Ζούμε στην εποχή του εκδημοκρατισμού της επιστήμης. Ζούμε την εποχή της μετα-αλήθειας, αυτής της εξωφρενικής άρνησης ακόμα και των θεμελιωδών και εμπειρικά επαληθεύσιμων αρχών. Διαχρονικά οι κοινωνίες προχωρούσαν με τις αντιφάσεις τους. Σήμερα περισσότερο από ποτέ παρατηρείται μια έντονη ανάγκη να δώσουμε πειστικές απαντήσεις. Το non fiction ζει μέρες άνθισης, από δοκιμία και μελέτες μέχρι βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης. Στα κοινωνικά δίκτυα, οι σελίδες και οι λογαριασμοί που έχουν εκπαιδετυτικό περιεχόμενο είναι το αντίβαρο στο φανατισμένο, αποσπασματικό και πληκτικό scrolling.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έρχεται το Athens Science Festival με θεματική «Οι Κόσμοι του Αύριο» στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων από 21-23 Οκτωβρίου (εισιτήρια μπορείς να προμηθευτείς από εδώ). Στο ASF 2022 συμμετέχουν ενεργά με ξεχωριστές δράσεις τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια της Ελλάδας. Το «παρών» δίνουν επίσης, για άλλη μια χρονιά, πλήθος εκπαιδευτικών οργανισμών, εταιρειών, ιδρυμάτων και μουσείων, με ειδικά σχεδιασμένα δρώμενα για όλες τις ηλικίες.

Ανάμεσα στα πρόσωπα που αξίζει να δεις είναι ο Ηλίας Ψυρούκης. Ο 26χρονος ερευνητής από τη Μυτιλήνη ασχολείται με την καινοτομία στον τομέα του Διαστήματος και έχει συμπεριληφθεί στη λίστα του Forbes «30under30 Greece 2021». Είναι συνιδρυτής της SPIN – Space Innovation και του Letter to Strangers Greece. Αναπτύσσει εκπαιδευτικά προγράμματα για την ενίσχυση και διεύρυνση των δεξιοτήτων και των γνώσεων των νέων και δίνει έμφαση στην έρευνα και ανάπτυξη νέων τεχνολογιών που σχετίζονται με το διάστημα.

Μίλησε το Provocateur για τις σύγχρονες κοινωνίες που αργούν αλλά σταδικά αναγνωρίζουν ότι «η θλίψη στη ζωή είναι το ίδιο σημαντική με την χαρά», την αρχέγονη άναγκη του ανθρώπου να κοιτά στον ουράνιο θόλο για να θέτει ερωτήματα και να αναζητά απαντήσεις, και για τη Νέα Εποχή του Διαστήματος, η οποία περιλαμβάνει τους δισεκατομμυριούχους επενδυτές.

Στο κάτω-κάτω, ποιος δεν επιθυμούσε ως παιδί να γίνει αστροναύτης;

Στο Athens Science Festival συμμετέχεις σε 4 διαφορετικές δράσεις. Ας μιλήσουμε όμως για δύο από αυτές. Tο workshop ενηλίκων «Πώς να σχεδιάσεις έναν δορυφόρο» είναι σαφές ως προς το περιεχόμενό του. Πόσο εύκολο είναι φτιάξω έναν δορυφόρο και γιατί να το κάνω σε τελική ανάλυση;

Οι δορυφόροι είναι τα μάτια μας στον κόσμο. Σκεφτείτε πώς θα ζούσατε για παράδειγμα χωρίς το GPS. Οι εφαρμογές τους για τις τηλεπικοινωνίες, την παρακολούθηση της Γης και τα πολλά διαφορετικά (ακόμη και βιολογικά) πειράματα, έχουν αλλάξει τον τρόπο που κατανοούμε τον κόσμο μας, σώζοντας παράλληλα ανθρώπινες ζωές. Το να φτιάξεις έναν πραγματικό δορυφόρο είναι πολύ δύσκολο, είτε μιλάμε για έναν μεγάλο δορυφόρο όπως τον Hellas Sat 4, είτε για έναν μικρό όπως το CubeSat που κατασκευάζει αυτή τη περίοδο η ομάδα SpaceDot στο ΑΠΘ. Εμείς, στο πλαίσιο του διαγωνισμού CanSat in Greece και βασιζόμενοι στις οδηγίες του ESA, προσπαθούμε να εισάγουμε τη μεθοδολογία του system engineering στην εκπαίδευση STEM. Σε αυτό το σεμινάριο επιλέγουμε ένα πρόβλημα και δείχνουμε στους εκπαιδευτικούς πώς πρέπει να σπάσουν σε κομμάτια τη λύση του, ώστε να προσεγγίσουν με τον βέλτιστο τρόπο τον σχεδιασμό και την κατασκευή του δορυφόρου τους. Προσπαθούμε να τους καθοδηγήσουμε από τη νοοτροπία του «ξεκινάω φτιάχνοντας μια λύση για το πρόβλημα και βλέπουμε», σε αυτή του συστηματικού σχεδιασμού για την εξεύρεση της βέλτιστης λύσης.

