Ο κυνηγός της περιπέτειας και των τεράτων του βυθού Cyril Chauquet συνοδεύει τους θεατές σε μια συναρπαστική αποστολή γεμάτη αδρεναλίνη, προς αναζήτηση τεράστιων και επικίνδυνων υποβρύχιων πλασμάτων στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, στην εκπομπή «Σε αναζήτηση θηρίων». Μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν την πρεμιέρα της σειρά που είναι προγραμματισμένη για τις 18 Ιουνίου στο Viasat Explore.

Κατ’ αρχάς αποφασίζεις πού θα πας με βάση τις ιστορίες που ακούς. Από πού όμως μαθαίνεις αυτές τις ιστορίες;

Ψαρεύω χρόνια, πολύ πριν καν κάνω εκπομπή στην τηλεόραση. Από όσο θυμάμαι, ψαρεύω και ταξιδεύω για ψάρεμα από τα 17 μου. Γνωρίζω λοιπόν πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο σε διάφορες χώρες που ψαρεύουν, και ο κόσμος είναι μικρός. Όλοι μιλάμε μεταξύ μας, όλοι έχουμε κοινούς φίλους και ακούμε ιστορίες. Μερικές φορές αυτές έχουν εξακριβωθεί, μερικές φορές όχι, μερικές φορές χάνονται στην πορεία, μερικές φορές είναι αληθινές. Οι περισσότερες φτάνουν στα αυτιά μου επειδή διαδίδονται από στόμα σε στόμα, για να απαντήσω στην ερώτησή σας εν συντομία. Ορισμένες τις διαβάζω σε ξένα περιοδικά στα οποία είμαι συνδρομητής. Αλλά έχω και γενικές γνώσεις για το πού μπορώ να βρω συγκεκριμένα ψάρια στον πλανήτη. Αφενός λοιπόν ξέρω ποια είδη και πού είναι διαθέσιμα, αφετέρου μαθαίνω ιστορίες από στόμα σε στόμα, μιλώντας με φίλους που έχουν πάει σε κάποιο μέρος.

Άκουσες ποτέ ιστορίες που σου φάνηκαν υπερβολικές και απίστευτες, αλλά παρ’ όλα αυτά τις έλεγξες και αποδείχτηκαν αληθινές;

Αν ακούσω κάτι, δεν πάω εκεί τρέχοντας, ελπίζοντας ότι θα ισχύει. Κάνουμε πρώτα κάποια έρευνα, επαληθεύω τις πληροφορίες. Τηλεφωνώ κάποιους που μπορεί να έχουν πάει σε εκείνο το μέρος ή κοντά σε εκείνο το μέρος. Είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα ένα γιγάντιο ψάρι σε εκείνη την περιοχή; Οπότε όχι, προηγείται κάποια έρευνα, δεν πάμε απλώς να επαληθεύσουμε κάτι επιτόπου, ελπίζοντας ότι θα ισχύει. Υπό μία έννοια, ελπίζουμε βέβαια ότι θα ισχύει, διότι ποτέ δεν ξέρουμε κάτι με βεβαιότητα, αφού τα περισσότερα μέρη στα οποία πηγαίνουμε δεν έχουν εξερευνηθεί.

Και μετά πρέπει να πιάσεις το ψάρι.

Cyril: Ναι. Είναι πρόκληση. Δεν είναι εύκολο να πιάσεις το ψάρι. Δεδομένου ότι φτιάχνεις μια τηλεοπτική εκπομπή, αν τελικά δεν το πιάσεις, δεν μπορείς να ολοκληρώσεις και την εκπομπή. Οπότε υπάρχει μεγάλη πίεση. Ο κόσμος με βλέπει να ταξιδεύω και νομίζει πως είμαι συνέχεια σε διακοπές. Αλλά όχι, η όλη διαδικασία είναι αγχωτική και το ψάρεμα είναι πάντα μια δοκιμασία. Ποτέ δεν ξέρεις σίγουρα αν θα πιάσεις ή όχι το ψάρι, ούτε αν θα έχει το σωστό μέγεθος, αν θα μπορεί να χαρακτηριστεί γίγαντας ή τέρας.

