Στο Δαναό την Παρασκευή είχε κόσμο. Ασυνήθιστο θέαμα για τους κινηματογράφους της Αθήνας τους τελευταίους μήνες. Ο Αρονόφσκι έχει φανατικούς οπαδούς, σχεδόν ζηλωτές και, φυσικά, haters. Γιατί στην Ελλάδα τα πάντα είναι ένα ψευτοδίλημμα. Πρέπει να αποφασίσουμε αν ο Αρονόφσκι είναι ξόφλας που κάνει βαρετά/ηδονοβλεπτικά μελοδράματα ή τεράστιος σκηνοθέτης για να δούμε μια ταινία. Προχωράμε.
Δεν θα καταλάβεις πότε θα αρχίσουν να κυλάνε τα δάκρυα σε αυτή την ταινία. Και δεν θα μπορείς να βρεις λόγια να ανταλλάξεις με τον διπλανό σου όταν ανοίξει για τελευταία φορά η πόρτα του διαμερίσματος του Μπρένταν Φρέιζερ στο φινάλε αυτής της ταινίας που για κάποιους λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Όπως και η σιωπή.
Body issues έχουμε όλοι μας. Ζούμε, εδώ και χρόνια, στην ασθματική εποχή της τέλειας, φιλτραρισμένης εικόνας. Έχουμε προγραμματιστεί ώστε να μας αηδιάζει το σώμα του Τσάρλι, του παχύσαρκου, μεσήλικα, ομοφυλόφιλου, ερημίτη καθηγητή που ντρέπεται να ανοίξει την κάμερα στα zoom μαθήματα που παραδίδει. Είναι το πρώτο πράγμα που προσέχουμε όταν παρουσιάζεται στην οθόνη. Το τεράστιο βάρος του, τα πάνω από 250 κιλά του. Μας απωθεί το γεμάτο ψίχουλα ιδρωμένο μπλουζάκι του. Η ζωή του Τσάρλι μας προκαλεί κλειστοφοβία και μιζέρια. Και τον λυπόμαστε. Είναι παγιδευμένος, ανήμπορος και μελλοθάνατος. Κι όμως, είναι αφοπλιστικά χαριτωμένος. Είναι έξυπνος, είναι αστείος, είναι ευγενικός, είναι ένας άνθρωπος που θρηνεί μια απώλεια. Τον συμπαθούμε, θρηνούμε μαζί του. Κι όχι, από κάποια πολιτικά ορθή ανωτερότητα. Από ενσυναίσθηση.
Ο Μπρένταν Φρέιζερ παίζει συγκλονιστικά. Με την αναπνοή του, με τον βουλιμικό τρόπο που τρώει, με τα μεγάλα, λυπημένα μάτια του. Με τη φωνή του. Η ερμηνεία του μας κάνει να σκεφτούμε και τη δική μας ζωή. Τα όποια τραύματά μας. Τον τρόπο που εμείς μεταβολίζουμε τη θλίψη. Έτσι καταλαβαίνεις αν αυτό που βλέπεις είναι Τέχνη ή όχι. Αν σε συγκινήσει. Βλέπουμε τόσες εικόνες κουνώντας απλά τα δάχτυλα μας σε ένα κινητό που δεν στεκόμαστε απέναντι σε τίποτα για ώρα. Δεν παρατηρούμε. Δεν συνδεόμαστε. Στέλνουμε sad emojis για να δείξουμε ότι νιώθουμε. Στην πραγματικότητα, κυκλοφορούμε άνιωθοι. Δεν αντέχουμε μεγάλη ποσότητα ειλικρίνειας. Κι αυτή είναι οδυνηρή διαπίστωση. Αλλά, έχουμε βομβαρδιστεί με τόσο ανθρώπινο πόνο και δράμα που γίναμε ρομπότ ανθεκτικότητας.
Η συναισθηματική ειλικρίνεια και τρυφερότητα του Φρείζερ είναι μεταδοτική. Φεύγοντας από το Δαναό θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι είναι όντως ανήμποροι να ζουν χωρίς να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Η ταινία δεν θα αρέσει σε όλους. Η ερμηνεία του Φρείζερ είναι τόσο βαθιά ανθρώπινη που θα σου αρέσει. Πνίγει τη μοναξιά και τη θλίψη του σε τεράστιους κουβάδες με τηγανιτές φτερούγες κοτόπουλο. Ναι, το έχουμε κάνει όλοι σε στιγμές υπαρξιακής δυστυχίας. Κι αυτομαστιγώματος για τα ανθρώπινα λάθη μας. Ταυτιζόμαστε μαζί του.
Καταλαβαίνουμε γιατί ο Μπρένταν Φρέιζερ είναι ένας από τους πιο συμπαθητικούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Προσεγγίζει κάθε ήρωα που υποδύεται με αγάπη και αξιοπρέπεια. Ο Τσάρλι δεν είναι ένας απωθητικός άντρας όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Είναι ένας άνθρωπος που αγάπησε τόσο πολύ που ράγισε η καρδιά του και, τελικά, έσπασε. Τον Τσάρλι του Μπρένταν Φρέιζερ δεν τον λυπάσαι μετά από 117 λεπτά. Τον καταλαβαίνεις.