Έχεις όμως και μια ομιλία στο πλαίσιο της δράσης «Break the Stigma: Ψυχική Υγεία & Σχολείο». Είναι πιο εύκολο να βρεθείς στη Σελήνη ή να αποδομήσεις στερεότυπα σχετικά με το στίγμα που συνοδεύει τη ψυχική υγεία;

Ζούμε σε μια κοινωνία που βρίσκει την τελειότητα στον άνθρωπο που είναι υπερπαραγωγικός και άτρωτος. Φτάνουμε να μιλάμε για ψυχική υγεία μόνο όταν αυτή εξασθενεί και επηρεάζει το έργο του ατόμου, ξεχνώντας ωστόσο το θετικό του διπόλου, την ψυχική ευημερία και ανθεκτικότητα. Προκειμένου όμως να είμαστε ανθεκτικοί, πρέπει να αναγνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε το γεγονός ότι είμαστε ευάλωτοι. Η θλίψη στη ζωή είναι το ίδιο σημαντική με την χαρά. Η αναγνώριση και η διαχείρισή της μας βοηθούν να είμαστε υγιείς.

Πώς μπορείς στην πράξη να σπάσεις το στίγμα;

Ενώ ασχολούμουν με όλα αυτά για το διάστημα, χρειάστηκε να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη και τον αυτοκτονικό ιδεασμό. Αφού μίλησα δημόσια για αυτό, υπήρξαν αρκετοί νέοι άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί μου τη δική τους περιπέτεια, αλλά και μερικοί μεγαλύτεροι που μου είπαν να μην μιλάω γιατί δε θα με παίρνει κανείς στη δουλειά μετά. Αν και ο διαχωρισμός αυτός δεν είναι απόλυτος, δείχνει μια τάση στη κοινωνία μας να σπάσει σιγά σιγά το στίγμα και αυτά τα νέα παιδιά είναι που θέλουμε να βοηθήσουμε κι εμείς. Έτσι, μαζί με τον Γιώργο Τσικλή και τη Βασιλική Ψάνη ιδρύσαμε τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Letters to Strangers Greece, παρακλάδι ενός διεθνούς δικτύου με έδρα την Αμερική, με στόχο τη δημιουργία ασφαλών κοινοτήτων για την ενημέρωση, την αποστιγματοποίηση και την έρευνα γύρω από την Ψυχική Υγεία σε σχολεία και πανεπιστήμια.

Έχεις αναφερθεί επανειλημμένα στο ρόλο ενός καθηγητή σου στο σχολείο προκειμένου να γίνει πιο συστηματική η ενασχόλησή σου με το διάστημα. Τώρα, 12 χρόνια μετά και έχοντας περάσει και από τα έδρανα των πανεπιστημιακών σπουδών, πώς θα συνόψιζες το ρόλο του δασκάλου στη διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου;

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν αφορά πλέον μόνο τη μεταφορά της γνώσης. Με τόση πληροφορία διαθέσιμη, μπορούμε να αναζητήσουμε και να μάθουμε για ένα μεγάλο εύρος αντικειμένων με ελάχιστο ή μηδενικό κόστος, που συχνά υπερβαίνουν τις δυνατότητες και τις γνώσεις ενός εκπαιδευτικού. Αυτό που έκανε σε εμάς ο Γιώργος Κοντέλλης στο 3ο ΓΕΛ Μυτιλήνης ήταν να μας εμπιστευτεί, δίνοντάς μας αφενός τα κλειδιά του σχολικού εργαστηρίου και αφετέρου το κίνητρο να αναζητήσουμε μόνοι μας τη γνώση, ακόμα και όταν αυτό μάς ξεπερνούσε ή μας οδηγούσε σε απογοητεύσεις. Έδινε ουσιαστική έμφαση στις δυνατότητες και τις κλίσεις μας, που και εμείς οι ίδιοι μπορεί τότε να μην είχαμε αναγνωρίσει.