Ποιος ήταν ο περισσότερος χρόνος που μείνατε στο νερό και…

…και δεν έπιασα τίποτα; Παλιότερα έκανα διάφορα ταξίδια προσπαθώντας να ψαρέψω ένα ψάρι που λέγεται κοκορόψαρο, όχι τόσο για την εκπομπή αλλά για προσωπικούς λόγους, για προσωπική ικανοποίηση. Κι αυτό το ψάρι με απέφευγε για χρόνια. Έκανα τρία ή τέσσερα ταξίδια στην Κεντρική Αμερική ψάχνοντας για ένα γιγαντιαίο κοκορόψαρο και απλά δεν μπορούσα ποτέ να πιάσω ένα. Στο τελευταίο ταξίδι έπιασα μερικά, αλλά ήταν μικρά. Έπιασα μερικά μεγάλα ψάρια άλλων ειδών, γιγάντια ψάρια, αλλά όχι αυτό που ήθελα. Οπότε, ναι, αν δεν είσαι τυχερός, αν δεν έχεις βρει το σωστό μέρος, αν δεν ξέρεις τη σωστή τεχνική, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην βρεις το ψάρι που ψάχνεις.

Οπότε, αυτό το κοκορόψαρο είναι κατά κάποιο τρόπο ο Μόμπι Ντικ σου;

Όχι, γιατί τελικά το έπιασα. Ναι, μετά από μερικά ταξίδια, το έπιασα. Υπάρχουν άλλα ψάρια εκεί έξω που θέλω να πιάσω, υπάρχει ένα στην Ανατολική Ευρώπη και κυρίως στη Μογγολία, σε διάφορα μέρη, βασικά, σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη μέχρι τη Μογγολία. Η Μογγολία είναι ίσως ένα από τα καλύτερα μέρη για να το βρεις. Ονομάζεται Taimen και είναι βασικά μια μεγάλη πέστροφα, γεμάτη δόντια, κάτι μεταξύ λούτσου και πέστροφας, το βρίσκεις στα ποτάμια. Είναι ένα ψάρι που δεν έχω πιάσει ποτέ και θέλω σίγουρα να κάνω ένα επεισόδιο γι’ αυτό. Θέλω να κάνω ένα ταξίδι και να προσπαθήσω να το πιάσω.

Όταν περιγράφεις την αποστολή, τους στόχους της εκπομπής, ένας από αυτούς είναι να διαπιστώσεις τnν «ποιότητα» του εκάστοτε ψαρέματος. Τι είναι η ποιότητα του ψαρέματος; Από όσο καταλαβαίνω, εξαρτάται από το πόσο πολύ αντιστέκεται το ψάρι;

Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Τι καθιστά ένα συγκεκριμένο ψάρεμα δύσκολο; Τι το κάνει ενδιαφέρον; Είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Είμαι κάποιος που λατρεύει να ταξιδεύει. Το ψάρεμα είναι μια αφορμή για να ταξιδεύω, μια αφορμή για να ανακαλύπτω χώρες, πολιτισμούς, περιπετειώδη μέρη. Το ψάρεμα δεν εξαντλείται στις καθαρά χειρωνακτικές πτυχές της όλης διαδικασίας. Η πραγματική πρόκληση έγκειται στον εντοπισμό των ψαριών. Κατ’ αρχάς, είναι αστείο που το λέω, αλλά βρίσκω τα ψάρια πανέμορφα. Τα βρίσκω πραγματικά ενδιαφέροντα και πολύ μυστηριώδη πλάσματα, επειδή δεν μοιράζονται το ίδιο περιβάλλον με εμάς. Γι’ αυτό πάντα με ιντριγκάρουν, θέλω να τα πιάσω, να τα κρατήσω, να τα αγγίξω.

