Ήταν το 1980 όταν μια παρέα από 20αρηδες έδινε φωνή και ρυθμό στους Ιρλανδούς επαναστάτες και στην καταπίεση που δέχονταν από τους Άγγλους. Ήταν το 1980 όταν το Δουβλίνο «γέννησε» ίσως το σημαντικότερο συγκρότημά της. Ήταν το 1980 όταν οι U2 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Boy» και έδειξαν ότι η μουσική στη χώρα τους δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια.
Και δικαίωσαν όσους το πίστευαν αυτό μέσα στα επόμενα χρόνια, πρώτα με τους «War» που είδε το κομμάτι «Sunday Bloody Sunday» να γίνεται ο ύμνος της επανάστασης, ενώ το 1987 με το «The Joshua Tree» οι μετοχές τους εκτοξεύθηκαν σε όλο τον πλανήτη. Μέσα στα επόμενα 22 χρόνια και τα επτά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, οι U2 τα είδαν όλα να στρογγυλοκάθονται στο No.1 στα charts σχεδόν σε όλες τις χώρες. Και αυτή η επιτυχία έφερε και sold out εμφανίσεις και φυσικά πολλά χρήματα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Μέχρι εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα – καθώς δεν είναι πρόβλημα για έναν μουσικό να γίνεται star και να αμείβετε με 8ψηφια νούμερα. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο στόχος, μετά την ωραία μουσική; Η επιτυχία. Και με τους U2 συνεχίζω να μην έχω κάποιο πρόβλημα, έστω κι αν το πάθος μου για τον ήχο τους άρχισε να εξαφανίζεται από το 1997 και το «Pop». Γούστα είναι αυτά.
Όμως ο Bono μου κάθεται στο στομάχι. Και μάλλον όχι μόνο στο δικό μου. Ο leader του Ιρλανδικού γκρουπ κατάφερε να γίνει η εικόνα και το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν έμεινε εκεί – ήθελε να γίνει star της showbiz. Και όσο μεγάλωνε η περιουσία του, τόσο μεγάλωνε και η επιθυμία του. Άλλωστε από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, σε συνέντευξή του στο Rolling Stone, είχε αφήσει να εννοηθεί ότι ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική και τα κοινά. Όχι όμως της Ιρλανδίας, αλλά όλου του κόσμου.
Ο Bono δεν κατέβηκε ποτέ για δήμαρχος του Δουβλίνου (όπου μάλλον θα έβγαινε μονοκούκι), ωστόσο εδώ και περίπου 15 χρόνια έχει καταφέρει να βρίσκεται από πολιτικές συναντήσεις έως σε φωτογραφίες δίπλα στον Nelson Mandela μέχρι σε συνέδρια έως τον Λευκό Οίκο. Ναι, ο Bono έχει γίνει η απόλυτη γλάστρα.
Βέβαια σύμφωνα με τον ίδιο ο στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει τους ισχυρούς του πλανήτη και να πιέσει τους προέδρους για παγκόσμια ειρήνη, καταπολέμηση της φτώχιας, αντιμετώπιση της πείνας, βελτίωση της φαρμακευτικής φροντίδας και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Για αυτό και δεν είναι λίγες οι δωρεές του.
Την ώρα βέβαια που φοράει ρούχα χιλιάδων δολαρίων, κάνει συλλογή από περίεργα και πανάκριβα γυαλιά, η περιουσία του ανέρχεται στο 1 δισ. δολάρια, έχει σπίτια σε όλες τις γωνίες του κόσμου, ξενοδοχεία, εστιατόρια, αυτοκίνητα. Την ώρα που κάνει τα πάντα για να αυξήσει την περιουσία του, καταγγέλλει και τον καπιταλισμό.
Για αυτό και είναι πολλοί αυτοί που τον θεωρούν υποκριτή. Ο ίδιος συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη και να λέει ότι φέρνει σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς. Άσχετο βέβαια αν ποζάρει ανταλλάζοντας μαζί τους φωτογραφίες – ακόμα και με τον George Bush Jr.
Για να φτάσει στο σημείο να ασχοληθεί μαζί του μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας, τότε φανταζόμαστε ότι πλέον έχει φύγει από τα όρια της γλάστρας και έχει φτάσει στου… κήπου.
Πάλι καλά που υπάρχουν και τα κομμάτια των U2 να μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε η ελπίδα να αλλάξει κάτι. Γιατί πλέον αλλάζουν μόνο τα γυαλιά του Bono.
