο’ Νηλ όταν τα έπινε στο Jimmy the Priest’s. Φιλοσοφούσε παρέα με τους θαμώνες. Στο δικό μας ανέβασμα δεν θα δεις όλους τους χαρακτήρες, για οικονομία χρόνου. Διαφορετικά θα μιλούσαμε για μια παράσταση πάνω από πέντε ώρες. Όλοι οι χαρακτήρες φέρουν την ιδιότητα του πρώην, πρώην αναρχικοί, πρώην στρατιωτικοί, πρώην φοιτητές. Λούμπεν χαρακτήρες που μεθώντας φτιάχνουν ένα μέλλον. Λένε ότι θα κάνουν κάτι αλλά δεν κάνουν τίποτα. Είναι ένα κοινόβιο ανθρώπων που έχουν ανάγκη το όνειρο γιατί χωρίς αυτό δεν μπορούν να επιζήσουν. Η πραγματικότητα δεν μπορεί να τους κρατήσει ζωντανούς. Αν πιστεύεις ότι όλα είναι μάταια και τίποτα δεν έχει νόημα, τότε θέλεις κάτι για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα. Θα σου πω τι έχω καταλάβει μεγαλώνοντας ένα μικρό παιδί, η πραγματικότητα για την κόρη μου είναι μια μπούρδα. Την αφορά μόνο η φαντασία της. Πίσω στο έργο, ο παγοπώλης δεν είναι καν ρόλος. Είναι κάτι που ξεκίνησε ως αστείο και κατέληξε τραγωδία”.


 

Γιατί τόση εμπιστοσύνη στον Ακύλλα Καραζήση; 

“Υπήρξε ο δάσκαλός μου στο πρώτο έτος στο Εθνικό, Κι ο αγαπημένος μου δάσκαλος. Θυμάμαι το άγχος μου όταν τελείωσα το Εθνικό, να σκέφτομαι που θέλω να δουλέψουν και ενώ ήθελα να του πω ότι θα ήθελα τόσο να δουλέψω μαζί του, να ντρέπομαι. Θα είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί. Είναι υπέροχα κάθε φορά. Και με τον Γιώργο Κατσή ήμασταν συμμαθητές στη σχολή και έχουμε ξαναπαίξει μαζί και με έχει σκηνοθετήσει. Το έχω ανάγκη να δουλεύω με καλούς, ταλαντούχους φίλους μου. Με την ομάδα μας, την RMS Mataroa, ετοιμάζουμε μια παράσταση, είμαστε φίλοι και συνεργάτες και στην ομάδα. Δυσκολεύομαι όταν τα πράγματα γίνονται πολύ διαδικαστικά. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια να συνεργάζομαι με ανθρώπους που ταιριάζουμε”.

Αληθεύει ότι ήθελες να μπεις στο Εθνικό γιατί ήταν δωρεάν η φοίτηση και ήξερες ότι οι γονείς σου δεν θα πλήρωναν δίδακτρα αλλού;
“Δεν είχα δώσει σε καμία άλλη σχολή. Θα το πάλευα. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός τότε. Φοβόταν”.

Γιατί ήθελες τόσο να γίνεις ηθοποιός;

“Αυτή την ερώτηση την κάνω συχνά στον εαυτό μου. Μάλλον, είναι κάποιου είδους ψυχαναλυτικής κατάστασης. Ανοιγόμουν από την πρώτη στιγημή σε πράγματα που δεν θα έλεγα ή δεν θα έκανα εύκολα στη ζωή μου. Στο θέατρο μπορείς να νιώσεις, να φανταστείς πώς νιώθεις μεγάλη αγάπη κάθε μέρα. Στην πραγματική ζωή, σπάνια, μπορείς να νιώσεις κάθε βράδυ τον έρωτα του Ρωμαίου. Κι όταν ξεκίνησα έδινα μάχη με την έκφραση και την ντροπή. Ήταν ένας αγώνας στη σκηνή κάθε βράδυ”.