Να τα φιλήσεις επίσης;

Σωστά, όντως τα φιλάω, ισχύει. Αγαπώ τα ψάρια μου. Και ιδίως τα γιγαντιαία. Προφανώς μπορείς να βρεις τα ίδια ψάρια σε μικρό μέγεθος, αλλά όταν πιάνεις αυτούς τους γίγαντες, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο. Όταν νιώθεις λες και το αγκίστρι σου έχει κολλήσει στον πάτο, ότι υπάρχει τόσο πολύ βάρος υπάρχει στην άκρη της πετονιάς, είναι φοβερό συναίσθημα. Είναι κάτι μυστηριώδες, σκέφτεσαι «Ουάου, τι θα πιάσω; Πόσο μεγάλο θα είναι;»

Τα τρώτε ποτέ; Τα πετάτε πάντα στο νερό;

Τα πετάμε. Δεν μου αρέσει να τρώω τα δικά μου ψάρια. Τρώω ψάρια, αλλά για κάποιο λόγο δεν με ενδιαφέρει να φάω τα ψάρια που πιάνω. Αλλά σίγουρα τρώω ψάρια. Ειδικά τώρα, που βρισκόμαστε συχνά σε καταστάσεις επιβίωσης. Βασικά, πάντα βρισκόμαστε σε καταστάσεις επιβίωσης. Όχι επί τούτου, αλλά καταλήγουμε να πηγαίνουμε σε τόσο απομακρυσμένα μέρη και δεν μπορούμε να κουβαλάμε όλο το φαγητό που θα χρειαστούμε για τις επόμενες βδομάδες. Έτσι καταλήγουμε να τρώμε ψάρια. Όπως πρόσφατα, που κάναμε κάποια ταξίδια στον Αμαζόνιο και τρώγαμε πολλά πιράνχας και ψάρια από τον ποταμό. Τα πιράνχας είναι πεντανόστιμα, παρότι ο κόσμος τα θεωρεί αηδιαστικά. Θεωρείτε μάλιστα ένα από τα ακριβότερα ψάρια για τους κατοίκους του Αμαζονίου. Όσοι ζουν κατά μήκος του Αμαζόνιου, τα έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Είναι ένα από τα αγαπημένα τους ψάρια. Είτε πάτε στη Βολιβία, είτε στη Βραζιλία, είτε στη Γουιάνα, είτε στη Βενεζουέλα, οι άνθρωποι τρελαίνονται για πιράνχας. Εννοώ οι φυλές, οι ντόπιοι.

Όταν ήμουν πολύ νεότερος είχε βγει μια ταινία για τα πιράνχας – εννοώ την παλιά ταινία, όχι την πρόσφατη. Ήταν η πρώτη ταινία που πραγματικά με τρόμαξε. Ήταν φρικτή, αλλά υπάρχουν μάλλον καλύτερα ψάρια για να παίξουν σε μια ταινία τρόμου, σωστά; Ποιο ψάρι θα προτείνατε;