Μπορεί σήμερα να έχουμε αφήσει πίσω μας την από καθέδρας διδασκαλία, όμως και αυτό περιγράφεις δεν είναι εύκολο ή αυτονόητο για να υλοποιηθεί.

Ο πρωταρχικός στόχος κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας σήμερα είναι η ανάπτυξη του ανθρώπου-μαθητή. Ο εκπαιδευτικός χρειάζεται να αναγνωρίζει το παιδί απέναντί του ολιστικά και να το βοηθήσει στην ανάπτυξή του όπως αυτό θα εξυπηρετήσει τις προσωπικές του ανάγκες. Παράλληλα, το «Learning by Doing» ως μεθοδολογία είναι πολύ σημαντικό, αφού η κατάκτηση της γνώσης μπορεί να επιτευχθεί ουσιαστικά μόνο μέσα από τη δημιουργία και την έρευνα, και όχι από μια στείρα διδασκαλία. Ένας εκπαιδευτικός λοιπόν δεν μπορεί να διδάσκει από καθέδρας. Πρέπει να μετέχει στην εξερεύνηση της γνώσης ως ισάξιο μέλος της ομάδας των μαθητών του, χρησιμοποιώντας την εμπειρία και τις γνώσεις του, αλλά αποδεχόμενος παράλληλα και τις ελλείψεις του. Ο εκπαιδευτικός σήμερα πρέπει να είναι περισσότερο μέντορας και λιγότερο μία κινητή εγκυκλοπαίδεια.

Πέρα από την καλλιέργεια ενός πνεύματος που ενθαρρύνει την φιλοπεριέργεια ποιες αξίες του περιβάλλοντος σου συνέβαλαν στη διαμόρφωσή της προσωπικότητάς σου σήμερα;

Νομίζω ότι το κομβικό σημείο για μένα ήταν, όταν κάπου στην εφηβεία, μέσα στην επαναστατικότητα της ηλικίας, μου είπαν ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανε τους ανθρώπους να αρνούνται ακόμη και να μου δώσουν την ευκαιρία να προσπαθήσω ήταν ο φόβος της ευθύνης για ο,τιδήποτε μπορεί να διαταράξει την καθημερινότητα που γνώριζαν. Έτσι, αποφάσισα να αλλάξω οτιδήποτε με «καίει» σαν άνθρωπο, αδιαφορώντας επί σκοπού για τα “όχι” της κοινωνίας και επωμιζόμενος το σχετικό προσωπικό κόστος. Κάπως έτσι προέκυψαν και οι δύο οργανισμοί, η SPIN – Space Innovation και το Letters to Strangers Greece.
Είχα επίσης την τύχη να έχω μια μητέρα εκπαιδευτικό, γεγονός που, όπως πρόσφατα συνειδητοποίησα, με επηρέασε καθοριστικά στην αγάπη μου για τη συνεργασία με τους μαθητές.

Ποια ήταν η ανάγκη που οδήγησε στη δημιουργία της SPIN;