Αναρωτιέμαι καιρό γιατί διαφημίζονται τόσο τα sold out των θεατρικών παραστάσεων, έχεις άποψη; 

“Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Ως θεατής μπορώ να σου απαντήσω ότι αισθητικά δεν μου αρέσει. Δεν με αφορά. Ξέρω ότι φέτος ο κόσμος πάει στο θέατρο. Και πιθανότατα όταν ρωτάει κάποιος αν πάει καλά μια παράσταση είναι γιατί φοβάται ότι μπορεί να χάσει το χρόνο του. Είναι όμως μια αρρώστια της εποχής. Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό. Θα σου πω ότι στην παράσταση ¨Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι” είχαμε δυο εκδοχές, μια σχεδόν δυόμισι ωρών και μια που διαρκούσε πέντε ώρες. Το κοινό αποδείχτηκε ότι χαλάρωνε στην παράσταση των 5 ωρών και δεν κοιτούσε το κινητό του να δει τι ώρα είναι. Είναι πολύ λογικό να βαρεθείς στο θέατρο. Δεν πιστεύω ότι χάνεις ποτέ το χρόνο σου. Δυστυχώς, η εποχή των τρελών ρυθμών που ζούμε μας κάνει να θέλουμε να τα δούμε όλα και γρήγορα”. 

Σε έχουν ρωτήσει ποτέ πόσους followers έχεις στο Instagram σε casting;

“Δεν μου έχει συμβεί. Το έχω ακούσει. Πιθανότητα γιατί τσέκαραν και είδαν ότι δεν έχω. Όταν πήρα μέρος στο “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” μου είπαν να φτιάξω”.

Σε αναγνώριζαν στο δρόμο όταν έπαιζες στην τηλεόραση; 

“Ναι. Βέβαια η πιο αστεία ιστορία είναι η εξής, έχω κάπως συνηθίσει να μου λένε ότι με είδαν στη Μουρμούρα, είμαι στο μετρό και με πλησιάζει ένας τύπος και μου λέει ότι με αναγνωρίζει και μπράβο. Και με βεβαιότητα του λέω “από τη Μουρμούρα;” και μου απαντάει “από το Υπόγειο στο Bios”. Γέλασα”.

Έχεις ζητήσει περισσότερα επειδή έπαιξες στην τηλεόραση; 


“Όχι. Στο Εθνικό υπάρχει σύμβαση. Στις παραστάσεις που κάνουμε με την Ομάδα πληρωνόμαστε από εμάς. Φυσικά και ζω κάθε εξάμηνο με άγχος αν θα έχω δουλειά. Παντρεύτηκα, έκανα παιδί και ξέρω και άπειρους ηθοποιούς με οικογένεια να αναρωτιούνται πώς θα τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι μια εύκολη δουλειά η δουλειά των ηθοποιών. Αυτό πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος. Κι όμως, νιώθω τυχερός. Στην τηλεόραση ήθελα να κάνω μόνο κωμωδία. Είναι το μόνο είδος που χωράει αυτοσχεδιασμό. Αν βλέπεις ηθοποιούς που δεν παίζουν τόσο καλά στην τηλεόραση όσο στο θέατρο, είναι γιατί δεν προλαβαίνουν να μαθαίνουν τα λόγια. Τους στέλνουν το κείμενο το προηγούμενο βράδυ και το επόμενο πρωί τα έχουν μάθει. Δεν ξέρουν τα λόγια τους οι μισοί ηθοποιοί”.

Info: «Ο Παγοπώλης έρχεται», από το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, Θέατρο Προσκήνιο Φεβρουάριος – Απρίλιος 2023, Καπνοκοπτηρίου 8, τηλ. 2108256838. Εισιτήρια εδώ. 

Παίζουν: Έλενα Τοπαλίδου, Ακύλλας Καραζήσης, Γιώργος Κατσής, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Ελίνα Ρίζου, Gary Salomo.