Η εν λόγω ταινία δαιμονοποιεί τα πιράνχας, όπως ακριβώς έκανε και το τα Σαγόνια του καρχαρία. Τα Σαγόνια του καρχαρία πραγματικά δυσφήμισαν τους καρχαρίες. Δεν έχω τίποτα εναντίον του Σπίλμπεργκ, άλλωστε και ο ίδιος αισθάνθηκε άσχημα που έκανε την ταινία, γιατί τώρα συνειδητοποιεί ότι μπορεί να συνέβαλε στην εξαφάνιση των καρχαριών σε ορισμένες περιοχές, στη σφαγή τους. Κάθε χρόνο θανατώνονται 200 εκατομμύρια καρχαρίες, σφάζονται για τα πτερύγιά τους. Το ίδιο ισχύει και με τα πιράνχας. Μιλάω για τους καρχαρίες, επειδή τα πιράνχας έχουν κατά κάποιο τρόπο την ίδια φήμη με τους καρχαρίες. Στο «Σε αναζήτηση θηρίων» κάναμε ένα επεισόδιο για τα πιράνχας. Ήθελα να κάνω ένα επεισόδιο για αυτά τα ψάρια, για να δω αν ο μύθος που τα συνοδεύει ήταν αληθινός, ότι επιτίθενται ανελέητα στους ανθρώπους. Ήθελα λοιπόν να διαπιστώσω αν υπήρχαν πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που δέχτηκαν επίθεση και καταβροχθίστηκαν από πιράνχας στον Αμαζόνιο. Κάναμε πολλή έρευνα, αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε περιπτώσεις ανθρώπων που δέχθηκαν επίθεση από πιράνχας. Τα πιράνχας είναι πτωματοφάγα. Τρώνε πτώματα, είτε ανθρώπων είτε ζώων. Έτσι τρέφονται κατά κύριο λόγο. Για να επιτεθούν σε κάτι ζωντανό, πρέπει να επικρατούν συγκεκριμένες συνθήκες, σε συγκεκριμένες περιόδους του έτους. όταν η στάθμη του νερού στον Αμαζόνιο πέφτει, δημιουργούνται λίμνες στο δάσος και τα ψάρια παγιδεύονται σε αυτές. Και τότε αρχίζουν να τρώνε ό,τι υπάρχει τριγύρω, γίνονται επιθετικοί θηρευτές. Επειδή στερούνται τροφή, αν κάτι διασχίσει το ποτάμι, όπως μια μαϊμού ή ένα ζώο, τότε είναι που το καταβροχθίζουν. Γίνονται πραγματικά επιθετικά επειδή λιμοκτονούν.

Τι σας συναρπάζει περισσότερο στο ψάρεμα; Η στιγμή που γαντζώνεται το ψάρι στο αγκίστρι, η στιγμή που το βγάζετε στην επιφάνεια, ή το ενδιάμεσο διάστημα;

Όλα, όλα. Αλλά ναι, τα δύο πρώτα λεπτά, που αντιλαμβάνεσαι ότι είναι βαρύ, είναι μεγάλο, και τη στιγμή που το βγάζω έξω και λέω «ουάου, Θεέ μου, τι όμορφο πλάσμα». Θέλω να δω το ψάρι και, ναι, όταν είναι τόσο μεγάλο όσο το φανταζόμουν, τότε νιώθω πραγματικά την αδρεναλίνη να με πλημμυρίζει.

Ας πούμε ότι σε παρακολουθώ να ψαρεύεις. Το ψάρεμα είναι το πιο βαρετό άθλημα στον κόσμο για τον παρατηρητή. Τι σε έκανε λοιπόν να σκεφτείς ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια καλή εκπομπή για το ψάρεμα; Και τι πίστευες ότι θα έπρεπε να έχει αυτή η εκπομπή ώστε να είναι ενδιαφέρουσα για τον θεατή;