Θα είμαι ειλικρινής. Το 2015, κάπου στο 3ο έτος της σχολής, συνειδητοποιήσαμε με τον Ηλία Θεοδωρίδη, το συνιδρυτή της SPIN,  πως μας είχε λείψει πολύ να δημιουργούμε πράγματα. Έχοντας την εμπειρία του ευρωπαϊκού διαγωνισμού CanSat, όπου είχαμε συμμετάσχει ως μαθητές, και με αφορμή το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν μία από τις τρεις τελευταίες χώρες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) που δεν είχε αντίστοιχο εθνικό διαγωνισμό, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το CanSat in Greece μέσα στο ΕΜΠ. Στόχος μας ήταν να δώσουμε σε όσα περισσότερα παιδιά γινόταν τη δυνατότητα να ζήσουν την εμπειρία που είχαμε ζήσει κι εμείς. Και πράγματι μετά από 500 ημέρες πολύ σκληρής δουλειάς από μέρους μας, καταφέραμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε δεκαπλάσια ελληνικά σχολεία να βιώσουν αυτό το ταξίδι, ενώ ξεπεράσαμε και όλα τα εμπόδια προκειμένου να γίνουν εκτοξεύσεις ερασιτεχνικών πυραύλων υψηλής ισχύος για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μετά από αυτό υπήρχαν δύο επιλογές. Είτε θα αφήναμε τον διαγωνισμό να διοργανώνεται από φοιτητές του ΕΜΠ είτε θα το τρέχαμε και πάλι εμείς. Κάπως έτσι προέκυψε η ανάγκη για την ίδρυση της SPIN. Αναγνωρίζοντας τη γραφειοκρατία και τις δυσκολίες των δημόσιων φορέων, αλλά και θέλοντας να μεγαλώσουμε αυτό που είχαμε χτίσει, πήραμε το ρίσκο να δημιουργήσουμε έναν ανεξάρτητο μη κερδοσκοπικό οργανισμό. Αν βλέπατε τα πλάνα και τα όνειρα που είχαμε ξεκινώντας, θα πιστεύατε ότι σήμερα θα έπρεπε να έχουμε φτάσει στον Άρη. Ευτυχώς η απειρία που σε συνοδεύει όταν είσαι μόλις 20 ετών, η άγνοια κινδύνου και το πάθος μας για το διάστημα, μάς επέτρεψε να κάνουμε με τον Ηλία αυτό το βήμα που μας καθορίζει μέχρι και σήμερα.

Έχει τύχει να αναρωτηθείς πολλές φορές «Μα εδώ στην Ελλάδα οι σπουδαστές στερούνται τα απολύτως βασικά, θα τους μιλάμε για διαστημική τεχνολογία;» και αν ναι, ποια απάντηση δίνεις;

Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, για κάθε 1€ που δίνουμε για το διάστημα και τις τεχνολογίες του έχουμε επιστροφή 7€. Όσο προσπαθούμε λοιπόν να επιλύσουμε τα πολύ σημαντικά προβλήματα, ακόμα και διαβίωσης, των φοιτητών και των ανθρώπων εν γένει, οφείλουμε να θέτουμε και τα θεμέλια για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον. Ακόμη και με το επαναφέρουμε την παιδική μας επιθυμία να γίνουμε αστροναύτες, έστω και υπό το πρίσμα της κατασκευής ενός δορυφόρου, εμπνεόμαστε για να ξεπεράσουμε τα στεγανά που μας τίθενται, βελτιώνοντας μόνοι μας τη ζωή μας.

Τι σημαίνει να είσαι ένας Young Explorer του National Geographic και πώς αυτή η διάκριση έχει συμβάλλει στη βελτίωση των δράσεων της SPIN;

Η συγκεκριμένη διάκριση ήταν κάτι το αναπάντεχο για μένα και πραγματικά είμαι πολύ τυχερός που με εμπιστεύτηκε και με πρότεινε ο Βαγγέλης Κραββαρίτης από το British Council. Το National Geographic είναι ένας από τους παλαιότερους και σημαντικότερους φορείς στον κόσμο, που πολλές φορές έχει καθορίσει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο μας είτε μέσω μιας έρευνας είτε μέσω μιας φωτογραφίας. Το να είσαι μέλος της οικογένειας του, να είσαι δηλαδή ένας εξερευνητής (explorer), είναι μία από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι σήμερα.

Από την πρώτη διαδικτυακή συνάντηση με τους υπόλοιπους Young Explorers και υπεύθυνους του National Geographic, ένιωσα πως όλο αυτό ήταν «σωστό», πως κάτι τέτοιο αναζητούσα τόσο καιρό ασχολούμενος με την επικοινωνία της επιστήμης.  Άνθρωποι από κάθε μεριά του πλανήτη, μια γενιά νέων εξερευνητών, που αποτελείται από μοναδικά πλάσματα, με διαφορετικά ενδιαφέροντα, αλλά με έναν κοινό στόχο, να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.

Και το έχω αναφέρει ξανά, αλλά υπάρχει κάτι που με σόκαρε από την πρώτη στιγμή στο National Geographic Society. Ο σεβασμός, η στήριξη και το βήμα που δίνεται στους νέους ανθρώπους, σε ένα πλαίσιο που δεν αντιμετωπίζονται απλά ως “παιδιά”, αλλά ως εν δυνάμει διαμορφωτές του αυριανού κόσμου, είναι κάτι που μου λείπει πάρα πολύ στην Ελλάδα. Θα ήθελα να δω κι άλλους νέους από τη χώρα μας στο National Geographic και ειλικρινά θα χαρώ πολύ να βοηθήσω όπως μπορώ.

