Το Sadfleck είναι το mood μας και το 2023. H μεγάλη παραίτηση του Μπεν Άφλεκ από την έκφραση της προσποιητής χαράς είναι πλέον το πρόσωπο που όλους μας ενώνει. Σχεδόν όλους. Οι περισσότεροι, λοιπόν, είμαστε συνειδητά πεπεισμένοι ότι δεν μπορούμε να επαναφέρουμε τις εργοστασιακές ρυθμίσεις της χαράς σε προ πανδημικά επίπεδα. Δεν μπορούμε να ανασύρουμε στην επιφάνεια τον μη καταρρακωμένο συναισθηματικά εαυτό μας. Τα τελευταία τρία χρόνια αποκτήσαμε υπαρξιακά – με το ζόρι. Χρειαζόμαστε μια οικουμενική προσωποποίηση τηςαπάθειας και της αποξένωσης. Enter τα memes του Μπεν Άφλεκ.
Τα αντανακλαστικά μας όποτε μας ταΐζουν λίγο misey porn είναι τόσο οξυμένα που πλέον το Sadfleck είναι το πρόσωπο που βλέπουμε στον καθρέπτη μας (ή στις μη ποσταρισμένες φωτογραφίες μας). Νιώθουμε όλοι κάτι ανάμεσα σε εγκλωβισμό κι απελπισία. Σαν να είμαστε αφόρτιστο iphone λίγο πριν κλείσει. Αισθανόμαστε ενεργειακά στραγγισμένοι. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές, δεν είναι μια ιδιαιτερότητα. Είναι, ίσως, κρίση μέσης ηλικίας ή εσωτερικευμένο άγχος. Και βρήκαμε μια όμορφη διασημότητα να ταυτιστούμε. Τρολάρουμε τον ασυγκίνητο, βαριεστημένο, απογοητευμένο Άφλεκ γιατί είναι η ενσάρκωση των φίλινγκς που αποκτήσαμε. Είναι αυτό που λέμε σε μιλένιαλ ελληνικά, άνιωθος. Είναι αποσυνδεμένος από το περιβάλλον του. Αν παραδεχτείς ότι έχεις νιώσει ακριβώς έτσι σε ένα πάρτι (να αναρωτιέσαι δηλαδή τι κάνεις εκεί και γιατί δεν είσαι σπίτι σου) θα κάνεις ένα τεράστιο βήμα προς τη συνειδητοποίηση. Είναι παρηγορητικό. Το έγραψε το μισό Twitter: “Ο Μπεν Άφλεκ στα Grammy, είμαι εγώ κάθε στιγμή που πρέπει να είμαι σε μια κλήση Zoom”.
Και, επιτέλους, ένας Μπάτμαν δεν είναι η κινητή διαφήμιση της τοξικής αρρενωπότητας. Σέβομαι τον Μπεν Άφλεκ που δεν προσποιείται ότι περνάει καλά. Ο Μπεν Άφλεκ είναι ένα πρόσωπο που έχει βιώσει γνήσιο πόνο στη ζωή του. Έχει παλέψει με τον αλκοολισμό και ένα δύσκολο διαζύγιο, μπήκε και βγήκε από την απεξάρτηση. Μίλησε ανοιχτά ότι αισθάνεται παγιδευμένος σε έναν κύκλο πόνου. Στο New Yorker γράφτηκε ότι η κοινωνική θέση του Άφλεκ ως μεσήλικα πλούσιου λευκού που είναι διάσημος εδώ και δεκαετίες δίνει στο θέαμα της θλίψης του την εμβληματική του δύναμη, ως συμβολισμό για τη θέση των ανδρών στον κόσμο. Παρατραβηγμένο; Μπορεί και όχι. Και να σας πω και κάτι, ο sad Afleck είναι και η πιο συμπαθής περσόνα του Μπεν Άφλεκ. Βιώνει μια υπαρξιακή κρίση. Τσαλακώθηκε. Είμαστε όλοι Μπεν Άφλεκ.