Πολύ καλή ερώτηση, και μάλιστα αυτό ακριβώς που με περιγράφεις με ώθησε να δημιουργήσω την εκπομπή. Μεγάλωσα στην Ευρώπη, στη Γαλλία. Τώρα ζω στον Καναδά και η παραγωγή της εκπομπής γίνεται εδώ, αλλά μεγάλωσα στη Γαλλία. Τότε, όταν ζούσα στο Παρίσι για ένα διάστημα, το μεγαλύτερο μέρος της ζωή μου το περνούσα μέσα στην πόλη, παρότι εξακολουθούσα να ταξιδεύω. Και όταν πήγαινα σε πάρτι, κοσμικά πάρτι, οι άνθρωποι με ρωτούσαν: «Λοιπόν, τι κάνεις; Όντως; Ψαρεύεις; Πώς κι έτσι;» Και τους έλεγα για τα ταξίδια που έκανα. Εκείνη την περίοδο περνούσα πολύ χρόνο στην Κούβα, και τους εξηγούσα ότι αυτή η ενασχόληση σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις με τους ντόπιους. Παίρνεις τις βάρκες τους, μοιράζεσαι κάποιες στιγμές μαζί τους, καταλήγεις σε κάποια απομακρυσμένα νησιά που δεν έχουν εξερευνηθεί ποτέ. Και ψάχνεις ένα συγκεκριμένο ψάρι, ρίχνεις μερικά δολώματα στην επιφάνεια, και βλέπεις γιγαντιαία ψάρια να ανεβαίνουν στην επιφάνεια, να εκτινάσσονται, και ουσιαστικά να σε τραβάνε έξω από τη βάρκα. Είναι όντως τόσο μεγάλα που σε τραβάνε έξω από τη βάρκα. Κι έπειτα οι άνθρωποι μου λέγανε: «Ουάου, δεν φανταζόμουν έτσι το ψάρεμα». Η εικόνα που είχαν για το ψάρεμα είναι κάποιος να κάθεται στην άκρη της λίμνης και να πιάνει μερικά μικροσκοπικά ψάρια – το οποίο είναι μια χαρά,  κι εμένα μου αρέσει. Αφού με άκουγαν όμως, η άποψή τους για το ψάρεμα άλλαζε. Αυτή η αντίληψη ότι το ψάρεμα είναι μια ήπια δραστηριότητα, ένα βαρετό άθλημα, με έκανε να θέλω να δημιουργήσω μια σειρά που να εστιάζει στην περιπέτεια του ψαρέματος. Βασικά, θα έδειχνε ό,τι ακριβώς έκανα όταν ταξίδευα. Όπως σας είπα, άρχισα να ταξιδεύω για να ψαρεύω όταν ήμουν 17 ετών. Και απλώς προσπάθησα να κάνω μια εκπομπή που θα ήταν διαφορετική από τις άλλες, πολύ ταξιδιάρικη και περιπετειώδης, με μεγάλα ψάρια, συναντήσεις με ντόπιους, ξεχωριστούς ντόπιους από όλο τον πλανήτη. Θα έδειχνε έναν ωραίο τρόπος να ταξιδεύεις. Αυτό ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία της εκπομπής.

Έχω μια ακόμη ερώτηση. Φαίνεται ότι έζησες μια πραγματικά τρομακτική στιγμή όταν ο ελέφαντας σε κυνηγούσε. Ήταν αυτή η πιο τρομακτική στιγμή που έχεις ζήσει στην εκπομπή; Φοβήθηκες πραγματικά για τη ζωή σου;

Ναι, ήταν όντως τρομακτικό. Ήταν τρομακτικό, αλλά, απ’ την άλλη, είναι καλό να τρομάζεις. Αν αφαιρέσεις τον παράγοντα του τρόμου από τη ζωή σου, τότε νομίζω ότι κινδυνεύεις. Οι άνθρωποι που σου λένε ότι δεν φοβούνται, δεν είναι υγιείς. Οπότε ναι, ήταν μια τρομακτική στιγμή, αλλά και μια έκρηξη αδρεναλίνης. Αυτοί οι δύο ελέφαντες ήρθαν από το πουθενά, ουσιαστικά βγήκαν μέσα από τους θάμνους. Ένα πράγμα που δεν βλέπουμε στην εκπομπή είναι ότι ο σκηνοθέτης μας, που ήταν εκεί, έπεσε στο έδαφος καθώς έτρεχε και ο ελέφαντας του επιτέθηκε. Αυτό δεν τραβήχτηκε, επειδή ο βασικός μας εικονολήπτης προσπαθούσε να σώσει τη ζωή του. Οπότε δεν τραβούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Ενώ ο σκηνοθέτης ήταν λοιπόν στο έδαφος, εγώ άρχισα να κάνω νεύματα με το χέρι μου προς τον ελέφαντα για να τραβήξω την προσοχή του. Διαφορετικά θα ποδοπατούσε τον σκηνοθέτη μας. Αλλά γι’ αυτό φέρνουμε δύο σκηνοθέτες. Συνήθως έχουμε δύο σκηνοθέτες σε περίπτωση που ένας…

… πεθάνει;

Ακριβώς. Έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε την εκπομπή. [γέλια]