Το άπειρο του διαστήματος είναι και μια διαρκής υπενθύμιση για το πόσο μικροί είμαστε αναλογικά εμείς, πόσο παροδική και απειροελάχιστη είναι η παρουσία μας. Το βλέπεις και εσύ έτσι;

Όπως είχε γράψει και ο αείμνηστος Διονύσης Σιμόπουλος, είμαστε αστρόσκονη. Εμείς και οτιδήποτε μάς περιβάλλει είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά της μεγάλης έκρηξης (big bang). Υπό αυτή την έννοια, όλη η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί έναν πολύ-πολύ μικρό σταθμό στην ιστορία της ύλης. Η φιλοσοφική συζήτηση της ματαιότητας της ανθρώπινης ύπαρξης σε σύγκριση με το σύμπαν έχει πολύ ενδιαφέρον και μπορεί να βασιστεί σε διαφορετικές επιστημονικές συζητήσεις. Εάν όμως βασίσουμε τη κοσμοθεωρία μας αποκλειστικά σε αυτό, θα πρέπει να ακολουθήσουμε μία μάλλον σκληρή νιχιλιστική προσέγγιση κατά της αξίας της ζωής μας, που μόνο αρνητικές συνέπειες θα μπορούσε να έχει. Αν φανταστούμε πως η ζωή μας είναι ένα καρέ στην ταινία για την ιστορία του σύμπαντος, η δουλειά μας είναι να δημιουργήσουμε το πιο όμορφο, ακόμα και αν δεν το παρατηρήσει ανάμεσα στα άλλα ποτέ κανείς. Μια ταινία προϋποθέτει πολλά «ασήμαντα» καρέ για να περιγράψει τη σπουδαιότητα του όλου.

Έχεις πει ότι όλα ξεκίνησαν από μια ζωγραφιά με ένα πύραυλο που άφησες τυχαία μια μέρα στο τραπέζι της κουζίνας και την είδε η μητέρα σου. Πώς θα μπορούσες να μας ορίσεις την έννοια της τυχαιότητας ή έστω πώς εσύ την αντιλαμβάνεσαι στην καθημερινότητά σου;

Κάπως πρόχειρα, μπορούμε να ορίσουμε την τυχαιότητα ως την έλλειψη της δυνατότητας πρόβλεψης κάποιων γεγονότων. Η έννοια της είναι πολύ σημαντική στην επιστήμη για τη δημιουργία μοντέλων που προσπαθούν να περιγράψουν τον κόσμο μας. Στην απλή καθημερινότητα μας τώρα, δεν είμαι βέβαιος ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Η τυχαιότητα, όταν ξεφεύγει από την επιστημονική προσέγγιση, συνδέεται πολύ συχνά με έννοιες όπως η μοίρα και άλλες τέτοιες αρχέγονες αντιλήψεις που μπορούν να μας εγκλωβίσουν σε κάπως περίεργες καταστάσεις και επιλογές. Ο εγκέφαλός μας, άλλωστε, έχει την τάση να αναζητά μοτίβα και η τυχαιότητα τον δυσκολεύει λίγο. Ας ζήσουμε λοιπόν ελεύθεροι ό,τι συμβαίνει, είτε είναι τυχαίο είτε όχι, και ας αφήσουμε τους επιστήμονες να ορίζουν την τυχαιότητα ώστε να βελτιώνουν τη ζωή μας.

Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια αναβίωση της περίφημης κούρσας του διαστήματος, αλλά αυτή τη φορά όχι ως μια μάχη υπερδυνάμεων, αλλά ως μια ναρκισσιστική κόντρα εγωπαθών δισεκατομμυριούχων. Πώς σου φαίνεται αυτό το νέο χόμπι του 1% του πλανήτη;

Τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αν θεωρήσουμε ότι ζούμε σε μια Νέα Εποχή του Διαστήματος, αυτή επιταχύνθηκε σημαντικά από την ωρίμανση του ιδιωτικού τομέα και τα μεγαλεπήβολα σχέδια των δισεκατομμυριούχων. Όλα αυτά τα χρόνια, οργανισμοί όπως η NASA και ο ESA βασίζονταν σε ιδιωτικές εταιρείες για την κατασκευή των αποστολών τους. Σήμερα, και αφού η βιομηχανία έχει ωριμάσει, φαίνεται πως οι ίδιες αυτές εταιρείες έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάσουν τις δικές τους διαστημικές αποστολές. Φυσικά οι μεγάλοι οργανισμοί θα συνεχίσουν να έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην εξερεύνηση του διαστήματος και την επιστημονική αξιοποίησή του, ενώ η βιομηχανία θα επικεντρωθεί στην εμπορική του χρήση. Η ελπίδα μας είναι ότι όλο αυτό το πλήθος των πρωτοβουλιών θα εκδημοκρατίσει την πρόσβαση των πολιτών στο διάστημα.

Δηλαδή δεν υπάρχουν κίνδυνοι;

Βέβαια! Για παράδειγμα, ένας από τους φόβους της επιστημονικής κοινότητας είναι η μεταφορά από κάποια εταιρεία μιας πέτρας από τον Άρη στη Γη, χωρίς να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα τη μόλυνση του γήινου περιβάλλοντος από κάποια επικίνδυνη ουσία ή μικροοργανισμό. Κάτι παρόμοιο, πιθανότατα λόγω έλλειψης γνώσεων, είχε συμβεί και στις πρώτες αποστολές στη Σελήνη από τη NASA, χωρίς ευτυχώς αρνητικές συνέπειες. Επομένως, δε χρειάζεται να βλέπουμε καχύποπτα αυτό το νέο «χόμπι» των δισεκατομμυριούχων. Όταν κάποιος δοκιμάζει να ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης, θα κάνει λάθη. Η ουσία είναι, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία και τις γνώσεις που έχουμε μέχρι σήμερα, να δημιουργήσουμε ένα νέο νομικό πλαίσιο, μια νέα συμφωνία που θα οριοθετεί τη δραστηριότητά μας στο διάστημα, προσπαθώντας να μειώσει την όποια επικινδυνότητά της.

Μήπως αυτή η εμμονή με το διάστημα είναι μια κρυφή παραδοχή ότι στη Γη τα έχουμε σκατώσει;

Η απάντηση είναι όχι. Η εξερεύνηση του ουράνιου θόλου διήγειρε την περιέργεια του ανθρώπου από την αρχαιότητα. Αν κατανοήσουμε ότι η διαστημική εξερεύνηση συμβάλλει έμπρακτα στην καθημερινή μας ζωή, θα δούμε πως δεν πρόκειται για εμμονή. Οι διαστημικές τεχνολογίες μάς βοηθούν να προβλέπουμε τον καιρό, να χαρτογραφούμε τη Γη και να καταγράφουμε φυσικές καταστροφές και τεχνολογίες που δημιουργήθηκαν για την επανδρωμένη διαστημική εξερεύνηση, όπως ο βηματοδότης, η βρεφική φόρμουλα για γάλα, ακόμη και κάμερες όπως αυτές των κινητών μας, βελτιώνουν το βιοτικό μας επίπεδο. Νομίζω πως είναι κοινώς αποδεκτό ότι μάς συμφέρει περισσότερο να σώσουμε τον πλανήτη μας από το να μεταφερθούμε σε έναν άλλο. Η παραδοχή ότι στη Γη τα έχουμε σκατώσει δεν είναι καθόλου κρυφή. Η προσπάθεια για να σώσουμε τον πλανήτη μας απαιτεί τη συνεργασία όλων και η ενασχόληση με το διάστημα συμβάλλει τα μέγιστα για να ανατραπεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

Αν σου έλεγαν ότι ο Έλον Μασκ θέλει να σας χρηματοδοτήσει πώς θα σου φαινόταν;

Αρχικά δε θα το πίστευα. Αλλά έστω ότι συνέβαινε, αν ήμασταν έτοιμοι, τεχνολογικά ώριμοι και είχαμε ένα σαφές πλάνο το οποίο θα χρηματοδοτούσε, θα κάναμε κωλοτούμπες μάλλον.

Πληροφορίες

Παρασκευή 21 έως Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2022

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 5€
Μειωμένο εισιτήριο: 3€ (Α.Μ.Ε.Α-Άνεργοι-Φοιτητές), με την επίδειξη του αντίστοιχου δικαιολογητικού στα ταμεία τις ημέρες διεξαγωγής.

Περισσότερα: www.athens-science-festival.gr